Waar is die roze wolk? Waarom kan ik niet genieten?

Hier ben ik weer! Zoals ik jullie in mijn vorige blog verteld heb, hebben de hormonen mij ‘goed’ te pakken gehad, op een negatieve manier. Vooral mentaal heb ik tot hiertoe vele problemen gehad. Om jullie een beter beeld te kunnen geven, zal ik hieronder proberen te omschrijven welke gevoelens en gedachten ik allemaal ervaren heb sinds het begin van mijn zwangerschap.

Het eerste gevoel en gedachte waarmee ik te kampen kreeg was ‘wil ik dit echt wel?’. Het gevoel dat ik bij deze vraag kreeg was vooral ongeloof. Ik probeerde mezelf er steeds van te overtuigen dat ik uiteraard zwanger wilde zijn! Maar in mijn hoofd kwam er toch steeds een klein stemmetje naar boven dat zei ‘maar ben je wel zeker?’. Steeds sloeg die twijfel weer toe en dat was een enorm onaangenaam gevoel en ook zeer moeilijk om met anderen over te praten. We waren reeds 11 maanden aan het proberen om zwanger te worden, dus ik probeerde dat als positief gedachte voor mij te houden dat ik zeker kon zijn dat het geen overhaaste beslissing was!

Dit gevoel is pas volledig overgegaan door hierover met de psycholoog te praten en op het moment dat ik onze zoon voor de eerste keer echt duidelijk voelde bewegen! Als je dit gevoel dus ook ervaart, probeer er met iemand over te praten en schaam je hier niet voor. Je bent zelf enorm in de war, dus probeer ondersteuning te vinden, dat verdien je!

Het tweede gevoel/gedacht waar ik lange tijd mee rondliep is ‘wat heeft het allemaal voor zin als je constant moet werken?’. Met deze gedachte heb ik het langst geworsteld. Ik bekeek het leven erg zwart/wit en vroeg mezelf af wat voor zin het ook allemaal heeft als je constant verplichtingen en regels moet naleven.

Zo zou ik in mijn ideale wereld gewoon huisvrouw zijn en thuis kunnen blijven bij onze zoon, zodat hij mijn enige ‘verplichting’ zou zijn. Jammer genoeg leven we niet meer in een tijd waarin dit zomaar mogelijk is voor iedereen. Wij leven namelijk graag volgens bepaalde waarden en normen en als je deze wil behouden, zijn 2 inkomsten erg welkom.

Maar hier dacht ik dan ook dagelijks aan en ik had als het ware een echte degout (afkeer) gekregen van werken en het woog heel zwaar door op mijn gemoedstoestand. Na gesprekken met mijn psycholoog heb ik wel besloten om na mijn bevalling minder te gaan werken, zodat ik ook nog wat extra tijd met mijn zoon kan doorbrengen. Ik ga vanaf dat ik terug aan de slag ga 4/5de werken, zo kan ik op woensdag thuis zijn samen met onze zoon en is mijn werkweek toch wat gebroken.

Verder had ik ook gewoon algemeen een rot slecht gevoel. Ik zat zeker niet op ‘die roze wolk’ waar je zogenaamd op zou zitten tijdens je zwangerschap, integendeel. Dit gevoel kan ik echt niet omschrijven, het overviel me gewoon. Tot op de dag van vandaag heb ik af en toe nog steeds dat gevoel. Veel minder en niet meer de hele tijd zoals in het begin en ik kan er ook beter mee omgaan dankzij mijn gesprekken bij de psycholoog. Ook is mijn kleine man nu al heel wat groter, dus ik voel hem vaak bewegen! Dat geeft me weer wat moed om verder te gaan en tegen dat slechte gevoel te vechten.

Lieve dames, als jullie hierin iets herkennen of graag over jullie gevoelens en gedachten kwijt willen, doe dit gerust! Ik ben steeds bereid om erover te praten en vergeet niet dat praten echt helpt! Je moet er uiteraard veel zelf aan werken, maar alle hulp is welkom als je niet goed in je vel zit! Dat ben je aan je eigen verschuldigd, maar ook aan dat kleine wonder in je buik!