Meisjes krijgen hier niet eens een kans

In een poging om mezelf een beetje op te vrolijken na een lange dag werken, besluit ik om te voet naar de supermarkt te gaan. Klinkt heel normaal toch? Met de kinderwagen even snel naar de supermarkt?

De hele Amerikaanse maatschappij (grote steden daargelaten) zijn erop ingericht dat je alles met de auto doet. Dus het is vreemd dat ik te voet ga en vaak kom ik ook geen andere ‘stoep gebruikers’ tegen. Al moet ik zeggen dat het aan onderhoud ook een beetje schort en het op grote stukken niet echt uitnodigt om te lopen, laat staan een kinderwagen erover heen te duwen.

Dus tegen de tijd dat ik bij de supermarkt ben heb ik mijn workout weer gehad. Ik moest namelijk de drie heuvels tussen mij en de supermarkt weer over en het manoeuvreren van de kinderwagen kost ook wat energie.

“Maar,” pep ik mezelf op, “ik heb het wel maar mooi gedaan. Plus dat het lekker weer is en het is goed voor de kleine om buiten te zijn.” Ja, die kleine. Die vind de kwaliteit van de stoepen bijna leuk en hangt enigszins onderuit in de kinderwagen, in ieder geval zover als het tuigje toelaat.

En dan de supermarkt. Machtig mooi. Als je het gezicht van de kleine mag geloven. Met grote ogen kijkt ze rond en veelal lachen mensen naar haar waar ze vaak een brede glimlach op terug geeft.

De mand onder de kinderwagen zit al aardig vol als ik bij de kassa kom. En terwijl ik de artikelen op de band leg denk ik nog even gauw na over of ik alles nu heb. In de ‘verte’ hoor ik de mevrouw voor mij praten met de jongen achter de kassa. Als ik doorkrijg dat ze allebei naar de kinderwagen staan te lachen, terwijl ze praten, probeer ik op te letten wat ze zeggen.

“Wat ben jij stoer”, zegt de mevrouw. Ik lach beleefd als een soort van dankjewel. “Jij wordt vast heel groot en sterk later”, gaat ze verder, “en wat wil je dan worden?” Erg enthousiast is het wel. Iets vragen aan een kind van net 6 maanden, maar ja, beter dan ‘koetjie-koetjie’.

Maar de mevrouw is niet klaar en laat er geen gras over groeien om haar eigen vraag te beantwoorden. “Jij wordt vast een stoere brandweerman. Of misschien wil je wel president worden!” Ze kijkt mij hoopvol aan. Wat? Ik? Je had het toch tegen die kleine?

Maar omdat ze nu ook nog haar wenkbrauwen optrekt in afwachting van mijn antwoord, geef ik op. “Ze mag alles worden wat ze maar wil.” Hoor ik mezelf zeggen. Ik leg nogal een nadruk op ‘ze’. “O,” zie ik de mevrouw schrikken en ze werpt snel een blik op de jongen achter de kassa, “is het een meisje?” “Ja”, zeg ik.

Misschien voelt ze zich schuldig en terwijl ze naar de jongen achter de kassa knikt zegt ze: “Wij dachten dat het een jongen was.” “Is niet erg,” zeg ik, “komt vaker voor.” De vrouw richt zich weer tot de kinderwagen: “Sorry kleintje. Dan zal je later wel een hele mooie, lieve prinses worden.”

Plots krijg ik het onwijs warm en als een geiser waar de druk te hoog is geworden ga ik af. “O. Dus omdat ze een meisje is kan ze geen president worden? Of stoere brandweervrouw? Wat is dat toch met die maatschappij hier? Vind je het gek dat mannen hier de leiding hebben? Meisjes krijgen hier niet eens een kans!”

Ik zie de vrouw verschrikt kijken. Ze stamelt nog iets en loopt dan weg. Ik schrik een beetje van mezelf hier. De jongen achter de kassa ziet het en probeert het goed te maken. “Het spijt me echt”, zegt hij. “Ik had het niet gezien.”

“Niet erg”, zeg ik. “Ik weet dat veel mensen denken dat ze een jongetje is als ze geen jurkje, rouches, of roze aanheeft. Dat vind ik niet zo erg. Maar ze is niet minder, omdat ze een meisje is. Al liep ze er de hele dag bij als een Disney prinses, misschien wil ze dan nog president worden.”

“Nou,” zegt de jongen achter de kassa, “ik weet in ieder geval dat ik de volgende keer geen aanname meer mag doen over het geslacht van een baby.” Ik lag schamper. Het is een begin.

Als ik de kinderwagen terug over de drie heuvel duw richting huis, evalueer ik de gebeurtenis. Jammer dat ik zo uit mijn slof schoot, maar het is wel een item waar ik onwijs moe van word. We kennen de getallen maar al te goed. Slechts 30% van de mensen in de wetenschappelijk wereld is vrouw.

Als je alleen kijkt naar professor-level banen, ligt het getal nog lager. Bewezen is dat dit voornamelijk komt omdat meisjes vanaf jonge leeftijd niet gemotiveerd worden om zelfverzekerd te zijn op de manier waarop jongens dat worden. Mensen behandelen jongens en meisjes anders. Meerdere onderzoeken wijzen dat uit.

Noem me een feminist. Geef ik niets om. Ik wil mijn kleintje alle kansen bieden en geen grenzen opleggen ‘omdat ze een meisje is’. Geen ander speelgoed ‘omdat ze een meisje is’. Geen andere boeken ‘omdat ze een meisje is’.

Dat ze later nog genoeg ‘muren’ tegenkomt ‘omdat ze een meisje is’ daar moet ze dan maar mee vechten, maar ik wil haar een zelfverzekerdheid meegeven dat ze zich (hopelijk) in geen geval minder vind dan mensen die deze ‘muren’ proberen te zijn.