Shocking, ik heb een moederbrein van pudding

Daar zit ik dan, met mijn mond vol tanden. Oeps. En er gaat eigenlijk maar één vraag door mijn hoofd: “Was het echt zo erg?” Mijn prof lacht vriendelijk naar me en ik lach met hem mee, maar diep van binnen weet ik dat ik de geschiedenis in mijn hoofd moet aanpassen, al weet ik niet goed in hoeverre er herinneringsverfraaing heeft plaatsgevonden in mijn hoofd.

Wat hieraan vooraf ging…

Omdat ik geen zwangerschapverlof had, heb ik slechts drie weken ‘vrij’ gehad nadat mijn kindje geboren was. De dag na mijn ‘verlof’ ben ik weer volle bak aan het werk gegaan. Tot ergernis van mezelf, want ik had echt wel door dat ik nog niet volledig hersteld was. En dan doel ik vooral op het mentale gedeelte, want lichamelijk ging het al vrij snel goed (achteraf gezien dan, want ik heb ook veel geklaagd over het trage lichamelijke herstel). Toch had ik wel het gevoel dat het met de maand beter ging en dat ik meer en meer ‘mezelf’ weer was. Gelukkig.

Recentelijk, een maand nadat onze kleine 1 jaar is geworden en kort nadat ik gestopt ben met borstvoeding geven, voel ik me ‘echt’ mezelf weer. Zoals vroeger. (Bijna dan. Natuurlijk verandert er lichamelijk iets als je een hele baby uitperst). En dat is een goed gevoel! Het duurde even, maar dan heb je wat (zal ik maar zeggen).

Ik besprak deze week met mijn prof hoe de Universiteit voor toekomstige studenten een betere aanpak kan hebben, zonder de cultuur te bevechten en ineens zwangerschapsverlof op de agenda te gooien (gaat gewoon niet gebeuren). Daarbij liet ik vallen dat ik van geluk mag spreken dat ik naar het werk kon komen na drie weken en dat de betrokkenen van zo’n situatie niet mogen onderschatten dat een vrouw fysiek wel op het werk is, maar dat je mentaal ook nogal wat tijd nodig heb. Ik voegde er snel aan toe dat ik ‘enkele weken’ nodig had.

Mijn prof begint te lachen. “Denk je dat echt?”, vraagt hij lachend. Ik kijk hem niet-begrijpend aan. “Je moet er rekening mee houden dat een brein van een nieuwe moeder gewoon heel snel pudding wordt”, zegt hij. “En eigenlijk is dat al ver voordat je terug naar het werk kwam.” Ehmmmm? WAT? (zie intro)

Mijn prof geeft dus even kort en duidelijk aan dat het overduidelijk was dat mijn brein ‘pudding’ was voor de bevalling, maar ook meer dan ‘enkele weken’ daarna. Shocking? Ik wist het al, maar ik had niet verwacht dat hij het zo makkelijk doorhad. Plus, ik had niet verwacht dat hij, omdat hij zelf geen kinderen heeft, hier ‘verstand’ van heeft.

Omdat ik de volgende dag met de autoriteiten hier op de Universiteit ga praten om een beter plan in werking te stellen voor studenten die in mijn situatie zitten, ligt hij zijn opmerking toe en vertelt hij hoe hij de afgelopen 1,5 jaar met mij ervaren heeft. Hij vertelt dat hij me vertelde (zie mijn eerste blog) dat hij blij voor me was maar dat hij diep van binnen dacht: “Sh..! Hoe gaan we dit nou aanpakken?!”

Het deed me goed te horen dat hij vervolgens contact heeft gezocht met vrouwelijke professoren die hij nog kent van zijn PhD tijd, om te vragen wat we kunnen verwachten en wat hij kon verwachten (qua werk) van mij. Daaruit bleek dus al dat hij al voorbereid was op mijn ‘pudding brein’.

Ik moet zeggen dat het me onwijs goed deed dat ik zijn kant van dit verhaal nu weet. Ik denk ook dat hij een voorbeeld is voor andere mannelijke professoren/mentors in dit vakgebied en ik ben trots dat ik hier mijn PhD mag doen. Iemand die zijn nek zo voor je uitsteekt, dat zie je hier niet zo vaak (jammer genoeg). Nu nog hopen dat ‘ons verhaal’ de Universiteit aanzet tot het implementeren van richtlijnen voor andere studenten en profs die in deze zelfde positie terecht komen!

En tja. Dat moederbrein. Wat daar de functie van is, daar zijn zelfs wetenschappers nog niet over uit!