De geboorte van ons eigen kindje - blog kraamzorg Marijke

21-01-2017, we gaan vrij op tijd naar bed voor een zaterdag avond en grappen nog over dat dit misschien ons laatste weekend alleen is. Apart. Volgende week is ons kindje er misschien wel.

Ik heb geweigerd het plastic kraammatras op bed te maken, want een bevalling begint alleen in films met een dikke plons water. Uiteraard wel een dikke handdoek al een x-aantal nachten op bed liggen, just in case.

Als we gaan liggen merk ik even later dat het iets rommelt in m’n buik. Maar niks serieus denk ik, dit kan nog dagen aanhouden voor het echte werk komt. Slaap lekker…

22-02-2017; 02:02 uur; ik schrik wakker, het zal toch niet??!! Ja hoor, m’n vliezen zijn gebroken!! De vliezen zijn gebroken. Ik haast me naar de badkamer waar inderdaad het vruchtwater niet tegen te houden is. Mooi helder, vlokjes erin, ziet er goed uit!

Als ik Erwin wakker maak om te zeggen dat het gaat beginnen, is hij er erg rustig onder, erg fijn! Ik daarentegen begin te trillen en vind het nogal spannend wat er komen gaat. Tenslotte ligt onze kleine in stuitligging en brengt dat enige risico’s met zich mee.

Ik bel het ziekenhuis en we mogen rustig aan die kant op komen. Dat doen we dan ook; Erwin maakt alles klaar voor vertrek en helpt mij de auto in. Een bizar gevoel, wetende dat we ons kindje nu eindelijk gaan ontmoeten. Niet te omschrijven wat er door me heen gaat.

De weeën zijn vanaf het begin al aanwezig en komen in een vlot tempo, 2 tot 5 minuten ertussen. Top, want het hele proces ‘moet’ vlot verlopen om normaal te kunnen bevallen.

Rond 03:30 zijn we in het ziekenhuis en lig ik aan de CTG. De kleine maakt het goed en ik kan de weeën goed opvangen. Ze komen vlot en zitten vooral in m’n rug.

Er wordt uitgelegd dat ze zo lang mogelijk willen wachten met kijken hoeveel ontsluiting er is, i.v.m. de gebroken vliezen en infectiegevaar. Prima, ik ben er klaar voor, laat maar komen wat komen moet!

Na 8 uur weeën wordt er voor het eerst gekeken, vol goede moed onderga ik dit. (In m’n achterhoofd reken ik bij een eerste kindje ca. 1 cm per uur ontsluiting, dus ik ga er stiekem vanuit dat we een mooi eindje op weg zijn.)

“Mevrouw, er is nog geen ontsluiting zichtbaar” Niks … 8 uur werken … geen resultaat. Ik baal maar weet dat ik er niks aan kan doen. Dus we gaan door met wat al bezig is.

Na nog 4 uur zit ik op een 4 cm, dat geeft moed! Enkel zijn de billetjes van ons eigenwijsje nog niet zover ingedaald als we zouden willen. Komt goed, komt goed, houd ik mezelf voor, positief denken.

De weeën zouden krachtiger mogen zijn geeft de gynaecoloog aan. Als ik na circa 15 uur nog op 4-5 cm zit en ik toch wel behoorlijk moe raak van dit alles, besluiten we nog 2 uur te proberen met wee opwekkers als extra stimulans.

Een infuus. Bah, wat een rot spul. Ik voel het m’n lichaam ingaan en het werkt. Wee na wee wordt het sterker en elk half uur wordt de dosis omhoog gegooid, ook al vind ik dat het wel mooi geweest is zo. Ik ben moe, hoop op een goed antwoord bij de volgende controle, maar eigenlijk weet m’n gevoel al waar dit naartoe leidt.

Het is inmiddels begin van de avond als er weer gekeken wordt: “Bijna 6 cm mevrouw, het gaat erop lijken.” Ik kijk de verloskundige aan en zeg: “Maak het niet mooier dan het is. Als het 5 cm is, zeg dan niet bijna 6.”

Inderdaad, het schiet niet op. De kleine spruit blijft zitten waar ‘ie zit en het helpt allemaal niet mee voor een vlot verloop. Ik wil niet meer, ben op en leeg en met tranen over ’n wangen vraag ik om een keizersnede.

Als de gynaecoloog daarna binnen komt voelt het als zo’n grote opluchting wanneer hij zegt; “Marijke, je hebt het lang genoeg geprobeerd, we gaan nu naar de OK en we gaan jullie kindje halen.” Wat een dubbel gevoel van verlossing en verdriet, maar hoe dan ook, het einde is in zicht!

Dan raak je in een roes, een versnelling. Als eenmaal het groene licht voor een sectio wordt gegeven, wordt er niet afgewacht maar gehandeld. Erwin wordt uitgelegd dat hij zich zo gaat omkleden in OK tenue. Dan komt het bij hem ook ineens binnen dat de kleine nu echt komen gaat. Spanning te zien op z’n gezicht.

Ik krijg zo meteen een ruggenprik en we zien elkaar in de OK. Een snelle kus, tot zo lieverd!

De ruggenprik zie ik tegenop, maar de anesthesist is een prof. en weet me ondertussen zelfs aan het lachen te maken! De 2e keer prikken zit hij goed en ik voel m’n benen warm en doof worden. Alle pijn gaat weg en ik word plat neergelegd.

Raar…
Koude operatie kamer…
Felle lampen…
Veel mensen…
Waar is Erwin?

Het schermpje wordt voor m’n hoofd opgebouwd en ondertussen hoor ik dat er wordt gezegd: “incisie”. Ik voel een gek streepje over m’n buik heen gaan. Zijn ze dan nu al aan het snijden??

Gelukkig, daar is Erwin. Hij zit bij m’n hoofd en ik ben heel blij dat hij er is. Geduw en getrek aan m’n lijf. Het doet geen pijn maar ik word wel heen en weer bewogen merk ik dus het gaat niet heel zachtzinnig allemaal.

Daar gaat het schermpje omhoog, een doorzichtig plastic raampje laat ons meekijken met de geboorte van ons kindje. WAUW!!

Daar komen de billetjes onze kant op, we kijken en zien meteen dat ons kindje hard van zich afplast. We lachen en ik roep: “Een meisje, een meisje!!” Tranen van geluk als we ons lieve kleine Tessje kunnen aankijken.

Twee heldere, donkere ogen kijken de wereld in, onze eerste ontmoeting met onze dochter. Daar is ze eindelijk! We zijn er stil van.

Erwin gaat mee naar de ruimte waar de kinderarts haar controleert. Hij mag de navelstreng afknippen en niet veel later draagt hij haar vol trots naar me toe. Wat geweldig om te zien, een vader en zijn dochter!! Onze dochter!!

Tess Roelina! Als ik de volledige naam hardop zeg moet ik huilen, genoemd naar beide oma’s, naar mijn overleden moeder Roelie. Wat is ze nu even dichtbij me.

Als Tess bij me ligt worden we lekker warm gehouden en ondertussen hechten ze mijn buik dicht. Dat duurt langer dan de hele geboorte. Maar ik merk er weinig van, ik geniet van dat mooie wezentje wat wakker en alert de eerste indrukken van het leven in haar opneemt. Haar vader en moeder dichtbij, stralend, vol trots en emotie.

Tess Roelina,

Wij noemen haar

Tess

3125 gram    19:29 uur    51 cm

Wat ben je mooi,
bijzonder en puur.
Helemaal van ons…
Welkom lief meisje!