In het hier en nu klopt mijn leven simpelweg

Verhalen en films weten het zo smeuïg te brengen: grote, uitgezakte zwangere vrouwen die in hun huis hangen met repen chocolade en een emmer ijs binnen handbereik. Vanuit deze onderuitgezakte positie slingeren ze commando’s naar hun partner - of wie er maar langs loopt. Wee hen als zij tegenspraak bieden.

Hoewel het natuurlijk een nogal subjectieve constatering is, moet ik zeggen dat ik allerminst aan dit plaatje voldoe. Op een snauw heb ik mezelf (nog) niet kunnen betrappen. Althans, niet meer dan anders. Sterker nog, ik ervaar voortdurend een diep gevoel van liefde: voor mijn man, familie en vrienden. Aan de ene kant is dat logisch: in deze periode is men ongekend betrokken en meelevend. Uit onverwachte hoeken volgen plotseling cadeautjes.

Aan de andere kant is het verrassend: de door mijn lijf gierende hormonen zorgen voor geheel nieuwe sensaties en reacties. Het aanboren, versterken én uitlichten van een intense, diepgewortelde emotie is bijna een psychedelische ervaring.

Het gevoel varieert in hevigheid en wordt gemakkelijk overruled door ordinaire irritaties of hinderlijke gewoontes van anderen. Net als in het ‘normale’ leven, zoveel verandert er nu ook weer niet in mijn zwangerschap. Denk bijvoorbeeld aan een collega die veel te aanwezig midden in een overleg aan een appel begint te knagen en - met volle mond - ongestoord aan het gesprek blijft deelnemen. Of die net wat te diep ademende medereiziger naast mij is de trein.

Toch doen die episoden niets af aan mijn basis gevoel, het feit dat ik regelmatig met een hele grote glimlach op de fiets zit. Of me opeens tijdens een wandeling realiseer dat ik gelukkig ben. Ik laat het besef op een bankje tot me doordringen: in het hier en nu klopt mijn leven simpelweg.

Een hardloper komt naast mijn uitpuffen. Een midden dertiger met een vrolijke bos zwarte krullen. Hij is wat verkouden en snuft: niet één keer maar om de tien seconden. Ook dat maakt het moment. Zo snel mogelijk loop ik weer verder.