Als doula helpen bij de bevalling van mijn vriendin en klimaatveganist

Onze kleine meid is nu 7 maanden en nog-wat. Hier zie je een foto van Rosa en ik, vandaag genomen, want er komen 4 ondertandjes tegelijkertijd door as we speak. Ik dacht dat het er maar 2 waren. Nu heb ik echt een zwaan-kleef-aan-meisje-want-anders-ga-ik-huilen sinds een paar daagjes.

Onlangs heb ik mijn vriendin Lisa mogen helpen bij haar tweede bevalling. We waren er allebei hartstikke blij mee, zij dat ze mijn steun had, en ik dat ik haar mocht steunen. Het was echt een fantastische, intense en hele mooie (en ook uitputtende) ervaring. De dag voordat ze ging bevallen was ik net flink verkouden geworden. De nacht erop is ze bevallen. Maar man wat had ik een innerlijke energie om haar te helpen. Ik kon echt een groot verschil voor haar maken.

Zodra ze belde, ben ik naar haar toe gereden. Vervolgens heb ik haar naar het ziekenhuis gebracht. Lisa zegt dat ik echt haar "Pitbull" was. Ik zorgde ervoor dat er niks zomaar gebeurde, maar dat Lisa degene was, die de regie had. Dat was voor Lisa (en voor mij) erg belangrijk.

Of het nu toucheren, haar houding, of een sipje water was, ik zorgde ervoor dat haar wensen de wet waren. Ik delegeerde kleine dingen als een nieuw warm of koud washandje, zodat ik continu bij haar kon blijven zoals in het geboorteplan stond. Ik zorgde ervoor dat het medisch personeel in dienst stond van Lisa, in plaats van dat Lisa in hun ziekenhuis kwam bevallen.

Verder hielp ik haar met haar ademhaling en sprak ik haar continue moed in. Ik coachte haar door de weeën heen. Ook gebruikte ik mijn handen, allemaal zoals de haptonoom mij geleerd had, om haar aandacht naar beneden te sturen. Ik wist door welke pijn ze heen ging, omdat ik een tijd geleden zelf zonder pijnstilling ben bevallen. Juist daarom kon ik haar zo goed helpen. Omdat ik in het verleden ook een keizersnede heb gehad, was ik zelfs daarop voorbereid, als dat nodig zou zijn geweest.

Ja, er gebeurden minder leuke dingen die onvoorzien waren. Hierbij zorgde ik ervoor dat Lisa bewust een keuze kon maken volgens de Brains-methode. Ik kon haar precies zo helpen als dat ik me van tevoren me had voorgesteld. Ik heb haar en haar kleintje een echte "Vrije Geboorte" kunnen geven.

Ook na de geboorte 'bewaakte' en zorgde ik voor haar kleintje toen zij verzorgd werd, zoals haar wens was in het geboorteplan. Pas daarna heb ik, toen het allemaal 'veilig' was, zelf even zitten kolven. Ik heb zelfs wat tips kunnen geven voor het aanhappen van de kleine. Dat was weer even een "o ja!" - momentje. Ik ging pas weg toen er een familielid was die het van mij overnam.

Ik ben heel erg dankbaar dat ik haar heb mogen helpen. Ze was erg blij met me en ze vindt dat ik een natuurtalent ben. Ik ben daarna nog twee weken ziek geweest, maar het was het waard. Rosa was tijdens de bevalling bij haar opa, en ze heeft alles bij elkaar gehuild en niks gedronken, hoorde ik achteraf. Dat is me een duidelijke dame. Ze is accepteert haar papa, en de rest van de wereld nauwelijks. Als we ergens naartoe gaan waar andere mensen zijn, dan is ze te druk met rondkijken om überhaupt wat bij me te drinken of om wat te eten.

Mijn ogen zijn nu geopend, er is een hoop op zijn plek gevallen. Ik ben niet gek, ik heb gewoon een passie voor bevallingen! Ik wil in de toekomst doula worden! En dan in het bijzonder wil ik er voor de meest kwetsbare vrouwen zijn. Het liefst richt ik in de toekomst een soort van fonds op voor vrouwen die extra kwetsbaar zijn, dat zij gratis een doula bij zich kunnen hebben.

Ik heb verder nog goed nieuws, ik heb goede bloeduitslagen. Dat was al een feestje. Al mijn klachten komen toch echt neer op "ten gevolge van de zwangerschap en bevalling". Verder heb ik de behandeling bij de bekkenfysio afgerond. Ze heeft me tips gegeven hoe ik mijn bekkenbodem kan ontspannen en ik heb een screening gehad bij het revalidatiecentrum. Samen zijn we tot de conclusie gekomen dat ik geen volledige behandeling bij het revalidatiecentrum nodig heb. (Hallelujah).

Voor mij is het inmiddels voldoende om naar de fysio te gaan. In de tussentijd ben ik naar de sportschool gegaan om krachttraining op te bouwen vanaf nul. Het ging erg langzaam (zal in de toekomst langzaam verder gaan, spieren opbouwen kost nu eenmaal veel tijd). Ik ben qua conditie eigenlijk weer af bij nul, omdat ik ziek ben geweest tussendoor.

De fysio heeft me nu afgeraden om nu krachttraining te doen, want we zijn eerst mijn bekkenspieren aan het trainen met aanspanning, vasthouden en ontspanning. Heel belangrijk, snap ik nu. Hierna wil ze mijn rug nog een keer los werken voordat we met verdere oefeningen bezig gaan. Dus ik ben voorlopig nog wel even zoet.

Nog een wist-je-dat-je: Vanaf 4 weken na de bevalling zijn mijn man en ik klimaatveganisten geworden. Ik heb teveel docu's op Netflix (Cowspiracy, What the Health, Terra, Before the flood, Chasing Coral) gezien over de aarde en wat mensen van invloed hebben, om nog zonder schuldgevoel een stukje vlees, vis, of ei naar binnen te hachelen. (Foto van vegan kikkererwtenburger)

Krijg je dan wel genoeg vitaminen binnen?

We leefden al zo goed als zuivelvrij, maar nu hebben we de melkchocolade ook vervangen door rijstmelkchocolade (bij de Appie bijvoorbeeld) of pure chocolade. Ik heb ook dr. Greger met "hoe overleef je" (vooral het kookboek) gelezen om tekorten te voorkomen. Ik probeer mijn dagelijkse dozijn aan noten, zaden, groenten en fruit binnen te krijgen.

Verder slik ik de Prenatal Nutrients, algen-oliën verrijkt met epa dha en vitamine D, we gebruiken zeewier in de soep of als bouillon-ondersteuning en we verstoppen groenten in cake, pannenkoeken of soep of saus. Dus ik ben nog gevarieerder gaan eten. Lekker gaan uitproberen. (Foto van mijn superlekkere no-bake taart)

Iets missen?

We aten al nauwelijks met pakjes en zakjes, ik vind het heerlijk om met kruiden als smaakmakers te werken. En we eten bijna altijd vleesvervangers (balletjes, gehackt, burgers, "vis"sticks, shoarma, "biefstuk"), plantaardige boter en we gebruiken van die lupine-strooikaasvervangers. Er bestaan zelfs salami-vervangers. Welcome to 2019!

Het klinkt extreem, maar voor ons was het een logische volgende stap. Mijn man was al vegetariër voordat ik in zijn leven kwam. Ik heb nog één keer vis gegeten, maar dat was het mij achteraf niet echt waard. Dat moest ik even weten. (Foto van Scrambled tofu met Kala Namak)

Het is onze manier om ons steentje bij te dragen. We doen ons best, meer kunnen we niet doen. Dat doet iedereen op zijn of haar eigen manier. Samen maken we er een mooiere wereld van voor onszelf en voor de toekomst van onze kleine lachebekjes.