Waar is de blauwe wolk na de geboorte van je kind?

18 mei kregen mijn man en ik ons tweede kindje. We noemden hem Luan en wat waren we trots. Waren nu al de ziekenhuis bezoekjes en ritjes in de ambulance voorbij? We dachten van wel en we keken er naar uit om te gaan genieten in ons nieuwe huis met ons gezinnetje.

Nu bijna 5 maanden verder denken we alleen maar "toen begon het pas". Na thuis te zijn met onze mooie zoon werden mijn kraamtranen echte tranen. Ze stopten niet meer en bleven de hele dag stromen.

Na een heftige zwangerschap met veel bloedverlies, afgevoerd te zijn met de ambulance na een harde val en nog meer ongevallen, kon ik het niet van me afzetten en was ik er gehele dag mee bezig.

Toen mijn zoon bijna 4 weken oud was, heb ik een afspraak met de dokter gemaakt. De dokter vertelde me dat ik oververmoeid en depressief was. Ik zei tegen mezelf die is gek! Alleen het werd alleen maar erger tot in paniek toe en ik ging steeds slechter slapen.

Ik had hele erge enge dromen waar telkens bloed in voorkwam. Daarnaast had ik behoorlijke wallen onder mijn ogen, maar toch bleef ik ontkennen dat het slecht met me ging. Hoe kwam de dokter daar nou op?

Op een dag kreeg ik stemmen in mijn hoofd en als ik in de spiegel keek zag ik beelden. De eerste dagen dacht ik er niet zoveel bij. Tot ik het elke morgen had en het eigenlijk niet weg ging. Weer een afspraak bij de dokter en alles verteld, dat het absoluut niet meer ging. Over wat de stemmen zeiden wil ik het liefst niet uitweiden, maar die waren heftig.

Ik moest in de wachtkamer gaan zitten en na een half uur werd ik binnengeroepen. Met de mededeling dat ik 's middags om 3 uur werd verwacht bij een speciale groep in het Erasmus Medisch Centrum (= EMC) te Rotterdam. Ik verwachte er niets van en me moeder ging met me mee.

In het ziekenhuis sprak ik met 3 mensen en het ging er heel anders aan toe dan ik had verwacht. Ze wilde me per direct opnemen in EMC, maar dit wilde ik niet. Het werd opgelost via een speciaal team dat dagelijks bij me zou komen. Wat een prachtige mensen, ze spraken met me en hielpen me met alles.

De stemmen namen niet af en de beelden ook niet. Ik had psychoses en het was best zwaar om te horen dat ik dat had. Na 6 weken zonder succes van medicatie en behandelingen werd ik opgenomen in EMC te Rotterdam, op een gesloten afdeling.

Samen met mijn zoontje en mijn man reed ik er naar toe. Toen we daar binnenkwamen was ik geschokt. Moet ik hier gaan verblijven? Ik snapte er niets van. Ik moest beter worden voor mijn man, kinderen en natuurlijk mijn familie. Ik had het heel zwaar maar dat hield mij overeind. Mijn medicijnen sloegen aan maar kreeg het niet naar m'n zin. Na 1 week verblijf ging ik naar huis op eigen verzoek.

Na 2 weken verdwenen de beelden en stemmen. Ik ging me steeds beter voelen en ik vond mezelf weer terug. Helaas had ik ups and downs en ging het bijna 7 weken goed, maar daarna had ik een grote terugval. Zwanger zijn en een mooi kindje krijgen is prachtig maar alles er om heen is heel zwaar. Ik gun dit ook niemand, maar ik weet waarvoor ik het doe!

Noot van de redactie: Heb je ook last van depressieve klachten? Weet dat je niet de enige bent. Zoek hulp.