Hulde aan de keizer mama's! - blog kraamzorg Marijke

Dan lig je als kraamverzorgster in je kraambed. Hoe vaak heb ik in de laatste weken van m’n zwangerschap gehoord van mijn omgeving: “Ik ben benieuwd hoe je dat gaat ervaren.” Nou, ervaren dat deed ik!!

De eerste dagen bleven we natuurlijk in het ziekenhuis i.v.m. de keizersnede, zie mijn vorige blog over de bevalling. Wat een positieve ervaring hebben we hier aan over gehouden. Het personeel was zó lief en zorgzaam. De nachten heb ik als heel bijzonder meegemaakt; stilletjes borstvoeding geven en af en toe kwam de nachtzuster binnen om te helpen als ik dat nodig had. Tess deed het super, met een tepelhoedje kon ze goed drinken en ik genoot ervan als ze aan de borst lag.

Maar ja, die wond in m’n buik… Wat een tegenvaller is dat zeg! Je leest genoeg over een sectio en de kraamvrouwen die ik verzorgd heb, daarvan zag ik natuurlijk wel wat een keizersnede wond niet niks is… maar nu had ik het zelf! De eerste keer uit bed gaan was een drama! Het enige wat door m’n hoofd ging was; ’Ik kom nóóit meer aan het hardlopen…’ en toen zat ik nog niet eens op de rand van het bed. Pijn scheurde door m’n lijf!! (lang leven de morfine!!) Uiteindelijk stond ik onder de douche en inderdaad het klopte wat de zuster zei: "Elke keer uit bed wordt makkelijker."

Hoe graag je ook naar huis wil, zo belangrijk is de rust te nemen in het ziekenhuis. Alles dichtbij je bed en hulp is een druk op de knop van je hand verwijderd. We zijn dan ook 3 nachten gebleven en toen gingen we inpakken om naar huis te gaan.

Hoe is het toch mogelijk dat je met 1 tas heen gaat en met 10 tassen weer naar huis gaat… ook al is het voor een paar dagen! Het hing lekker vol in de kamer, Erwin had zelfs roze slingers in de kamer gehangen om het gezellig te maken en van de visite hadden we al heel wat cadeautjes gehad dus we hadden even werk. (Lees; ik zat te kijken naar hoe Erwin alles deed ). In de rolstoel, Maxi-Cosi op schoot met het mooiste van het mooiste erin, geduwd door een trotse papa. Thuis, here we come!

Niet veel later kwam mijn lieve collega kraamverzorgster bij ons thuis. Marga heeft ons goed verzorgd en de eerste opstart gegeven zodat we fijn de avond en nacht ingingen. En ze keek echt niet op de klok hoe laat het was, ze bleef tot alles in orde en rustig was. (Doe ik ook in m’n werk maar nu genoot ik daar zo van!)

De volgende dagen heeft Kathinka ons geholpen. Ze ging zo door van het ene gezin naar ons, want tja, zoals jullie inmiddels weten, de baby’s komen niet op een bepaald werkrooster van de kraamzorg.

En dan de extraatjes… ’s avonds een heerlijke ovenschotel. Erwin hoefde niet te koken, maar kon na zijn werk ook even bijkomen en genieten van zijn dochter. Het zit in die kleine dingen. Even een boodschapje doen om ons te ontzorgen. De visite ontvangen en verzorgen. De dagelijkse huishouding die doordraait. Maar bovenal, de fijne begeleiding rond Tess en de voedingen.

Tepelkloven

Ondanks dat ik weet hoe borstvoeding verloopt, vond ik het bijzonder pittig om te doen! Elke 1,5 tot 2 uur melde Tess zich de eerste dagen en het liep niet allemaal meteen van een leien dakje. Ergens een goede leerschool voor me, want ik was er heilig van overtuigd dat tepelkloven niet altijd nodig zijn, goede begeleiding is daarin een belangrijke spil.

Maar het is een samenloop van omstandigheden en ècht, even verkeerd aanhappen en de huid is kapot… een delicaat gebeuren is het allemaal.

Stuwing

Stuwing!!! Koelen na de voeding mevrouw… Goed controleren op harde en rode plekken in je borst. Ik hóór het mezelf zeggen! Ook ik moest eraan geloven, onderhoud van melk gevende borsten gaat soms niet met zachte handschoentjes aan. Kathinka hielp goed mee met de harde plekken weg masseren!

Ik hoor mezelf dezelfde adviezen geven, maar wat ontzettend fijn is het om er niet diep over na te hoeven denken maar dat ik alles los kon laten, wetend dat we in goede, zorgzame handen waren.

Gek om nu over mijn fijne borstvoedingsmomenten te schrijven, omdat het voor mij maar 3 weken in voldoening geduurd heeft. Daarover in een andere blog meer. Maar hoe trots was ik dat Tess groeide op de melk die mijn lichaam maakte!! Gek om te zien dat je lijf reageert op het huilen van je kindje. (Moeders, jullie snappen wel wat ik bedoel ). En bijzonder om te zien hoe je met een kolf zichtbaar krijgt wat er aan melk gemaakt wordt.

En ondanks dat ik mezelf redde naar de douche en toilet.. veel meer kon ik gewoon echt niet die eerste week. Ik baalde van hoe langzaam het ging, maar genoot van de heerlijke uren knuffelen met Tess. Mijn kraamweek heb ik vooral op de bovenverdieping doorgebracht. Lekker ‘ouderwets’. Dat was iets wat ik me al ver voor ik zwanger was voorgenomen had; mocht het ooit zover komen dan zou ik me lekker laten verzorgen en de tijd nemen om bij te komen van de bevalling.

Daarnaast blijft visite ook niet zo lang hangen dan wanneer je met je goede kleding en make-up beneden op de bank zit. Wie houd je dan voor de gek? Uitzonderingen daargelaten natuurlijk, maar een bevalling is iets waar je echt van bij moet komen en je lijf de tijd moet geven. Om over de korte nachten nog niet te spreken!

Die gingen we in de kraamdagen trouwens prima door. De adrenaline giert nog door je lichaam en je denkt dat je het allemaal prima vol kunt houden zo. Maar na een paar weken gingen ze echt tellen en ook ik ben van ups naar downs gegaan.

Hoe kijk ik terug op mijn kraamweek? Heerlijk! Een toch wel roze wolk, die al in het ziekenhuis begon. Tuurlijk was het bikkelen, en nog! Maar bovenal kon ik genieten van het grote plaatje. En ons kleine plaatje, Tess. En van haar vader. Wat smelt je als je dat ziet.

Sta ik anders in mijn werk, nu ik zelf moeder ben? Ja en nee. Nee, omdat ik de kundige en gemotiveerde kraamverzorgende ben en blijf, met hart voor mijn gezinnen en liefde voor het vak.

Ja, omdat ik nu ècht besef wat het allemaal met je doet, lichamelijk en mentaal. En ja, want ik ga nu nòg liever zijn voor de kraamvrouwen die met een keizersnede hun kindje ter wereld brengen. Want ik merk dat sommige opmerkingen rondom een keizersnede nog steeds geplaatst worden en die zo ontzettend misplaatst zijn! Een keizersnede is geen keuze. Het is niet ‘makkelijk omdat je geen hechtingen hebt daar onder'. Het is zwaar en soms verdrietig omdat je liever je kindje via de natuurlijke weg had gehad.