Zwanger en ik voel me zo moe en somber

Twee weken geleden gingen we voor de prenatale screening naar het UMCG voor de uitgebreide dertien weken-echo. Hoewel ik niet het gevoel had dat er iets mis zou zijn, was het toch weer spannend.

Gelukkig zagen we meteen een bewegend kindje met een kloppend hartje in beeld! Alles bleek goed te zijn en volgens de nub-theorie zou ons kindje een meisje zijn. De echoscopiste zei dat ze in 95% van de gevallen gelijk had. Nou, we zullen zien!

De volgende dag kregen we ook de uitslag van de NIPT en die was eveneens goed! Ik ga er nooit zomaar vanuit dat ik een gezonde, levende baby op de wereld zet, maar dit zijn toch wel erg goede berichten en het sluit een hoop tegenslagen uit. Zo fijn!

Met de baby is dus alles in orde. Met mij gaat het wat minder goed. Na een moeilijke periode in 2007, waarin ik 8 maanden in de ziektewet zat om intensieve begeleiding te ondergaan, dacht ik dat ik er de rest van mijn leven tegenaan kon. Maar ik loop toch weer tegen grenzen aan en ik kom er zelf niet meer zo goed uit.

Als sinds Gijs er is ben ik moe. Altijd moe. En ik dacht dat dat erbij hoorde en dat het kwam door de nachtvoedingen. Maar die nachtvoedingen zijn er al een tijdje niet meer en ik lig toch de halve nacht wakker en ben vermoeider dan ooit.

Op mijn werk lukken dingen niet en ik heb enorme hoofdpijn na een werkdag. Ik heb geen energie, thuis niet en op mijn werk niet. Ik kan nergens meer van genieten en zit mijn dagen uit. En dit wordt steeds erger. Ik ben nu op een punt dat ik weet en voel dat ik het zo niet langer kan en wil. Zo wil ik niet door het leven gaan, juist nu ik weer zwanger ben…

Tijdens de zwangerschap van Gijs heb ik weinig bewust genoten van alles. Nu ben ik van menig dat in een zwangerschap echt niet alles genieten is. Maar dat het bijzonder is, dat vind ik toch echt wel.

En bij Gijs overheerste de angst. Ik kon me niet aan het idee hechten dat ik echt een kindje zou krijgen. Zelfs tijdens de bevalling dacht ik nog: ‘hij zal ook wel dood gaan’. Het was toen iets meer dan een jaar geleden dat ik bevallen was van ons overleden kindje.

Ook na Gijs’ geboorte was alles erg onwerkelijk en zat ik niet goed in mijn vel. Ik vond het heel moeilijk allemaal en voelde me daar enorm schuldig over. “Geniet ervan”, zeiden en schreven veel mensen. Maar dat kon ik niet. En dat vond ik heel erg. Want ik had nu toch wat ik al die tijd zo graag wilde…? Waarom voelde ik het dan niet?

En nu merk ik dat alles weer aan me voorbij aan het gaan is. Ik voel me zo moe en zo somber. Ik heb het gevoel dat ik overal tekort schiet, als partner, als moeder, als collega, als mens. Vorige week heb ik nog één dag gewerkt maar sinds deze week zit ik thuis. Het gaat niet meer. Vanmiddag ga ik naar de bedrijfsarts.

Ik vond het heel erg moeilijk om te moeten ‘toegeven’ dat het niet meer gaat en dat ik tijd en ruimte nodig heb om uit te zoeken waarom ik me zo voel, waarom ik vastloop. Het voelt als falen; ik wil alles kunnen. Maar aan de andere kant merk ik en voel ik dat er nu echt iets moet veranderen. Voor Gijs, voor de nieuwe baby, voor Werner, maar ook voor mezelf.

Is het mijn werk? Is het het moederschap? Is het dat ik de traumatische bevalling van ons overleden kindje en de missed abortions daarvoor nooit echt verwerkt heb? Of alles bij elkaar misschien? Ik moet dat gaan uitzoeken en daar heb ik hulp bij nodig.

Binnenkort heb ik een intakegesprek voor begeleiding bij de slapeloosheid, waarbij ze integraal gaan kijken naar oorzaken. Ik hoop dat dat me iets gaat opleveren.

Ik ben ontzettend dankbaar dat met de baby alles goed is. Volgens mij voel ik haar soms ook al een beetje bewegen. De misselijkheid is weg en af en toe kan ik het me al voorstellen dat ze er is. Gijs wil soms de baby een kus geven, op mijn buik, heel schattig.

Ik heb hem uitgelegd dat de baby nog heel klein is en dat mijn buik eerst nog veel groter gaat worden en dat dan de baby eruit komt. ‘Mama buik grooot, groooot, gróóóót: ploep! Baby uit.” Tja, ‘ploep’, haha! Ik heb het zelf zo gezegd tegen hem, maar ik vermoed dat de bevalling ietsje anders zal verlopen.

Mijn zoektocht naar meer welbevinden en rust gaat nog beginnen en hoewel het ongetwijfeld pittig gaat worden ben ik er echt klaar voor. Het moet anders. Daar wil ik voor knokken.

Donderdag ga ik een proefles zwangerschapsyoga doen, ook een klein stapje in het leren ontspannen tijdens de zwangerschap en de bevalling. Ik ben heel benieuwd hoe dat zal zijn voor me en of ik het nadenken los kan laten.

Ons uitzicht hier op het platteland is fantastisch en momenteel kijk ik in het licht van de opkomende zon naar de bevroren weilanden. Het is koud. Toch heb ik de zomer al een beetje in mijn hoofd. Gisteren heb ik een paar zwangerschapsjurkjes besteld en de doos met positiekleding (voornamelijk zomers) die ik van mijn zus heb gekregen even uitgeplozen.

Ik stel me zo voor dat ik in de zomer met mijn dan dikke buik in mooie jurkjes rond paradeer, helemaal zen. Het kan in ieder geval een doel zijn, toch? Nu eerst even de vogels voorzien van wat voer, douchen en naar de bedrijfsarts. Baby steps… ????