De onthulling dat ik niet blij ben met mijn zwangerschap

Mijn eerste blog, ik moet nog even inkomen. De reveal, nee niet de gender-reveal, maar de onthulling dat ik niet blij ben. Iedereen om mij heen is blij, blij voor ons, blij met de baby in mijn buik, maar ik… Ik weet het niet zo goed en dat voelt raar.

Op zondag 5 juli kwam ik erachter dat ik zwanger was. Een aantal dagen was ik érg misselijk en hierdoor behoorlijk lusteloos. Op 6 juli zat ik bij de dokter, pillen halen tegen de misselijkheid. Hier werd ik voor de eerste keer gefeliciteerd met de zwangerschap. Ik zei: “Ja, dank je wel.” En we gingen verder met het gesprek. Het voelt zo onwerkelijk, ik zwanger.

Mijn grootste prioriteit was de afgelopen jaren mijn paard geweest, nu was ikzelf, of anders gezegd: ik en mijn ongeboren kindje mijn grootste prioriteit. Ik moest zetpillen nemen tegen de misselijkheid, genoeg rusten, alsnog veel overgeven en oppassen met wat en met name wanneer ik eet.

Na een paar dagen ging het nog steeds niet beter, alles kwam er uit. Ik leefde in bed en op de bank. Een enkele keer douchen met het stoeltje van mijn stiefdochter onder de douche, klaargezet door mijn vriend. Staan ging niet meer zo lang. Nog maar een keer naar de verloskundige. Die verwees me direct door naar het ziekenhuis. Ik had Hyperemesis Gravidarum (HG), of extreme zwangerschapsmisselijkheid. Ik brak. Ik was op. Ik wilde slapen en me gewoon weer beter voelen.

Eenmaal bij het ziekenhuis zette mijn vriend mij in een rolstoel. Zo'n stuk door het ziekenhuis lopen ging immers niet meer. We kwamen aan bij de balie waar ik moest zijn en ik kreeg eerst nog wat testen. Daarna naar boven en aan het infuus. Mijn angst voor naalden leek er niet meer te zijn. Ik keek zelfs toen ze de infuusnaald in mijn hand prikte. Gelukkig kon de gynaecoloog mijn ader goed vinden. Mijn aders waren erg klein, omdat ik nagenoeg uitgedroogd was. 4,5 uur aan het infuus, geen tv, telefoon nagenoeg leeg, dan maar proberen te slapen.

De volgende dag moest ik terugkomen, en nóg eens 4,5 uur aan het infuus. Ik voelde me gelukkig wel een stukje beter, maar blij was ik nog steeds niet. Al was ik wel blij, dankbaar vooral, voor de zuster die om de zoveel tijd even kwam kijken hoe het met me ging. Ik kreeg nog een andere soort zetpil erbij, deze was wat krachtiger. In combinatie met die ik al had, moest de misselijkheid snel gaan afnemen. Dat deed het ook wel redelijk. Ik ben sindsdien, met uitzondering van de 20-weken echo niet meer terug geweest naar het ziekenhuis. Toch prettig.

Mogelijk heeft dat te maken met de periode waarin ik zwanger raakte. Ik raakte overspannen, tegen een burn-out aan. Toen de misselijkheid van de zwangerschap erbij kwam, ben ik direct gestopt met werken. Momenteel ben ik rustig aan het werk aan het hervatten voor 2 uurtjes per dag. Voor degene die mij kennen, dat is niets voor mij. Ik werk graag en heb een leuke baan, ik wil graag wat doen. Dat ben ik gewend van vroeger, wij waren altijd bezig.

Ik ben blij dat ik weer 2 uurtjes per dag kan werken, dit zorgt ervoor dat ik af en toe even niet met zwanger zijn bezig hoef te zijn, niet net hoef te doen alsof het voor mij leuk is om zwanger te zijn. Even gewoon weer doen wat ik leuk vind en waar ik goed in ben. Ik voel me te moe, te lusteloos om iets te ondernemen, maar wanneer ik niets doe voel ik me daar weer schuldig over.

Gister heb ik uitgesproken dat ik het zwanger zijn niet leuk vind. Dat het wat mij betreft ook wel over mag zijn, zodat alles weer normaal is. Ik schrok daar zelf van en voelde me daarna heel schuldig.

Ik heb de psycholoog binnen mijn verloskundige-praktijk een mail gestuurd met alles wat ik voelde en dacht en heb een zelftest gedaan over prenatale depressie. Hier kwam een score van 44,73% uit. Niet helemaal, maar toch wel redelijk. Ik ben opzoek gegaan naar informatie over prenatale depressie. Het verbaasde me dat er met name info te vinden is over postnatale depressie, verder zoeken dan maar.

Wat kan mij helpen? Wat heb ik nu nodig? Een klankbord! Daarom heb ik me aangemeld om deze blog te schrijven. Ik voel me namelijk erg alleen. Ik moet blij zijn, ik ben zwanger! Het mooiste geschenk op aarde, het wonder in je buik dat ik samen met mijn vriend heb gemaakt, maar zo voelt het alles behalve.

Mijn vriend doet alles in zijn macht en misschien nog wel meer om ervoor te zorgen dat ik me wat beter voel, ook hier voel ik me schuldig over. Alles wat hij doet, ook al is het heel lief bedoeld, irriteert me. Niks is goed. Terwijl eigenlijk alles wat hij doet goed is. Als hij weg is om te werken wil ik graag dat hij thuiskomt, maar zodra hij thuis is heb ik eigenlijk het liefst weer dat hij weggaat. Dit is voor hem ook niet leuk en dan voel ik me daar weer schuldig over.

Gelukkig begrijpen mijn moeder en schoonouders precies wat ik bedoel. Zij proberen met allerlei lieve tips, trucs en ervaringen me te helpen om de draad weer op te pakken. Allereerst proberen een ritme te vinden, niet alleen in huis maar met name buitenshuis. Gister heb ik een rondje gelopen van 12 minuten, alleen, zonder hond, zonder vriend. Voelde raar, onwennig, alsof iedereen me aanstaarde.

Mijn moeder appte: “De sterkste man ter aarde kan een vrachtwagen van zijn plek trekken en laten rollen, het begin kost veel kracht maar eenmaal in beweging gaat het een stuk makkelijker.” Laten we daar dan maar voor gaan!