Morgen ben ik 42 weken zwanger

Morgen zit ik op de 42 weken rond. Sinds mijn laatste blog heb ik veel mogen leren. Ik heb natuurlijk de standaard bloeddrukmetingen, vruchtwater- en CTG-controles gekregen. Dat was allemaal in orde.

Ik heb een doula, die mij samen met mijn man een overtijdsbehandeling heeft gegeven. Ze gaf mij een massage in combinatie met het indrukken van een aantal drukpunten op mijn voeten, halverwege mijn onderbeen en op mijn handen.

Mijn man heeft ondertussen mijn schouders, hoofd en nek gemasseerd. Ik werd er heerlijk rozig van. Toch is ze blijven zitten. Die dame denkt; pas als Nora heeft geleerd om de controle los te laten op de bevalling, dan pas kom ik, want eerder kan dit niet.

Ik heb zelfs een droom gehad dat ik wakker werd doordat ik een kinderstemmetje hoorde roepen: "Mama, mama!" Dus ik werd wakker, kijk om me heen in de verwachting dat mijn oudste langs mijn bed zou staan. Niemand. Dus ik naar de gang, ook niemand. Zoonlief lag gewoon in zijn bedje te slapen.

Dus ging ik maar naar de wc, en toen hoorde ik in mijn hoofd: "Mama, ik zit vast, je moet inleiden. Je zult wel helemaal kapot gaan van onder, maar dat geneest wel weer." Dus ik zeg: "Nee, jij kunt gewoon met jouw hersenen tegen mijn hersenen zeggen dat de bevalling moet beginnen." Hoor ik: "Nee mama, jij moet het doen, ik zit vast."

Daar was ik in de ochtend flink van overstuur. Soms heb je van die dromen (ik dan), die uitkomen, zoals de keer dat ik droomde dat een vriendin van me - toen een jaar of 12 - naar Brazilië ging om haar vader op te halen. Ze zei dat ze twee weken daar zou blijven met haar mama.

Overdag sprak ik haar op MSN, en wat bleek, ze ging inderdaad haar vader ophalen, maar ze zouden 3 weken blijven en niet 2. Afijn, toen ze in Brazilië zat, bleek dat ze exact 2 weken daar bleven zoals ik had gedroomd, want haar ouders maakten te veel ruzie. Een heel triest verhaal, maar dat maakt het niet minder waar.

Terug naar mijn half-wakker-droom van onze dochter. Ik had echt als reactie van "Meid, jij kunt je gewoon nog van links naar rechts draaien in mijn buik, dus je zit helemaal niet vast, en ik ga echt als allerlaatste pas inleiden." Ik wilde er gewoon niet aan geloven.

Ondertussen vliegt de tijd voorbij en nog steeds geen natuurlijke bevalling. Ik kan maar niet goed wennen aan de ziekenhuiscultuur met hun regeltjes en ik heb nog steeds moeite met mannelijke gynaecologen.

Ik weet dat zij ook gewoon hun werk doen, maar ik voel me er niet gemakkelijk bij. Ik heb dit gewoon aangegeven in het ziekenhuis, zodat ze er zoveel mogelijk rekening mee kunnen houden. En laat er nu net dit weekend maar 1 gynaecoloog dienst hebben, en je raad het al, dat is een man.

Ik heb contact opgenomen met een wijze vrouw om onze situatie te bespreken. Zij stelde de vraag: "Wat heb jij nodig, wat heeft jouw man nodig, en wat heeft onze zoon nodig om het pad voor jullie dochter vrij te maken?" Dat was een vraag die veel emoties losmaakte.

Mijn man is docent en heeft zomervakantie gehad. Ik voelde me schuldig dat onze dochter er nog niet was, omdat hij straks weer aan het werk gaat. Ook voel ik me schuldig dat het risico op een keizersnede nog groter is geworden nu we de 42 weken grens naderen. Ik heb even flink een potje zitten janken.

Mijn man heeft benoemd, dat hij moeite heeft om zijn geduld te bewaren, hij zou haar ook zó graag willen ontmoeten, en het is voor hem ook zwaar om zo goed als in zijn eentje het huishouden etcetera te verzorgen.

Alleenstaande mama's, I feel you, ik vind het ongelofelijk knap als je alles alleen doet. Hetzelfde respect voor mijn man, die er voor ons kon zijn tijdens de intensiefste periode van onze zwangerschap omdat hij vakantie heeft, en bijvoorbeeld haast overspannen thuis kwam toen we nog een weekje op vakantie waren samen.

Aan hoogzwanger zijn ben ik inmiddels wel gewend, ik weet niet beter meer en leef met de beperkingen die dat met zich meebrengt. Zo viel ik bijna flauw in de hitte afgelopen zomer, totdat ik snapte dat ik om de 2 uur (!) flink moest eten om genoeg energie te behouden. Ook nu zorg ik ervoor dat ik voldoende voedzame dingen eet (en af en toe wat snoeptroep, de 80-20-regel, je doet 80 % gezond en de rest lekker laten waaien).

Uit pure wanhoop heb ik vervolgens contact opgenomen met mijn Energetisch Therapeute / Sjamane / Medium die ik al tijden niet meer heb gesproken, voor een telefonisch consult. Zij wees me op iets waar ik helemaal niet aan had gedacht:

Ik heb al die tijd nagedacht over de soort bevalling waarvan ik dacht dat die het beste voor onze dochter zou zijn vanwege de zachte overgang in het water naar onze wereld. Dat is een mooie intentie, maar daar ben ik voorbij gegaan aan het feit dat ík dit voor onze dochter wil. Wie weet heeft zij wel iets totaal anders nodig als geboorte om hier op aarde te komen? Wie weet is het haar les om met een keizersnede (mijn grootste angst) ter wereld te komen?

Ik heb er al die tijd bewust geen rekening mee gehouden, dat ik misschien wel degene ben die straks zegt tegen het ziekenhuis: "Jongens, ze heeft het te zwaar, ze moet er nú uit!" Maar als dat is wat zij nodig heeft, dan is dat wat zij nodig heeft. En ik moet haar het vertrouwen geven, dat ze op wat voor manier dan ook mag komen, die zíj nodig heeft.

Dat betekent dat ik de controle los moet laten en in de overgave moet stappen, want anders komt er sowieso een keizersnede. Als ik zo gespannen ben, dan kan ik niet van onder open gaan en haar doorlaten. Ze is heerlijk eigenwijs en blijft zitten totdat ik kan ontspannen en het kan overgeven. Zélfs als het een keizersnede gaat worden.

Nou, ik heb er alle begrip voor dat onze dochter haar lessen mag leren op aarde. Ik heb haar letterlijk gezegd dat ik dat begrijp en dat ik voor haar graag de ruimte maak om te komen zoals zij dat nodig heeft. Tegelijkertijd heb ik ook benoemd dat ik, toen ik de vorige keer een keizersnede kreeg, dat ik daar achteraf veel pijn van had. En dat ik dat wel spannend vind, want wie zit daar nu op te wachten? Dus het is een beetje dubbel.

Ik herinner me weer wat ik zei voordat ik zwanger werd: "Zelfs als ik weer zo misselijk zou zijn, zoveel lichamelijke klachten zou hebben en zelfs als ik weer een keizersnede zou hebben, zelfs dán wil ik nog zwanger worden." Twee weken later was ik zwanger, na een jaar proberen. Makkelijker gezegd dan gedaan om dat te accepteren, maar hey, ze kan moeilijk blijven zitten.

Dus ik heb diezelfde avond allerlei comfort food in huis gehaald en me er maar bij neergelegd. Sindsdien heb ik weer enige menstruatie-achtige "pijn" van beneden, dus ik houd goede hoop dat ik een stukje meer open ga, want zondag gaan we nog een keer kijken hoe ver we zijn en dan gaan we inleiden.

Zoals het er donderdag voor stond zou dat met een ballonkatheter zijn om mee te beginnen. De hoop is dan om 24 uur later de vliezen te kunnen breken en om te kunnen inleiden met een infuus, ook al verhoogt dat het risico op een keizersnede, omdat je door het breken van de vliezen de demping weghaalt en door het inleiding je een groot risico op een weeënstorm loopt, waardoor haar hartslag teveel kan dippen (de navelstreng wordt immers tijdens een wee ook geplet, dag dag zuurstof) en er komt een grotere druk te staan op mijn keizersnede-litteken, wat zou kunnen scheuren.

Haar vruchtwater was donderdag nog nét binnen de marge, en het ziekenhuis maakt zich zorgen over de werking van de placenta, die neemt af na de 42 weken. Er zijn zat mama's die het toch aandurven om ermee door te gaan totdat het natuurlijk op gang komt, maar die zijn ook goed geïnformeerd over de risico's en die durven dat aan.

Omdat ik ook een keizersnede heb gehad en omdat ik mijn partner niet nog meer overstuur wil maken, blijf ik ervoor kiezen om in het ziekenhuis te bevallen. Het is ook een beetje laat om nog een holistische verloskundige te vinden die je wil ondersteunen bij zoveel risico's. Dus dat is voor mij maar gewoon even doorbijten, of er nu een vrouw of man voor mijn onderkant staat. Wij kozen samen voor dit kindje en dat blijven we samen doen.

We weten wat we van een keizersnede kunnen verwachten en het blijft geen pretje, maar ook de periode erna weten we dat ik dit keer veel meer rust ga nemen om sneller te kunnen herstellen. Ook onze zoon heb ik geprobeerd voor te bereiden dat hij straks niet meer tegen me aanrent om me te knuffelen, maar dat hij dat zachtjes moet doen. Alle kleine beetjes helpen. Nu proberen te ontspannen en rustig aan doen. Binnenkort komt ze op de wereld. We bereiden ons voor op het ergste, en we hopen op het beste.