Een heftige zwangerschap

We deden een zwangerschapstest en hij was raak, we kregen ons tweede kindje. We moesten gaan verhuizen, want we hadden geen kamertje over voor ons tweede hummeltje. Nou dat was zo geregeld en wat waren we blij. We gingen verhuizen naar een kindvriendelijke wijk.

De klachten kwamen snel; ik kreeg blaas klachten.. Totaal 9 blaasontstekingen gehad waaronder nierbekkenontsteking. Wat een helse pijn! Ik kreeg het steeds zwaarder. Ik had op een ochtend heel veel bloedverlies, waardoor we heel erg schrokken.

Tot twee keer toe werd ik opgenomen. Wat ik had, wisten ze niet precies. Er werden veel onderzoeken gedaan, maar nergens kwam een vreemde uitslag uit.

Inmiddels waren we aan het verhuizen met veel tegenslagen. Uiteindelijk op 27 april gingen we verhuizen. Het ging steeds slechter en ik viel regelmatig flauw, waaronder ik op een ochtend naar het ziekenhuis ben gebracht met de ambulance. Het kindje maakte het gelukkig goed.

Ik had een enorme bloeddruk daling, waardoor ik flauw viel met hoge inspanning of bij het snel opstaan. Dit heb ik nog een aantal keer gehad: met 36 weken was ik zo hard gevallen in de badkamer, waardoor ik me hoofd erg had bezeerd. Ik viel regelmatig op m'n buik, waarover veel zorgen werden geuit. Toen was het genoeg voor mij en mijn familie.

Ik moest me die ochtend melden voor controle voor de baby (hartfilmpje). De verpleegkundige zag me en haalde de dokter erbij. Daarna ik werd opgenomen, voor de zoveelste keer. "Nu kom ik er niet meer uit zonder baby", dacht ik. Ik was precies 37 weken en lag al een aantal dagen in ziekenhuis.

De baby ging steeds minder bewegen en ging achteruit. Op een avond kwam een dokter me weer onderzoeken, en die zei: "De enige oplossing is de baby halen." De volgende dag stond ik lekker onder de douche toen er op de deur werd geklopt... of ik al bijna klaar was. Ze gingen me inleiden, de baby moest komen.

Wat was ik blij! Bijna mag ik hem in mijn armen hebben. Ik kon niet eens mijn man meer berichten, want ik moest gelijk mee. Kreeg een ballon geplaatst en daarna kon ik mijn man pas inlichten. Om 2 uur viel de ballon er al uit en had ik 3 cm ontsluiting. "Wat snel", dacht ik toen, maar daar bleef het voorlopig bij.

De nacht door werden de weeën iets harder. Die ochtend vroeg werd ik naar de andere kant gebracht. Het ging erg snel en wat was ik rustig in vergelijking tot de eerste bevalling. Het voelde als een opluchting, ik was alleen maar blij. Een paar minuten voor 4 werd onze mooie jongen geboren: Luan, en wat was ik trots op hem. Het voelde zo goed.

Ik geloofde nooit in liefde op het eerste gezicht, maar als je mama bent weet je wat echte liefde is!