Verdriet na de miskraam en het een plek geven

Het enige wat ik nu wilde was rust. Ik was hier zo verdrietig van. Je wilt zo graag een kindje. Waarom is dit zo bij ons? Die vraag ging regelmatig door mijn hoofd. Ik wilde genieten want we hadden al zoveel mee gemaakt hiervoor. Ik probeerde het toch weer positief te gaan zien. Ik was zwanger geweest dus het kan dan toch! Ik wilde het met rust laten, maar toch denk je er regelmatig aan.

Waarom je er regelmatig aan denkt? Nou je krijgt vragen om je heen. "Willen jullie geen kinderen", vragen ze dan? Tja, hoe reageer je daarop? Je word kwaad en verdrietig tegelijk. Je bent al zo lang bezig.

Ik heb kanker gehad en overwonnen, aan de hormonen geweest, een operatie gehad en net een miskraam achter de rug. Maar dat wil je ook niet aan iedereen vertellen. En omdat je nog geen kindje hebt, wordt er veel geconcludeerd. Hoezo zou ik een kindje niet willen? Suggestieve vragen, daar heb ik echt een grote hekel aan! Als het zover is, hoor je het vanzelf, denk ik dan.

Of de vraag "Wanneer nemen jullie kinderen?" Alsof je zo zo even in de winkel koopt?! Men... Tegenwoordig reageer ik daar fel op, niet alleen voor mijzelf, maar ook voor alle andere vrouwen die al heel lang een kinderwens hebben. Sommige mensen denken gewoonweg niet voldoende na, hebben te weinig mee gemaakt, of zijn per direct zwanger. Dat bedenk ik mij dan maar, anders blijf ik een boos gevoel houden en dat is zonde van mijn tijd. Ik wil immers genieten van mijn leven!

Maar het stoort mij enorm als deze vragen weer komen...

We namen ons weer voor te proberen genieten. We deden rustig aan. We probeerden ons leven weer op te pakken. Ik deed in het weekend bikram, dat is yoga in een ruimte van 30-38 graden. Daar kon ik mijn focus even helemaal ergens anders op zetten. Heerlijk vind ik dat. En wandelen in het bos met Jan en daarna een lekker hapje eten en een lekker wijntje erbij. Die momenten zijn erg fijn, daar moet ik nu mijn focus op gaan leggen om alles een plekje te kunnen geven.