Thuis door bekkeninstabiliteit, nooit gedacht

In mijn vorige blog las je hoe het mijn eerste zwangerschap met me ging. Na 7 maanden had ik alleen nog pijn bij het stofzuigen, na 12 maanden begon ik met Zumba. Even daarna ging ik weer Streetdance doen bij een voor mij nieuwe dansschool. Het is fijn als je even je hoofd kunt leeg maken en kunt doen waar je van geniet.

Toen we weer zwanger raakten, hadden we samen besloten er volledig voor te gaan. Dit keer was ik meer ontspannen, want we wonen in een geweldig huis, ik heb een leuke baan, met de oudste gaat het goed en het leven lachte ons toe… En toen begon de zwangerschapsmisselijkheid weer. Continue rondlopen met het gevoel dat je moet overgeven en dan kort daarna verklaren dat je emmer je nieuwe bestie is geworden.

Ik heb mijn man weer medicijnen laten halen tegen het braken, maar vanwege de bijwerkingen (de slaperigheid en dat je geen auto mag rijden), heb ik ze achter de hand gehouden voor noodgevallen. In week 9 moest ik wel tegen mijn teamleidster vertellen dat ik zwanger was en dat ik erg mijn best moest doen om niet ter plekke over te geven. Voor zover je daar invloed op hebt, dan.

Mijn teamleidster reageerde enorm positief en meelevend gelukkig, want ze hadden recent meerdere zwangere vrouwen meegemaakt die ontzettend ziek waren van de zwangerschapsmisselijkheid en andere klachten. Je zult maar een baan hebben waar dat besef en respect er niet is, dan heb je het pas echt zwaar.

Ik ging twee dagen thuis werken, twee dagen op kantoor werken. Dat ging enige tijd goed. Ik heb tegen mijn vrienden steen en been geklaagd en kreeg heel lief een kaartje thuis dat ze erg met me mee leefden en dat ik in het oog moest houden dat het maar tijdelijk is. Het klopt, het is tijdelijk, maar als je hele leven draait om het voorkomen van overgeven dan overheerst dat toch de rest helaas. Toch tanden op elkaar en doorbijten maar.

Ik had hele sterke voorkeuren voor bepaald voedsel zoals witte druiven, naturel chips en uiteindelijk werd het bouillon. Ik had gelezen dat het hielp als je je vocht op peil hield. De witte druiven kwamen er op een gegeven moment weer uit, de naturel chips ook en daarna was de bouillon niet lekker meer. Daarna werden het cherry tomaatjes en wortels, witte bolletjes en eieren met spek.

Ik was van 63 kilo naar 61 kilo gegaan, en daarna begon ik heel langzaam weer te klimmen. Zolang ik maar heel goed luisterde naar wat mijn lichaam zei, kon ik met mate eten. Ik zorgde dat ik de avond van tevoren twee witte bolletjes met amandelpasta in een doosje stopte, zodat ik die in de ochtend kon eten. Als ik een goede start had en het binnen hield, dan kon ik dat doorzetten. Als mijn man gestrest was omdat hij moest opschieten in de ochtend, of als mijn zoontje heel druk was, dan gooide ik alles er sneller uit.

Er waren genoeg dagen dat ik rond 1 uur mijn emmer had geknuffeld en daarna plat moest blijven op de bank om nog een keer te voorkomen. Ik ging nog minder werken. Sporten zat er allang niet meer in.

Rond de veertien weken zwangerschap kreeg ook ik lage rugpijn. Dat sloop er heel geleidelijk in. Ik zorgde ervoor dat ik mijn roze Pilates oefenbal meenam naar kantoor, omdat het te veel pijn deed om op een bureaustoel te zitten.

Op een gegeven moment begon het mijn collega's ook op te vallen dat het zitten (en staan) me pijn deed. Bij de verloskundige vroegen ze me heel uitgebreid hoe het met me ging. Zij verwezen me door naar een bekken fysio in de buurt. Er waren er twee, eentje in het dorp en eentje in de aangrenzende stad, maar die laatste had een wachtlijst. Ik koos voor de snelste weg en had snel een afspraak.

De bekken fysio zei dat ik last had van bekkeninstabiliteit. De oorzaak is de verweking tussen de bekkenbeenderen ter hoogte van het schaambeen. Je kunt er aan de voorkant bij je buik, en aan de achterkant bij je rug en billen last van hebben. Ik had in het vroege begin van de zwangerschap bijvoorbeeld vooral buikpijn, die banden rekten al uit. Ik verweet dat aan het feit dat ik een keizersnede heb gehad. Het zouden echter heel goed gewoon de bekkenbanden kunnen zijn geweest.

Wat kun je doen tegen bekkeninstabiliteit tijdens je zwangerschap?

Maar goed, terug naar de bekkenbodem fysiotherapeut. Ze zei dat ik naast bekkenklachten, ook een zwak punt in mijn rechter onderrug had, wat doorstraalde naar het bekkengebied en dat mijn pijnklachten daardoor verdubbelden. Dat kwam volgens haar omdat ik acuut was gestopt met sporten door de zwangerschap.

Voorheen fietste ik regelmatig drie kwartier heen en terug naar mijn werk, en ik danste 3 keer in de week vrij intensief. En af en toe een keertje Zumba. Kortom, van actief naar passief is schijnbaar niet goed voor je. Nou, dit was het gevolg van onze bewuste keuze, maar ik baalde natuurlijk wel. De bekken fysio zei me dat ik zelf mocht weten of ik terug wilde komen, want los van een bekkenband kon ze niets voor me betekenen. Die bekkenband kon ik niet gebruiken, want ik kon geen band om mijn buik verdragen.

Ik was opgeroepen om naar de bedrijfsarts te gaan omdat ik gedeeltelijk in de ziektewet zat. De bedrijfsarts was erg vriendelijk en wenste me veel succes in de zwangerschap. Zijn diagnose op dat moment was dat ik niet in staat was om gedurende de rest van mijn zwangerschap volledig kon werken.

Ik werkte inmiddels hooguit 3 uur per dag, en 3 dagen thuis, 1 dag op kantoor, vertelde ik aan de verloskundige. Daarna moest ik op de bank liggen om bij te komen van de pijn. Ik kon dan zo goed als niets meer doen. Mijn teamleidster maakte zich zorgen omdat ik na drie uur werken zelf aangaf dat ik er doorheen zat. Ze wilde dat er een terugkoppeling kwam naar de bedrijfsarts van het uitzendbureau voor een her-evaluatie. Ze had dit ook per mail naar het uitzendbureau verzonden en wachtte op antwoord.

Ik had al het geluk dat mijn man naast de kinderopvang van onze zoon werkt en hem daarom makkelijk kon brengen en halen. Nu kon ik na maar drie uurtjes of minder werken, geen eten koken, of onze zoon naar bed brengen. Ik kon niets meer als ik had gewerkt. Daarop zei de verloskundige dat dat eigenlijk niet de bedoeling was, dat ik dan niets meer kon. "Het zou beter zijn als je volledig de ziektewet in zou gaan”, zei ze. Daar schrok ik heel erg van, maar ik besefte dat ze gelijk had.

Ik belde meteen mijn werk en mijn teamleidster zette me meteen volledig in de ziektewet. Er werd via het uitzendbureau een telefonisch spreekuur met de bedrijfsarts ingepland voor een week later.

Dezelfde bedrijfsarts belde me en klonk net als een man die er nog een paar sales doorheen moest jagen om zijn target te halen. Hij herhaalde wel drie keer dat ik toch moest proberen om dan een kwartier te werken en dan een half uur te rusten op de bank.

Ik gaf hem duidelijk aan dat ik dat allang had geprobeerd en dat ik dan alsnog niets kon na mijn werk. Ik zei dat het advies om volledig de ziektewet in te gaan, vanuit de verloskundige was gekomen, en zij is een expert. Ik verzocht hem om contact op te nemen met mijn verloskundige. Hij had daar schriftelijke toestemming van mij voor nodig, officieel. Daarop zei ik dat hij mijn mondelinge toestemming sowieso had, maar dat ik niet verwachtte dat hij daar iets mee kon omdat het gesprek waarschijnlijk niet werd opgenomen. Hij zou de verloskundige bellen en mij twee weken later terug bellen.

Na dit gesprek was ik behoorlijk overstuur en begon ik me zorgen te maken. Hij had tot drie keer toe niet naar mijn argumenten geluisterd. Met spanning wachtte ik op het formulier voor de schriftelijke toestemming. De verloskundigen waren op de hoogte dat hij zou kunnen bellen. Het formulier kwam niet. Toen ik de verloskundigen twee weken later daarover belde, zeiden ze dat hij hen een week geleden allang had gesproken en dat ze hem een bijzondere man vonden, om het zacht uit te drukken. Daarop maakte ik me nog meer zorgen.

In de tussentijd was ik volledig ziek thuis. De eerste vijf dagen heb ik alleen maar bij geslapen. Toen besefte ik pas hoe moe ik eigenlijk was. De verloskundige had me geadviseerd om een second opinion aan te vragen bij de bekkenfysio in de stad met de wachtlijst. Zo gezegd, zo gedaan, ik schreef me in.

Ondertussen belde de bedrijfsarts niet. Ik zette er druk achter bij het uitzendbureau waar zijn telefoontje bleef. Na drie dagen zouden ze zelf het heft in handen nemen als hij niet zou reageren. Uiteindelijk belde hij toch, en gaf hij aan dat hij zelf ziek was, en dat hij zoveel mogelijk zaken wilde afronden, waaronder de mijne.

Binnen vijf minuten gaf hij aan dat hij het volledig met de verloskundige eens was dat ik volledig in de ziektewet moest. Hij zou een brief opstellen en daarmee was de kous af. Hij was als een blad aan een boom gedraaid en ik kon wel huilen van opluchting. Ik had eindelijk de rust die ik nodig had.

De bekkenfysio waar ik nu terecht kwam onderzocht mijn rug en bekkengebied en zei dat ik helemaal geen zwakke plek in mijn rug had. Mijn rug en bekkengebied verkrampte regelmatig, waardoor er drukpunten ontstonden waar zich afvalstoffen ophoopten die niet meer goed konden afvloeien.

Wat de bekken fysio voor mij kon doen, is het los masseren van mijn verkrampte onderrug en bekkengebied, zodat de afvalstoffen in de lymfeklieren kunnen worden afgevoerd. Helaas biedt dat op dat moment enkel verlichting tegen de verkramping, waarna het gebied weer opnieuw verkrampt als ik niet rust op mijn zij.

Volgens de richtlijnen horen fysiotherapeuten die mensen met bekkenklachten, vooral zwangere vrouwen, niet te masseren. Het beleid is "hands off". Maar, zei ze, door het wel te masseren kon ze ervoor zorgen dat de zwangere vrouwen hun zwangerschap beter aan konden. Zelf was ze tijdens haar eerste zwangerschap door haar benen gezakt, terwijl ze gewoon Steps gaf in een sportcentrum. Dat had voor haar de aanzet gevormd om zich verder te specialiseren tot bekken fysiotherapeute.

Om de richtlijnen te kunnen veranderen, is er meer onderzoek nodig. Helaas heeft mijn bekken fysio niet de tijd om hierin onderzoek uit te voeren. Onze hoop rust op mensen die daarin zouden willen promoveren, zodat de richtlijnen kunnen veranderen, want uit ervaring kan ik zeggen dat het erg fijn is als je verkrampte rug wordt los gemasseerd.

De omringende spieren bij je bekkengebied, proberen namelijk op te vangen wat het bekken zelf niet meer doet. Die worden als het ware zodanig ingespannen dat bij mij de boel verkrampt. Dus dan heb je alsnog dubbele klachten; je verweekte gebied en de spieren erom heen die hun best doen om de boel op te vangen.

Als je als zwangere vrouw lage rugpijn hebt, dan zou ik je zeker willen aanraden om je rug en bekkengebied (lees, bij je billen) elke week of om de week te laten masseren, zodat de afvalstoffen weer kunnen worden afgevoerd. Gelukkig heb ik fysiotherapie vergoed in mijn verzekeringspakket zitten, anders was het een duur grapje geworden.

Rond de 22 weken werd de misselijkheid wat minder. Dat was fijn. Ik kon steeds beter luisteren naar wat ik wel en niet aan kon. Rond de 26 weken begon ik meer in balans te komen. Ik nam de rust die ik nodig had, zonder me te frustreren aan de dingen die ik allemaal niet kon.

Mijn man had het helaas zwaar, want hij moest alles nog steeds opvangen. Hij moest ook een stapje terug doen en kampte met dezelfde frustraties als ik; dat je niet meer alles kunt doen wat je wil, want er zitten maar 24 uur in 1 dag. Op die manier was hij ook een beetje zwanger. Niet na, maar tijdens de zwangerschap moeten wij al ons aanpassen aan de baby. We gaan stapje voor stapje en nemen onze rust.

Rond de 27 weken kwam de misselijkheid weer terug. Waar ik eerst weer aan tafel kon zitten bij het avondeten, moest ik nu weer boven op bed liggen en wachten tot de ergste eetgeuren uit de kamer waren verdwenen. En mijn ontbijt kwam er weer uit.

Terug naar af, en naar luisteren naar je lichaam. Dat is tenslotte wat er nu rest, plus het kiezen van een geschikte naam voor ons meisje…