Zwanger met HG, misselijk de ziektewet in

Werken lukte niet, ik moest rust nemen. Ik kon ook niet anders. Ik zag mij al gaan naar mijn werk. Het aankleden was al een ramp, en ik zag me al gaan in de auto stoppend op de snelweg omdat ik moet spugen, daarna de volle metro in met alle mensen met hun luchtjes, ik met mijn spuugzak.... Dan was ik al totaal op bij aankomst... Dit was niet verantwoord.

De echo was weer even een lichtpuntje. Dit was waar we het voor deden. Ons kleine mensje. We zagen hem of haar bewegen. Zijn hartje hoorde we. Hier kon ik dan zo gelukkig van worden. Hier doen we het voor. Ik moet er voor gaan, proberen wat binnen te houden.

Hoe moeilijk het ook is. De gedachten niet meer zwanger te willen zijn waren dan ook heel even weg… Dit bedacht ik mij vaak, met gelijk een schuld gevoel want hij was er na zo’n lange tijd. Ik moest en zou ervoor gaan. De huisarts bood therapie aan om met deze gedachtes om te kunnen gaan. Ik wees dit af, ik kon het niet aan naar de afspraken toe te gaan.

Ik ging de ziektewet in, hoe moeilijk ik dit ook vond. Ik kon niet anders. De afspraken bij de arbo arts gingen telefonisch, ook al moest ik heel wat uitleggen aan personeelszaken waarom je niet kunt verschijnen op de afspraak. De arbo arts stond gelukkig achter mij en ik kon gelukkig thuis blijven. Een maand later zou ik weer contact hebben. Mijn manager hield ik per mail op de hoogte. Met Jan had ik al besproken dat als ze moeilijk gingen doen ze mij altijd konden ontslaan, dit was de ergste scenario. Financieel kunnen we dit gelukkig aan. We gingen voor ons kindje wat er ook gebeurde.

Stichting zehg, daar had ik heel veel aan. Die meiden maakte hetzelfde mee als ik. Sommige die moesten gaan werken met alle consequenties die daarbij komen kijken. Dit vond ik dan heel erg. Je hebt genoeg aan jezelf overeind houden. Hg is overleven en doorgaan.