Eerste keer naar de verloskundige

Ik belde naar de verloskundige, ik kreeg na 2 weken pas een afspraak. Daar baalde ik wel van. Maar ik kreeg dan ook direct een echo. Dat was niet altijd zo begreep ik? Ik wilde graag nu al alles weten. Hoever was ik? Dat was echt een raadsel? Was het wel goed? In twee weken kan nog zoveel gebeuren. Kan ik dit voor mij houden? Het liefste schreeuw je dit van de daken. Eerst maar even afwachten hoever ik ben, van daaruit kijken we dan maar weer verder.

In die twee weken ging ik mij er niet beter op voelen. Wat was ik misselijk. Ik ging naar mijn werk maar dat was echt afzien. En je kan dan niks zeggen. Je bent niet lekker maar de reden wil je nog voor je houden, hoe graag ik het ook wilde delen. Je ziet je ouders, schoonouders maar nee je weet nog niet veel dus je kan niks zeggen. Ik was erg moe deze weken. Dat hoorde je vaker dus ik deed het af met zwangerschapskwaaltjes. Maar die misselijkheid dat werd wel heel erg...

Jan had vrij genomen om mee te kunnen naar de verloskundige. Ik was op van de zenuwen en oh zo misselijk, ik kon bijna niks binnen houden. Bij de verloskundige zat ik met mijn spuugzak. Hoe zal dit verlopen? Ik wilde alles zo graag weten maar wat was ik beroerd. Het liefste deed ik helemaal niks.

Ik mocht naar binnen, daar ging ik eerst naar de assistent. Eerst mijn bloeddruk meten, die was erg laag, bloed prikken en allerlei vragen beantwoorden. Ik werd bijna niet goed daar, Jan haalde thee voor me maar ik ging bijna over mijn nek zo beroerd was ik.

En nu nog naar de verloskundige, het belangrijkste van alles! Maar wat was ik blij als ik weer weg mocht zeg. De assistent zei dit wel vaker te zien de eerste weken, meestal trekt het bij week 12 weer weg... Dat hoop ik dan maar. Maar hoever zal ik zijn???

Ik mocht direct door naar de verloskundige. Ik was zo beroerd en op van de zenuwen. Ze was erg meelevend en zei direct een echo te doen dan was die spanning eraf.

Daar ging ze met de echo, wat was dat spannend, zal het echt zo zijn? Zit er echt een kindje in mijn buik? Ze liet het zien. Kijk is dit is een kloppend hartje zei ze, ik hield het niet meer droog dit was zo mooi! Het was echt zo, het was eindelijk gelukt! Jan en ik keken elkaar zo blij aan. Hij pakte me hand vast. Dit was zo’ n mooi moment. Ik heb echt een kindje in mijn buik.

Ze keek hoever ik was. Ik was 8 weken zwanger. Jan en ik kregen de echo mee, na twee weken moest ik weer terug komen voor alle uitslagen. De misselijkheid gaat als het goed is minder worden. Daar hoopte ik dan maar op. De weg naar huis keek ik alleen maar naar de echo. Ons kindje! Ik was zo blij en zo beroerd tegelijk. Op naar huis.