Zwanger op Curaçao is toch net even anders

Ik realiseerde me laatst dat sommigen van jullie misschien geregeld even achter hun oren krabben als ze mijn komende blogs zullen lezen. En dan bedoel ik met name over de manier waarop (o.a. medische) dingen hier op Curaçao gaan.

Als voorbeeld: ik ontdek dat ik zwanger ben en ga 6 dagen later naar de huisarts. Huisarts is helemaal blij voor me (hij kent mijn ongewenste kinderloze geschiedenis), vraagt wanneer de 1e dag van mijn laatste menstruatie was, om vervolgens een soort van draai-grafiekje erbij te pakken om te kijken hoever ik ben en rond welke datum ik uitgerekend ben. Duh! Dat had ik allemaal natuurlijk allaaaang online uitgerekend. Google is tenslotte een hele goede vriend van mij.

Vervolgens meet hij mijn bloeddruk en luistert hij naar mijn hartslag: “Alles prima in orde, hoor.” … “Uhmmm ok, dank u dokter. Maar eh, hoe gaat het nu allemaal in zijn werk verder? Echo, andere onderzoeken, afspraak verloskundige? Het is nogal nieuw terrein voor me, zeg maar.” Enigszins verbaasd kijkt hij me aan en ik voel me ineens 'een beetje dom'.

We nemen de stappen vervolgens door en tevreden wandel ik de deur weer uit. Over 4 weken moet ik terugkomen; met de resultaten van het bloedonderzoek dat ik in de tussentijd moet laten afnemen. Over een aantal weken krijgen we dus ook onze eerste echo… Vriendlief heeft meteen alvast een vrije dag ingepland op zijn werk, want “dan kan hij dat in ieder geval niet vergeten”. Alsof hij het zou vergeten; hij telt de dagen nog harder af dan ikzelf.

Ondertussen ben ik beland in week 10 van mijn zwangerschap. Afgelopen vrijdag hebben we onze eerste echo gehad bij de huisarts.

Eerst kreeg ik de uitslag van het bloed- en urineonderzoek: op een urineweginfectie en bloedarmoede na alles prima in orde (met extra ijzertabletten en een lichten antibioticakuur moet dit weer snel ok zijn).

Dan eindelijk het langverwachte en voor ons ontzettende spannende moment: de echo! Ik neem plaats op het bed en de dokter probeert de apparatuur aan de praat te krijgen. Vriendlief komt in spanning naast me staan en pakt mijn hand vast. Met veel gezoem komt het echo-apparaat tot leven: deze is al geruime tijd niet gebruikt blijkbaar. De dokter laat het apparaatje over mijn buik glijden en ineens verschijnen daar de contouren van onze baby op het beeldscherm… Sprakeloos zijn we: wat is dit mooi! Jammer genoeg weet de dokter niet meer hoe hij het beeld kon inzoomen en ook het geluid doet het niet.

Maar we zien heel duidelijk dat ons kleintje erg beweeglijk is en het hartje als een speer klopt! Dat is waar we zo naar verlangden: een teken van leven in mijn buik. Alles ziet er prima uit en qua grootte klopt het met de duur van de zwangerschap. We zijn dolblij! Ook al hebben we het hartje nog niet kunnen horen en krijgen we geen printje van de echo, we zijn opgelucht dat tot zover alles prima in orde is.

Dezelfde middag bel ik de kraamkliniek om een afspraak te maken met de verloskundige. Ik kom in aanmerking voor de zogenaamde combinatietest. Dus de door mij zo gevreesde vruchtwaterpunctie is voorlopig niet aan de orde. De huisarts was blijkbaar niet op de hoogte dat de combinatietest inmiddels ook hier op Curaçao mogelijk is, waardoor ik dacht dat ik zeker een punctie zou krijgen. Mijn opluchting is dan ook erg groot dat dat niet nodig is!

31 Maart staat de afspraak met de verloskundige. Weer iets om naar uit te kijken, want dan krijgen we nogmaals een echo; deze keer hopelijk wel met geluid en een foto waarmee we mogen gaan pronken bij familie en vrienden.