22 weken zwanger en nierbekkenontsteking

Daar lag ik dan, met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Ik was inmiddels 22 weken in verwachting en had tot nu toe geen enkele klachten gehad. Je zou denken de perfecte zwangerschap, niet misselijk, geen stemmingswisselingen, niet moe, ik had gewoon geen een zwangerschapssymptoom. Heerlijk was dat, tot de dag dat ik met spoed in het ziekenhuis lag.

Ik merkte tijdens het plassen dat mijn urine een aparte geur had, wat sterker dan normaal en de kleur wat donkerder. Dus dacht ik om even de verloskundige te bellen en vragen of dat normaal is. De verloskundige zei: "Ja hoor mevrouw, dat is heel normaal en omdat u zwanger bent ruikt uw geuren beter dan normaal gesproken."

Voor de zekerheid heb ik toch maar mijn urine laten onderzoeken bij de huisarts. Dezelfde dag werd ik nog teruggebeld. De assistente: "Mevrouw uw urine is in orde, u heeft alleen teveel aan witte bloedcellen." "En wat houdt dat in dan?", vroeg ik. De assistente zei hierop "Ja niks ernstigs, ik ga het toch even overleggen met de huisarts."

De assistente kwam terug met de boodschap dat ik voldoende water moet drinken en het even een weekje aankijken. "Als de urine dan nog steeds donker van kleur is kunt u de urine nog een keer laten onderzoeken." Zo gezegd zo gedaan.

Ik had al een paar dagen dagen last van heftige (aanvallen zal ik het maar noemen). Ik kreeg het opeens ontzettend koud en begon te trillen, waardoor ik geen controle meer had op mijn lichaam. Dit gebeurde de eerste twee keer alleen midden in de nacht, daarna gebeurde het gedurende de dag door.

Toen ik de eerste keer een aanval kreeg (donderdagnacht), ben ik naar de koelkast gelopen en heb toen een paar slokken appelsap gedronken daarna ging het meteen over. Dus ik dacht zal wel een tekort hebben aan suiker. Mijn man had niks door, want die sliep natuurlijk gewoon door en ik wou hem hiervoor niet wakker maken. Vrijdagnacht was precies hetzelfde, heb dus ook weer appelsap gedronken en ben weer naar bed gegaan.

Zaterdagochtend kreeg ik het weer. Toen heb ik ook weer hetzelfde gedaan en heb ik ook nog wat gegeten. In de middag kwam het weer terug. Heb toen dekens erbij gepakt en mijn man heeft toen soep en nog thee gemaakt, want ik zei tegen hem ik moet gewoon wat eten. Dan zou het vanzelf overgaan. Het werd toen wat minder maar ik had het nog steeds erg koud.

Zaterdagmiddag kreeg ik weer aanval, dit keer heftiger dan alle andere keren. Mijn man kreeg mij ook niet meer rustig, mijn ademhaling ging tekeer en ik trilde alleen maar en had het onwijs koud alsof ik buiten stond midden in de winter (onder 0 graden). Hij belde meteen SEH en legde uit wat er aan de hand was. Natuurlijk wou de assistente mij ook nog even spreken. We konden meteen terecht bij een ziekenhuis in Den Haag. Nou meteen jas aan en auto in.

Manlief had nog thee gemaakt en in een fles gedaan, dus die kon ik onderweg nog drinken. Daar aangekomen moesten we zoals altijd weer wachten. Eindelijk aan de beurt werd mijn urine onderzocht op suiker en eventueel blaasontsteking. En ja hoor, wat bleek; ik had dus een nierbekkenontsteking opgelopen en ook mijn suikerwaardes waren aan de hoge kant.

Ik mocht meteen naar de verloskunde afdeling. Daar nog uren zitten wachten tot ik eindelijk geholpen werd. Het was zo erg dat ik niet meer naar huis mocht, omdat het anders niet goed zou aflopen voor mij en de kleine. Ik kreeg een infuus, er werd bloedgeprikt en ik kreeg een antibiotica voor de ontsteking.

De dagen daarop waren een hel. Wat een K.. ziekenhuis. Ik moest paracetamol krijgen op het moment dat ik een aanval had, maar dat begrepen de assistentes niet. Dus ik kreeg ik elke keer de vraag: "Waarom wilt u een paracetamol, u heeft geen temperatuurverhoging?" Dan moest ik tijdens zo’n aanval even uitleggen waarom ik een paracetamol nodig had.

Manlief was de eerste nacht naar huis gegaan, omdat het allemaal al vermoeiend was en hij geen spullen bij zich had. Ik heb toen huilend aan de telefoon gezeten. Dit ging drie dagen zo door totdat ik een klacht diende bij de betreffende arts.

Gelukkig mocht ik twee dagen later eindelijk weer naar huis. En om dit nog leuker te maken bleek in het ziekenhuis dat ik zwangerschapsdiabetes had, dus mocht ik gelijk aan de insuline.

Gelukkig is het allemaal goed gekomen, maar dit wens ik niemand toe. Er is wel een klacht verstuurd vanuit het ziekenhuis naar de verloskundige en huisarts vanwege hun nalatigheid, aangezien dit voorkomen had kunnen worden. Weer een ervaring rijker zal ik zo maar zeggen en toch maar beter luisteren naar je lichaam.