Afvallen en heel erg misselijk

Vandaag was ik 10 weken zwanger. Daar gingen we naar de verloskundige, weer met mijn spuugzak. Wat vond ik dit erg zeg. Ik had het gevoel elk moment te kunnen spugen. Thuis was ik al spugend de dag begonnen en dan hebben we het nog niet eens over de nacht. Als ik mij al omdraaide voelde ik de misselijkheid heel erg, of als Jan in mijn gezicht ademde, dit was zo’n drama.

Jan maakte heel lief elke dag ontbijt en thee voor mij, dat probeerde ik dan en bleef ik liggen totdat ik weer moest spugen. Ik hoopte dat het zolang mogelijk binnen bleef zodat mijn lichaam toch nog iets van voedingsstoffen opnam, daar ging ik weer... De pot was inmiddels mijn beste vriend. Hoelang zou dit nog duren?

We waren bij de verloskundige. We gingen eerst naar de assistent. Daar werd ik gewogen. Ik had al verteld dat ik afgevallen was. Dit constateerde zij ook. Mijn bloeduitslagen waren goed, ook al was mijn ijzer aan de lage kant. Ze stelde voor drop te eten en zoute dingen. Ik snapte wel dat het laag was, ik hield niks binnen en dan moest ik zout gaan eten? Ik hoopte als ik iets at dat het binnen bleef.

Mijn bloeddruk was ook erg laag. Dat ik zo duizelig was kon daar mee te maken hebben. Ik had het idee flauw te kunnen vallen, zo eng was ik elke keer. Mijn urine ging ze ook controleren omdat ik zoveel was afgevallen en niks binnenhield. Dit was ook goed? Na week twaalf zou het echt minder worden. Ik mocht niks meer afvallen. Ok? En hoe ga ik dat voor elkaar krijgen?

Daarna ging ik naar de verloskundige. Ik vertelde dat ik me zo beroerd voelde. En dat ik dacht dat iedereen die zwanger was alleen maar aan zou komen. Ik maakte mij zorgen, niet zozeer om mijzelf maar om de kleine in mijn buik. Hij kon toch nooit goed groeien zo?

Ik mocht inderdaad niks meer afvallen. Cola lukte met kleine slokjes, als ik teveel nam hing ik weer boven de pot. Ik moest dit blijven drinken om calorieën binnen te krijgen. Het voelde zo slecht. Cola dronk ik nooit maar dat was het enige wat ik binnen hield. Ik moest hier altijd van boeren en dat vond ik altijd verschrikkelijk, nu was het even een opluchting als ik dan al niet direct boven de pot belande.

Ik moest aan de nutridrink. Hier zaten veel voedingsstoffen in, dus dat moest ik proberen. Ik zat op mijn piek qua misselijkheid vertelde ze. Na 12 weken kon dit echt minder worden. Ook werd mij verteld dat dit ook tot het einde zou kunnen duren. Daar moest ik echt niet aan denken, dat duurde nog zolang. Nu moest ik alle rust nemen, inspanning mocht totaal niet en drinken, dat was belangrijker dan eten. Ik kon medicatie krijgen, maar dit wilde ik zolang mogelijk uitstellen, dit kon toch nooit goed zijn voor onze baby?