Mijn ergste periode zwangerschap misselijkheid HG

Daar gingen we naar onze afspraak bij de gynaecoloog. Ik was 12 weken zwanger. Wat vond ik het erg daar naartoe te moeten. Ik hoopte dat alles goed zou zijn. Maar als ik goed nadacht wist ik dat dit niet waar kon zijn. Het reizen was al veel te zwaar. Ik ging overal heen met mijn spuugzak. Ik was bang onderuit te gaan, zo eng was het in mijn hoofd. Dit kon niet goed zijn.

Bij de gynaecoloog aangekomen vertelde ze mij dat ik HG (hyperemesis gravidarum) heb, dat is extreme zwangerschapsmisselijkheid. Dit is niet de ‘gewone’ zwangerschapsmisselijkheid waar iedereen het over heeft, dit is een zwangerschapsziekte. Ze nam mij eindelijk serieus!

Ik kreeg per direct andere medicatie, die je normaal krijgt bij een chemokuur. Ik zat op de rand voor een opname, gezien mijn waardes in mijn urine. Ik moest streng onder controle gehouden worden en kreeg vloeibare voeding. Ik zou ook nog bij de verloskundige onder controle blijven en de gynaecoloog.

Ze vertelde mij ook dat dit in het uiterste geval tot het einde kon duren. Maar bij 16 weken kon het minder worden. Dat was een domper, maar ik wist eindelijk wat ik had en dat dit niet zomaar misselijk was. Hopelijk werd de misselijkheid minder.

We hadden een 2D echo met 16 weken gepland. Een lichtpuntje in deze zwangerschap. Hier zouden ze zien of het een jongen of een meisje zou zijn.

Jan en ik gingen er samen heen en weer ging mijn spuugzak mee. Ik vond het spannend maar ook erg leuk. De meeste vrienden en familie verwachten een meisje bij ons en na de laatste echo dacht ik dat we een jongetje krijgen. Dat zegt mijn gevoel. Jan was er niet echt uit, maar zijn gedachten gingen naar een meisje. Het kon mij niet schelen. Als hij of zij maar gezond was. Dat was wat nu telde.

Bij de echo aangekomen vroeg ze of we het wilden weten. We zeiden direct: "ja". Daar ging ze. Nou, op gegeven moment zei ik: "het is een jongen dat is duidelijk". Ze vertelde dat ik inderdaad gelijk had. Hij lag er goed voor. Wat was dit leuk zeg. We krijgen een jongen!!! Jan en ik keken elkaar heel blij aan. Voor een moment kon ik vergeten hoe ziek ik was. Ik zag ons mannetje immers bewegen. Dat was zo’n fijn gevoel. De tranen liepen over mijn wangen.