September is de maand dat ons leven op de kop kwam te staan

September is de maand dat ons leven op de kop kwam te staan. We kwamen ergens in terecht, waarvan we geen idee hadden wat het betekende. Om precies te zijn: vandaag (25-09) gebeurde het.

Nu ik deze blog aan het schrijven ben over wat ons overkwam een jaar geleden, kom ik erachter dat het precies een jaar geleden is dat het vernietigende telefoontje binnenkwam. En nu weer even als een bom binnenvalt, omdat ik deze exacte datum vergeten was, die hele dag is een beetje vaag geworden.

… Sorry, ik wilde vlot gaan schrijven, maar het komt als echt een bom binnen dat vandaag precies die dag was een jaar geleden. Het valt me even zwaar, phoe! Ik moet even een momentje nemen.

Ik wilde jullie gaan vertellen dat september de maand was die de deur opende in een wereld waar wij liever niet waren gekomen. Waarvan wij ook liever iedereen weg willen houden. Het betekent ook dat de geboorte- / sterfdag dichterbij komt. Nog elke dag gaat ze door m’n hoofd. Het lijkt ook in plaat van makkelijker te worden, juist moeilijker te worden.

Dat zal ook wel komen, doordat de therapie die ik doe ook best pittig is. Ook daardoor ben ik tot mijn besef gekomen dat afgelopen jaar voor mij een hele grote druppel was in mijn overvolle emmer en dat het oude wonden boven heeft gehaald die ik nu met alle mogelijkheden die ik heb weer probeer te verzachten. Zoals het met alles werkt, moeten dingen eerst verslechteren voor het beter kan worden. Ik hoop dan maar dat het nu ook zo werkt!

Mijn man en ik hebben het afgelopen week gehad over wat wij willen gaan doen met de geboorte- / sterfdag van onze Mila. We zijn er wel overuit dat we deze dag in ere willen houden en een traditie willen gaan maken wat we elk jaar weer opnieuw willen gaan doen.

Dit willen we doen omdat Mila net zo belangrijk voor ons is als Jaelynn. Ondanks dat Mila niet bij ons is, weet Jaelynn heel goed wie ze is. Ook dat speelt mee dat we Jaelynn hierbij willen blijven betrekken en aan Mila willen laten denken. Als zij foto’s ziet is altijd het eerste wat ze zegt: “Mama dat is Mila.” Als ze uit zichzelf vraagt: “Mama kaarsje aansteken voor Mila?”, ja dan smelt mijn hart en ben ik een hele trotse moeder van twee dochters.

Wat de traditie precies wordt, zijn we nog over aan het nadenken, maar ik ga erop terugkomen in mijn volgende blog.