Van 2 cm tot 8 cm ontsluiting | Bevalling van Nora

Lees eerst over de bevalling van Nora deel 1

Nu de bevalling deel 2: De ballonkatheter is verwijderd, we zijn van 3 naar 2 cm gegaan (wat het medisch personeel niet in de gaten had) en ik had goede weeën. Dus we gingen zo door. De uren verstreken en de weeën werden pijnlijker.

Mijn doula, mam en man herinnerden me eraan dat ik mijn stem laag moest houden, want als ze dat niet zeiden, dan ging ik meer richting "auuuu". Geen geluid maken was überhaupt geen optie. Het proberen te beheersen, wel. Plus het leidde me een beetje af van dat alles overheersende gevoel tijdens een wee.

Ik had eerst buikweeën gehad, nu had ik er ook rugweeën bij. Ik kwam uiteindelijk uit om "Ohm" als laag geluid wat ik beheerst kon voorbrengen. Dus dat ging van "oooooohhhmmmmm, oooooohhmmmm". Net alsof ik hardop aan het mediteren was. Achteraf vond ik dat wel grappig dat juist die klank eruit kwam, omdat ik vroeger best spiritueel bezig was.

Mijn man kon me het beste coachen (lees: ik was niet zo lief naar de doula en mijn moeder, en Chris kon mijn massageverzoeken het beste uitvoeren), en hij zag op de toco-meter dat er een wee aankwam, waarop hij dan aan kwam schieten om mijn onderrug te masseren.

Als ik dan over de helft kwam (dat hoorde hij aan mijn ademhaling), dan zei hij: "Je bent over de helft" en dan zei ik steevast snel: "Echt niet!", omdat de pijn niet minder werd. Elke wee werd de wee intenser en duurde hij wat langer. Hoe dieper in de nacht, hoe minder buikweeën ik had en hoe meer ik de pijn alleen in mijn onderrug voelde.

Tot nu toe was steeds dezelfde verloskundige binnen gekomen om te toucheren, en elke keer zei ze me iets in de trant van dat als ik niet genoeg zou vorderen bij de volgende keer toucheren, dat we dan inleiden serieus moesten overwegen. Ze maakte me dus elke keer een beetje bang. Dat is wel een puntje wat ik ga bespreken met de gynaecoloog bij het na-gesprek.

Het helpt mensen veel meer als je positief taalgebruik hanteert en daadwerkelijk, zoals in mijn geboorteplan stond, echt pas een medische interventie gaat bespreken op het moment dat je denkt dat die echt noodzakelijk is. Ik was toen al te wazig om dit op te merken, maar ik voelde het emotioneel wel aankomen elke keer. Ergens tussendoor heb ik nog overgegeven, ik had daarna geen trek meer.

Toen ze een paar uur later nog een keer kwamen toucheren (met mijn akkoord), zat ik rond de 4-5 cm. Op het punt dat ze binnenkwamen, zat ik net te huilen, want de weeën waren zo sterk geworden dat ik echt zat te huilen van de pijn ná die ene hele heftige wee. Dat viel me toch echt vies tegen dat ik er zo'n moeite mee had. Ik heb tenslotte de zwarte slip in Taekwondo en ik kan wel tegen een beetje pijn, dacht ik.

Het nieuwe patroon was 1 flinke wee, waarna ik zat te huilen. De weeën daarna waren iets minder intens, en dan kwam er weer zo'n hele gemene. Doula Desie stelde voor om het bad op te laten zetten, zodat ik daarin kon als ik dat wilde. Dus we drukten op de knop en ze kwamen binnen met het bad en konden het in een half uur vullen. Het was precies hetzelfde bad als wat we reserve thuis hadden staan.

Ik zat er nu echt doorheen en was uitgeput. Het was een mentale tegenslag dat het zoveel pijn deed. Ik was de hele dag en nu de halve nacht bezig. Ik had van tevoren met mijn man een codewoord afgesproken voor als ik om pijnstilling zou willen vragen. Dat noemde ik; James Bond en de acteur Daniel Craig. Dat vrouwen om pijnstillers vragen, vind ik nu niet meer zo gek.

Ze drukten op de knop voor een verloskundige. Ik vroeg het personeel wat de mogelijkheden waren voor pijnstilling: Een ruggenprik en iets met een pompje (via een infuus?) , was het antwoord. Omdat ik wist dat de risico's die bij een ruggenprik kwamen kijken niet van lucht zijn als je en keizersnede hebt gehad, wist ik dat ik hier goed over moest nadenken. Ook vroegen ze me of ik dan niet liever alvast een infuus in mijn hand wilde, voor het geval dat dat nodig zou zijn. Dit wilde ik liever niet.

Ik zat er compleet doorheen. Mijn man heeft me onder de douche echt een lieve en goede peptalk gegeven dat ik dit kon en dat hij er vertrouwen in had dat ik dit kon.

Vanaf dit punt ben ik even kwijt wat nu precies de volgorde was, maar het bevalbad werd voor me opgezet en gevuld en ik ben ondertussen gaan douchen om na te denken over die ruggenprik ja of nee. Ik durfde die pijnstillers niet aan vanwege het grote risico op een keizersnede.

Elke wee vanaf dat punt, zei er iemand tegen me dat ik het goed deed (daarvoor trouwens ook al, maar nu non-stop) en dat ik het kon. Ik werd echt elke wee er doorheen gecoacht. Hartstikke lief, ze deden echt teamwork met zijn drieën. Ik gaf echt heel duidelijk aan of ze grotere of kleinere rondjes moesten draaien op mijn rug en dat ze tegen me moesten blijven praten. Ik had het nodig dat ze bleven praten, zodat ik mezelf kon dwingen daarnaar te luisteren als afleiding.

Die "Ohm" - klank kon ik nu niet meer goed volhouden, dat werd af en toe echt een au-klank. Als de wee dan afzwakte, dan kon ik "Ohm" weer oppakken. Dit was echt 'the real deal'.

Toen ik onder de douche uit kwam ben ik in bad gegaan. Héérlijk ontspannen, even geen weeën, dus ik was er te vroeg in gegaan. Het water was wat te heet voor de baby, dus toen moest ik er van de dienstdoende verloskundige weer uit omdat de kleine het niet goed deed op de CTG.

Ik moest 10 minuten afkoelen, wat ik braaf deed, waarna ik weer onder de douche ging. In dat half uurtje onder de douche ben ik van 5 naar 8 cm gegaan. Chris zat naast me te mopperen dat zijn kleren nat werden, dus hij trok ze uit.

Er was wissel van de wacht. De dames wilden zich even voorstellen en kletsten met mam en Desie. Vervolgens kwam er een verloskundige even bij mij hallo zeggen en toucheren (met mijn akkoord) terwijl mijn man poedeltjenaakt half achter het douchegordijn stond. Ik was overigens ook poedeltjenaakt, dat boventopje was allang uit gegaan. Deze verloskundige hield zich netjes aan het geboorteplan en zei dat ik boven de 5 cm zat en dat het fantastisch ging.

Toen ik eronder uit kwam had Chris kramp in zijn handen, dus mijn moeder nam het over. Mijn doula had nog steeds hele koude handen in mijn beleving, dus die mocht mij mooi mondeling coachen, wat ze heel lief deed. Ze zei me in de badkamer nog snel, dat ik nu wel die gewenste 3 tot 5 weeën per 10 minuten had en dat de verloskundigen nu blij waren.

Ik werd mentaal en lichamelijk gesteund. Ik hing in bad over die rand heen, en toen ze me weer kwamen toucheren, zeiden ze dat ik het geweldig deed.

Toen ik in dat bad zat bij te komen van een wee, vroeg mam me of ik wilde weten hoe ver ik was? Ze glunderde helemaal en zei dat ik al op 8 cm zat(!). Tegen die tijd zaten we ergens diep in de vroege dinsdagochtend. Elke keer dat iemand ook maar zijn hand van mijn rug af haalde als ik een wee had, dan trok ik hem niet meer, had ik gemerkt. Dan ging ik door de grond van de pijn voor de rest van de wee. "Ja, ik haalde mijn hand even weg om er wat gel op te doen." Wat ben ik ze toch dankbaar hoe ze mij er doorheen hebben gesleept.

Ik hing over de zachte rand van het opblaasbad en ik begon druk te voelen, dus ik riep heel klassiek: "Ik moet poepen", waarop ze zeiden: "Nee hoor, dat is gewoon het hoofd van je meisje wat daar tegenaan drukt." Dat wist ik ook wel, maar het gevoel te moeten poepen was toch echt hetzelfde.