Zoveel stress en zwangerschapskwalen, had ik meer rust moeten nemen?

We zitten nu in week 28-en-een-half, op zaterdag zitten we op 29 weken rond. Ik tel de weken af als een klein meisje wat uitkijkt naar Kerstmis. Voor ik begin over hoe het nu met me gaat, wil ik de zaken in perspectief plaatsen en je vertellen hoe ik mijn eerste zwangerschap heb ervaren.

De eerste keer dat ik zwanger was, was ik verloofd en studeerde ik voor het docentschap. Wat me vooral bijbleef was het kennismakingsgesprek met de verloskundige. Ze zei tegen me: "Jij moet het zelf doen!" Op zich heel logisch, maar het kwam hard binnen.

Met vijf weken zwangerschap zat ik binnen anderhalve week op 5 keer overgeven achter elkaar. Toen moest ik aan de medicijnen, Emesafene, want ik kon geen water meer binnenhouden. Emesafene zorgt ervoor dat je niet kunt overgeven. De zwangerschapsmisselijkheid (HG) zelf, de radarneus met een bereik van soms wel meer dan 10 meter, de voorkeur voor voedsel (ik overleefde wekenlang op pistachenootjes, eieren, gesmolten kaas en chocomel van koeienmelk), bleven hetzelfde. Ik moest heel erg mijn best doen om eten te vinden wat ik kon verdragen, en gezond was het allemaal niet. Daarvoor at ik zo veel mogelijk biologisch en ook van die groene smoothies met boerenkool en sinaasappel etcetera.

Studeren ging vanaf toen erg moeilijk, omdat je heel duf en slaperig bent door het medicijn. Voor de klas staan kon ik wel op mijn buik schrijven. De laatste keer dat ik voor de klas stond, hield ik met 1 oog de kids in de gaten die een proefwerk aan het maken waren, en met het andere oog de prullenbak bij het bord.

We zijn toen binnen 7 weken getrouwd, ik was exact 12 weken zwanger op mijn trouwdag. Onze ouders, vrienden en familie hebben toen samen een geweldige bruiloft georganiseerd in de tuin van mijn ouders.

De rest van mijn eerste zwangerschap verliep als volgt; ik was gestrest, ik probeerde zo veel mogelijk af te ronden van mijn studie, en rond de 22 weken zwangerschap werd de misselijkheid minder. Ik kon toen al wel zonder medicijnen, maar gaf nog wel over.

Vervolgens begon ik echter zoveel vocht vast te houden, dat ik geen pen meer vast kon houden van de pijn. Ik moest steunzolen laten aanmeten, omdat het lopen pijn deed. Slippers waren geen optie, want het was te koud buiten. Zitten deed ook pijn, maar dat negeerde ik behoorlijk. Ik vond dat ik moest doorzetten en mijn studievakken af moest ronden. Ik heb nooit bij bekkeninstabiliteit stilgestaan.

Ik kreeg een hoge bloeddruk en voor mijn gevoel had ik nog lang geen moeder willen worden, want ik voelde me er nog niet klaar voor. Ik had geen baan, geen diploma en we woonden niet in een woning waar ik een kind wilde grootbrengen.

Ik kon niet goed zien wat er allemaal wél goed ging. Stug probeerde ik door te studeren. Iedereen die me zei "geniet ervan" kon ik wel afschieten. Hoe verder ik kwam, hoe meer ik aan het schelden was van binnen. Eigenlijk was dat een groot teken aan de wand dat ik veel meer rust had moeten nemen.

Met 34 weken had ik een mondeling tentamen afgesproken wat ik al een paar keer had uitgesteld. Daarvoor was de baby al ingedaald. Dat kon ik goed voelen, want nu leek het alsof ik alleen maar kon waggelen in plaats van lopen, omdat het voelde alsof er een harde bal tussen mijn benen hing. De nacht voor het tentamen had ik een soort van paniekaanval, en mijn buik verkrampte. Het tentamen heb ik die dag weer uitgesteld, want ik was te onzeker.

Bij de volgende echo bleek dat de kleine in een stuit lag. Toen raakte ik pas echt in paniek, want een stuitbevalling, daar kan je kindje zuurstofgebrek van oplopen, dacht ik bij mezelf. Bij elke beweging belde ik het ziekenhuis of ik langs kon komen, omdat ik dacht dat hij was ingedaald. Niet dus.

Omdat de baby in stuit bleef liggen, kon ik in een ander ziekenhuis een uitwendige versie-poging laten doen in diezelfde week, want daar was dat ziekenhuis in gespecialiseerd. Ze proberen dan je kindje te draaien. Op internet zie je dan een leuk filmpje van een lieve vrouw met een zwangere, gigantisch grote buik, waarbij het binnen een minuut gepiept is. Ze geven je ook het slagingspercentage bij een eerste en bij een tweede zwangerschap. Kom ik aan, met mijn strakke, gespierde buik.

De verloskundigen gaven me via een infuus een middeltje zodat de spieren van mijn baarmoeder zich konden ontspannen. Toen gingen er twee dames aan de slag. Mijn man kneep ter afleiding in mijn voeten. Het deed heel erg pijn, dus ik zei tegen hem dat hij harder moest knijpen. De vrouw die over me heen hing, zei "Kijk in mijn ogen!". Ik verging nog steeds van de pijn, en de kleine schoot steeds terug naar zijn eerdere positie.

Vervolgens haalden ze er een mannelijke gynaecoloog bij. Hij kwam binnen, keek mij aan en zei: "Vanaf nu zeg jij niks meer!" Ik was te ver heen om hem van repliek te dienen. Hij ging aan mijn buik lopen trekken en duwen. Ik zag zijn ellebogen, op 2 centimeter van mijn gezicht af, trillen. Hij zette er al zijn kracht op, maar het ging niet.

Ik zei dat ze moesten stoppen, waarna ik nog enige tijd aan de CTG moest liggen ter controle voor de kleine. Hierna konden we naar huis. Mijn man had spierpijn gekregen in zijn handen, zo hard had hij in mijn voeten geknepen op mijn verzoek.

Ik stond er van te voren niet bij stil hoeveel impact het op me zou hebben. Achteraf heb ik in gedachten die gynaecoloog helemaal zijn vet gegeven, maar daar kun je achteraf niets mee. Hij deed gewoon zijn best, al was hij op sociaal vlak erg onvriendelijk.

In de nacht na Kerstmis kwamen de weeën. Ik probeerde ze op te vangen door verticaal in beweging te blijven, afgewisseld met zitten op mijn oefenbal van Pilates. Ik zat op om de twee minuten, maar ik was ontzettend gestrest. In de ochtend kon ik de beweging niet meer opbrengen en kroop ik mijn bed in. De weeën stopten. De dag erna zat ik huilend bij mijn ouders aan tafel dat ik niet meer kon van de pijn, letterlijk alles deed pijn, mijn rug, mijn knieën, mijn handen, alles. Ik was fysiek en emotioneel totaal uitgeput.

De dag erna heb ik huilend bij de gynaecoloog om een keizersnede gevraagd. Ik werd de dag erop tussendoor ingepland, want de gezette tijden waren al bezet. Ik moest nuchter binnen komen, en om 12 uur was ik aan de beurt. Ikzelf vond het van begin tot einde verschrikkelijk, ik lag te trillen op de operatiekamer. Ik vond het natuurlijk enorm life-changing dat onze kleine geboren werd, maar de manier waarop hij geboren werd was absoluut niet hoe ik dat voor mezelf in gedachten had.

Achteraf gezien was ik niet erg assertief in bepaalde opzichten in de omgang met het ziekenhuispersoneel. Ook bij de nacontrole bij de gynaecoloog in het ziekenhuis, hij keek even naar de buitenkant van de genezende wond, ik vertelde dat ik alweer ongesteld was geworden in week 4, en ik kon weer gaan.

Pas toen ik een jaar later een ontstoken wang had na een getrokken verstandskies, daagde me pas dat ik 4 weken na mijn keizersnede helemaal niet ongesteld was geworden. Ik verloor vers rood bloed in golven, mijn wond was van binnen open gegaan. Tot drie maanden erna verloor ik nog wondvocht.

Ik heb tijdens, en na mijn zwangerschap niet goed naar mijn lichaam geluisterd, ik heb niet voldoende rust genomen en ik was ook niet ontspannen. Daar heb ik enorm veel van geleerd.

De geboorte van mijn zoon zorgde ervoor dat ik heb leren luisteren naar mijn lichaam, naar mijn innerlijk, en dat ik ben gaan kijken naar wat er allemaal wél goed ging in mijn leven. En dat was veel meer dan dat ik dacht. Ik kon meer genieten. Ik stopte met mijn studie omdat ik een adempauze nodig had. Ik ging werken, ik gaf de aanzet dat we een nieuwbouwwoning konden kopen en we gingen voor een jaar bij mijn ouders op de zolder in wonen.

Nadat onze kleine twee jaar oud was, besloten we het nog een keer te gaan proberen. We zaten toen al in ons nieuwe huis en ik had een baan. Na een jaar proberen gaf ik mijn weerstand op: Ik zei hardop in de keuken tegen mezelf, oké, ook als het weer zo fysiek zwaar gaat worden en zou eindigen met een keizersnede, zelfs dan ben ik nu bereid om zwanger te worden. En ik raakte binnen 2 weken zwanger. Ik had zoiets van, "Oké, ik moet het zelf doen, dan ga ik het ook zelf doen ook."

Mama 2.0 was geboren.