Over mijn geboorteplan badbevalling wensen in gesprek met het ziekenhuis

Ik ga het in deze blog hebben over de balans die het ziekenhuis en ik hebben gevonden tussen hun veiligheidsprotocollen en mijn wensen.

We zitten in week 31 en we hebben gisteren hét gesprek gehad met de gynaecoloog (en een jonge coassistente) over mijn geboorteplan. Hier zijn 4 gesprekken aan vooraf gegaan, één met een gynaecoloog die niet gespecialiseerd is in bevallingen, twee met een verloskundige die een eigen coaching praktijk heeft voor getraumatiseerde vrouwen, en één kennismakingsgesprek met de gynaecoloog die ik gisteren nogmaals sprak. Ik was er erg gespannen over, omdat ik toch bang was voor een harde confrontatie of een "nee".

Iedere vrouw heeft het recht om te bevallen waar zij wil, ook als je een of meerdere medische indicaties hebt. Dat feit gaf mij de kracht om het ziekenhuis mijn wensen mede te delen, en om mij hard te maken voor de punten waar ik niet voor wens te wijken. Omdat ziekenhuizen van feiten en cijfertjes houden, heb ik alles zo goed mogelijk uitgeplozen.

Tip van de redactie: Wil je ook een goed geboorteplan maken? Download en print het Geboorteplan ikbenZwanger.

Officieel staat er bij mijn medische indicatie: Sectio in anamnese, zorgvraag buiten de richtlijn. Ik wil namelijk in bad bevallen. Nu vinden ze dat spannend, want als je een keizersnede hebt gehad, dan heb je een kans van 0,5 tot 1% dat het litteken van je baarmoeder scheurt. In medische termen noem je dat een ruptuur.

Verder is er een kans dat je tijdens je vaginale bevalling een spoedkeizersnede moet ondergaan. Bij een gewone bevalling is die kans 20%. Als je eerder een keizersnede hebt gehad, dan is die kans 25%.

Je hebt het risico dat je kindje schade oploopt tijdens een vaginale bevalling, maar dat risico is hetzelfde bij vrouwen die eerder geen keizersnede hebben gehad: Dat is 0,2 % ten opzichte van een keizersnede (0,1 %).

Ook wilde ik weten wanneer het ziekenhuis in paniek zou raken: Tijdens een vaginale bevalling letten verloskundigen erop of het hartje van het kindje niet (te vaak) onder de 100 schiet, en dat er geen dips in de hartslag komen, dus dat het golvende lijntje niet te scherp naar beneden schiet. Als dat soort dingen gebeuren, dan is dat een duidelijke indicatie dat je kindje het zwaar heeft tijdens de bevalling en dat het niet goed gaat. Dan kan er een (spoed?)keizersnede volgen.

Scherpe dalingen in de hartslag kunnen ook een indicatie geven dat je litteken gaat scheuren, heb ik begrepen. Goed om te weten, maar ik ga echt niet de hele tijd op die monitor kijken. Ik zorg er vooral voor dat mijn lichaam haar werk kan doen.

Tegelijkertijd nuanceerde de gynaecologe wat ze zojuist had gezegd, omdat er in de medische wereld veel discussies bestaan over wanneer er sprake is van foetale nood en wanneer niet.

Het ziekenhuis waar ik voor heb gekozen, beschikt over draadloze CTG-bewaking, telemetrie genoemd. Dat wil zeggen dat ik niet aan banden lig of in de buurt van het bed moet blijven. Ik kan desnoods een dansje doen.

Ook hebben ze een vast bevalbad (1 lange badkuip, in hoogte verstelbaar en met een voetensteun om je af te zetten, met kraantjes voor warm en koud) en twee ronde opblaas bevalbaden (die ik veel fijner vind, want daar kan ik vrijer in bewegen en lekker op de zachte randen hangen).

Ze hebben zo'n schedelelektrode die ze kunnen inzetten als ze het hartje niet goed kunnen beluisteren via de telemetrie. Ik wil dat het liefste vermijden, tenzij het echt niet anders kan.

We hebben tijdens het gesprek met de gynaecoloog gisteren besproken dat ik verticaal wil bevallen, en dat ik niet op mijn rug wil liggen. Op mijn rug liggen doet A mij pijn en B het is tegen de zwaartekracht in, en dat maakt een bevalling alleen maar zwaarder. Ze noemen het niet voor niets je "onderkant", je kindje moet eerst indalen en dan naar beneden.

In het boek 'Bevallen op eigen kracht' van Wendy Schouten leggen ze ook heel grondig uit waarom je verticaal en in beweging zou moeten blijven (als je je daar goed bij voelt natuurlijk).

Ik heb afgesproken dat ik enkel op mijn rug zou gaan liggen, als ons meisje met een vacuümpomp zou moeten worden gehaald, want dan moet de gynaecoloog erbij kunnen. Zelfs dan zorg ik ervoor dat ik aan 1 kant een flinke handdoek en/of kussens erbij krijg onder mijn rug, want anders verga ik van de pijn aan mijn bekken en rug.

Ik heb benoemd dat ik mijn vliezen zo lang mogelijk intact wil houden. In mijn ogen is het breken van de vliezen een teken dat ons meisje geboren wil worden, en ik wil haar de vrijheid geven om dit zelf aan te geven. Ook wil ik de vliezen zo lang mogelijk intact houden zodat ze makkelijker in mijn buik naar een optimale houding kan draaien om geboren te worden. Zonder vruchtwater is daar minder ruimte voor.

Uiteraard heb ik aangegeven dat als het ziekenhuis er anders over denkt, dat ik voor rede vatbaar ben. Ze kunnen natuurlijk altijd rustig aan mij beargumenteren waarom zij denken dat iets anders zou moeten gebeuren dan dat mijn wensen zijn. Ik krijg dan de tijd om dit te bespreken en dan zien we wel verder.

Mijn doula gaf aan dat ze een handige communicatiemethode heeft:

B.R.A.I.N.S.
Benefits: Wat zijn de voordelen van wat de gynaecoloog aandraagt?
Risks: Wat zijn de risico's?
Alternatives: Zijn er alternatieven?
Intuition: Wat zegt je intuïtie?
Nothing: Wat als we niets doen, wat gebeurt er dan?
excuSe me: Geef ons even tijd om het te bespreken alstublieft.

Mijn motto is: "Ik accepteer wat er tijdens de bevalling op mijn pad komt, maar ik maak wel zelf de keuzes."

Tot zover de punten die makkelijk konden worden besproken. Nu komen we aan bij de wat pittigere dingen. Ik wil namelijk de navelstreng volledig laten uitkloppen. Ook als het een spoedkeizersnede zou worden.

Er wordt in Engeland onderzoek gedaan naar de voordelen hiervan.

De gynaecologen hadden al eerder geprobeerd om de navelstreng na een keizersnede te laten uitkloppen, omdat dat de wens was van een andere mama. Hij hield het kindje, nadat het geboren was, een minuut omhoog in de lucht, maar daardoor kreeg het kindje het koud. Ik heb dat onderzoek gisteren genoemd en verteld dat het wel gewoon kan (mits de hartslag van het kindje stabiel is). Ze leggen dan het kindje neer op de benen van mama.

In het filmpje was het betreffende kindje nog niet gaan ademen, dat deed het pas na 1 minuut en 40 seconden, wat erg lang is. De navelstreng bleef er nog aan en het kindje kreeg een massage en een zuurstofkapje. Iedereen bleef rustig en het kindje ging ademhalen.

Tip van de redactie. Lees Navelstreng later doorknippen en afklemmen gunstige invloed?

Het is best lastig voor een ziekenhuis als een zwangere vrouw de grenzen van het haalbare op zoekt, want de ene gynaecoloog durft meer dan de andere. Ze moeten er dus samen als team uit komen wat ze aandurven en wat niet.

Alhoewel het dus mijn wens is om hem zo lang mogelijk te laten uitkloppen, gaan die wensen overboord zodra ons meisje blauw / grauw zou zien en haar hartje niet zou kloppen bijvoorbeeld. Ik ben dus enigszins flexibel en ik ga er vanuit dat ze niet zomaar een (spoed)keizersnede moeten doen, omdat 75% van de vrouwen na een eerdere keizersnede, gewoon vaginaal kan bevallen.

Het is heel erg belangrijk voor mij om deze bevalling op de natuurlijke manier mee te maken, om dat te kunnen ervaren en omdat ik dan spoediger herstel. De vorige keer had ik ontzettend veel pijn en ook zo langdurig. Dat kan ik gewoon niet hebben, want ik heb nog een zoon van 3,5 jaar rondspringen en die heeft ook aandacht en liefde nodig.

Ik wil hem niets tekort doen omdat wij graag een tweede kindje erbij wilden (en mogen) krijgen. En mijn man doet nu al zoveel. Ik hoop dat ik na de kraamtijd de boel ook weer kan oppakken en samen met mijn man voor ons allemaal kan zorgen. Als ik een keizersnede zou krijgen, dan moet hij nóg meer doen. Dat gaat gewoon niet. Daar zit mijn innerlijke pijn. En dat is de reden voor al mijn grondigheid.

Het volgende thema is inleiden. Als je je kunstmatig laat inleiden, dan krijg je syntocinon toegediend, de kunstmatige versie van oxytocine (het knuffelhormoon). Bij de ene vrouw heeft dat meer effect dan bij de andere vrouw. Er zijn vrouwen die er een weeënstorm van krijgen. Het is dan heel intens en het zou me dan veel moeite kosten om de weeën rustig op te vangen, als dat al lukt.

Het nadeel van inleiden is dat je dan dus maar 1 deel van de hormonen kunstmatig krijgt. Als je lichaam zelf weeën maakt, dan komen er ook hormonen vrij die ervoor zorgen dat de scherpe randjes er vanaf blijven. Bij weeën-opwekkers zijn die er dus niet. Vandaar dat veel vrouwen het vies vinden tegenvallen als ze ingeleid zijn.

Dokter Sara Wickam heeft hier een boek en meerdere artikelen over geschreven: "Inducing Labour: making informed decisions (English Edition)". Zij geeft aan dat je natuurlijke hormonen de balans niet kunnen vinden als je kunstmatige oxytocine gebruikt, omdat je lichaam er op dat moment nog niet klaar voor is om zulke sterke weeën te produceren, anders had ze dat al gedaan. Bron: http://www.sarawickham.com/topic-resources/post-term-pregnancy-and-induction-of-labour-resources/

Het andere nadeel als je een keizersnede hebt gehad, is dat de druk op een ruptuur van de baarmoeder dan groter is. Het ziekenhuis is daarom bij mij geen fan van inleiden, dus dat is mooi meegenomen.

Wat ik als natuurlijke tegenhanger ga inzetten is acupressuur. Doula's weten hoe dat moet schijnbaar, dus ik ga in gesprek met een dame om te kijken of zij ons zou kunnen ondersteunen (met natuurlijk nog veel meer dan enkel acupressuur).

Een doula is er puur ter niet-medische ondersteuning van de bevallende vrouw en haar gezelschap (parter, moeder, ...). Een verloskundige let op de medische risico's van moeder en kind. Een doula is er echt voor jóu en dat is fijn, want je staat dan niet "alleen" tegenover de medische staf, ze is emotioneel niet betrokken en kan ons daarom helpen om heldere beslissingen te maken. In principe is ze oproepbaar vanaf 37 weken totdat je kind geboren is.

Verder heb ik mijn moeder nog als extra ondersteuning; zij kan voetreflexmassage en shiatzu en kan daar die punten stimuleren die de weeën weer kunnen opwekken / mij in een staat van ontspanning kunnen brengen zodat de natuurlijke oxytocine weer haar werk kan doen. Mijn moeder kan er nu meer ontspannen bij zitten en ze kan eventueel invallen als mijn man zou flauwvallen. Dat geeft ook meer rust voor mijn man.

Dan heb je nog als pittig thema "toucheren", oftewel dat ze met hun handen voelen hoever je al open staat in centimeters. Het ziekenhuis doet dit het liefste elke twee uur, zodat ze weten welk vlees ze in de (bad)kuip hebben.

Ikzelf wil liever "hands off" bevallen. Het ziekenhuis vindt het eng als er bijvoorbeeld een afwijkende CTG is. Wederom heb ik aangegeven dat ik in principe voor rede vatbaar ben. Nu las ik dat je het ook zelf kunt voelen. Dat ga ik tegen die tijd gewoon proberen. Ik heb nog geen definitieve afspraak hierover gemaakt met het ziekenhuis.

De Doula vertelde me, dat een goede verloskundige aan de ademhaling van een bevallende vrouw kan horen hoeveel ontsluiting ze heeft. Die kennis neem ik ook mee.

Dan heb je het gedeelte na de bevalling. Ik vind het fijn als iedereen (behalve mijn man en mijn moeder) stil zijn, zodat ze onze stemmen als eerste hoort. Ik wil haar zelf aanpakken (of dat mijn man laten doen), en ik wil het liefste geen kunstmatige oxytocine-spuit voor de placenta.

Oxytocine schopt je natuurlijke hormonen door de war en ik ben dan al zo emotioneel. Ik wil rustig 30 minuten afwachten of deze vanzelf komt, en eventueel bij heftig bloedverlies, dan kan ik die spuit wel accepteren. Maar laat Mama Natuur eerst een kans krijgen alsjeblieft.

We hebben het nog gehad over een stuitligging. De eerste keer was ik bang dat ons kindje zuurstofgebrek zou kunnen oplopen. Mocht het nu weer een stuitligging worden, dan wil ik "on all fours", op handen en voeten bevallen of tenminste verticaal, omdat de baby dan 3 centimeter meer ruimte heeft om te bevallen. Weer een argument om vooral niet op je rug te gaan liggen. Ik was aangenaam verrast om te horen dat het beleid van het ziekenhuis dan al standaard "on all fours" is.

Bij het gesprek gisteren ben ik in alle drukte vergeten dat ik ook niet wil dat ons kindje de standaard vitamine K toegediend krijgt. De Kritische Verloskundige heeft hier een mooie blog over geschreven waarin ze bepleit dat er een reden voor is dat het gehalte vitamine K van nature laag is bij baby's.

Ergens anders heb ik gelezen dat als mama voldoende bladgroentes zoals spinazie eet, dat de baby dan voldoende vitamine K binnen krijgt, maar dat medisch personeel dat niet meer mogen adviseren.

Tenslotte wil ik ook dat enkel mijn man, moeder en ikzelf de kleine verzorgen, dat kunnen we prima zelf. We kleden haar lekker in wolzijde van merken als Disana, Engel, Joha, Iobio, Cosilana, omdat dat helpt om de lichaamstemperatuur te reguleren, iets wat kleintjes nog niet zelf kunnen. Ook schermt zijde af tegen prikkels, en dat kunnen kleine baby's goed gebruiken. Die kleren zijn normaal gesproken erg duur, dus zit ik op Facebook bij groepen die ze tweedehands aanbieden.

Waar andere mama's veel schattige outfits samen shoppen, shop ik net zo goed, maar dan wolzijde kleertjes. Ik ben ook een shopaholic en heb nu in week 31 al een mooie voorraad. Nu nog de strikmutsjes, wollen sokjes en dan kan ik gaan sparen voor maatje 62/68.

Ik ben vooral fan van de rompertjes van iobio, want die hebben onderaan een dubbele drukknoopjesset waardoor ze een maatje mee kunnen groeien. Voor mezelf heb ik een extra lang wolzijde hemd van het merk Engel besteld om ook te kijken hoe dat voor mezelf is. Ik merk dat ik makkelijker bij mezelf kan blijven en dat is fijn.

Aan het einde van het gesprek gaf ik nogmaals aan dat de makkelijkste wijze van communiceren met mij is, als het personeel rustig blijft. Ik kan in mijn emoties natuurlijk alle kanten op schieten, en als ze op dwingende wijze met mij gaan praten dan zou ik daar behoorlijk pittig op kunnen reageren, en dat wil ik voorkomen. Daarop zei de gynaecoloog dat alle gynaecologen daarop getraind zijn, net als rustig blijven bij de noodlanding van een vliegtuig. Dat was wel fijn.

Ze wilden nog even mijn bloeddruk weten, die was 130/80 en ze wilde even een echo maken. Tot mijn verrassing, lag ons kindje dit keer met haar hoofdje al recht voor de uitgang, waar ze een week geleden nog ietwat scheef lag! Vandaar dat ik in de ochtend bij het zitten mijn bekken al pijn voel doen. De bekkenband voelt ook niet meer fijn nu om te dragen helaas. Dat zit nu echt te strak.

Een ander leuk nieuwtje is dat mijn ijzergehalte van een 7,7 aan het begin van de zwangerschap, is gestegen naar een 8,3 nu! Normaal gesproken daalt hij, maar ik heb blijkbaar zoveel ijzerrijke groentes op, dat het de andere kant op is gegaan. Ik ben er echt trots op!

Misschien komt het wel doordat mijn man vegetariër is. We eten relatief veel kikkererwten, doperwtjes, linzen, spinazie(-pannenkoeken), en ikzelf ben bijvoorbeeld fan van versgeperst sinaasappelsap en een omelet met courgette en bosui. En mijn combi van een hele avocado, een scrambled ei, komkommer (vocht afdrijvend), een rijpe banaan, zalm uit blik en 60 gram couscous is ook heel lang favoriet gebleven.

Die kun je van tevoren maken en meenemen als lunch, bij die omelet lijkt me dat wat moeilijker gaan. Ik ben echt blij dat ik weer fatsoenlijk kan eten, hulde aan de vrouwen die langer last hebben van HG.

Ook favoriet bij mij is de brandnetelthee, selderijblad en de sauna als vocht afdrijvers. Ik pas mijn trouwring nu nog steeds en de pijn door teveel vocht blijft mee vallen, zo lang ik maar genoeg drink en aan de komkommer, brandnetelthee, selderijblad en de sauna blijf.

Wel jammer dat ik straks vanaf week 32 niet meer mag zwemmen vanwege een risico op infecties down under omdat je al 2 centimeter ontsluiting zou kunnen hebben. Ik kan dan nog wel de sauna in, maar dan koel ik gewoon af met een koude of wisseldouche.

Nou, ik heb weer even genoeg getypt. Ik heb het boek Ik ga Relaxed bevallen van Georgina Kwakye over Hypnobirthing & Mindfullness technieken gekocht, en de nieuwe versie van de Vrije Geboorte van A.M. Korteweg. Kiind Magazine is ook fan van de Vrije Geboorte. Het besef dat je zelf de touwtjes in handen hebt, geeft me de kracht om ervoor te gaan, hoe het ook uiteindelijk zal verlopen. Op naar de laatste loodjes!

Noot van de redactie: Vrije Geboorte. Met Vrije Geboorte inspireert Anna Myrte Korteweg vele vrouwen tot het beleven van een bekrachtigende beval ervaring. Ze schrijft over het belang van de bevalling in eigen regie houden en de zin en onzin van veel protocollen. Ook praktische aspecten zoals het omgaan met pijn en de rol van de vader komen aan bod. Daarnaast gaat Korteweg in op de positieve rol die mindfulness kan spelen.