Ik voelde de baby opeens veel minder - bellen met verloskundige

Sinds week 19 voelde ik de baby vrij veel. Ik vind het een heel fijn gevoel. Nog wel, want straks gaat het waarschijnlijk steeds meer pijn doen. Maar sinds twee dagen voelde ik de baby opeens veel minder. Ondanks dat ik er niet over wilde stressen, wilde ik toch zeker weten dat er niks aan de hand zou kunnen zijn. Ik benoemde het naar mijn ouders/schoonouders. En op Facebook in een groep voor zwangeren en mama's zette ik het verhaal ook in een bericht, met de vraag of het iets kon betekenen. Er werd gezegd dat het waarschijnlijk niet erg was, maar als ik mij zorgen maakte raadden ze mij aan om te bellen met de verloskundige.

(Wil je ook met andere zwangeren praten? Bekijk onze besloten Facebook groepen voor zwangeren.)

Dat heb ik uiteindelijk ook gedaan. Ik dacht dat het geen kwaad kon, als degene aan de telefoon zou zeggen dat het normaal is. Ik had gelezen dat je vanaf een bepaald aantal weken de baby elke dag zou moeten voelen. Volgens mij was dit met 21 weken nog niet het geval. Omdat ik bij de gynaecoloog loop met een medische indicatie belde ik het spoednummer, waar ook gezegd wordt dat je voor alles mag bellen bij onzekerheid en vragen. De verpleegkundige aan de telefoon hoorde mijn verhaal aan en zei gelijk dat ik onmiddellijk langs moest komen. Hier schrok ik wel van. Ik gaf het door aan mijn vriend en ouders/schoonouders.

Op dat moment was ik aan het werk en ik kreeg toestemming van mijn leidinggevende om gelijk weg te gaan. Mijn moeder zou mij ophalen zodat ik niet alleen hoefde te gaan. Plotseling was mijn onzekerheid verandert in angst. Als het niet ernstig was zouden ze mij toch niet gelijk laten komen? Zou het dan toch slecht zijn als ik de baby minder goed voel? Zou er iets ernstigs met de baby zijn?

Tip van de redactie: Ben jij ook onzeker over het voelen bewegen van je baby. Lees ons artikel Baby voelen bewegen en schoppen en bij twijfel je verloskundige bellen. Je arts bellen is altijd beter dan in angst zitten.

Vol spanning reed ik met mijn moeder naar het ziekenhuis. Ik probeerde niet te laten zien hoe angstig ik was. En ik probeerde de hele negatieve gedachten los te laten... Ik zou pas echt negatief mogen denken als daar een reden toe was. Eenmaal in het ziekenhuis werd als eerste mijn bloeddruk gemeten. Die was normaal. Daarna moest ik weer wachten in de wachtkamer. Gelukkig niet voor lang, want ik werd al snel geroepen door de verloskundige.

Voordat ik ook al op het bed lag ontstak de verloskundige in een soort van boze tirade. Ze zei onder andere dat ze niks zou kunnen doen met 21 weken, dat het onzin was dat ik was gekomen, want je hoeft je pas zorgen te maken bij 28 weken. Ze zei er wel gelijk bij: “Ik ga de verpleegkundige aanspreken hierop.” Ik had niet het idee dat ze boos was op mij, vooral toen ze vroeg of het mijn eerste baby was. Toen ik vertelde een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en miskraam te hebben gehad reageerde ze opeens heel begrijpend.

Het was alleen wel de fout van de verpleegkundige om mij gelijk te laten komen. Ik zei ook tegen de verloskundige dat ik het begreep, en dat als ze had verteld aan de telefoon dat het heel normaal was om de baby nog niet regelmatig te voelen dat mijn onzekerheid ook weg gegaan zou zijn. Maar dat ik wel was geschrokken van het feit dat ik gelijk langs moest komen. Uiteindelijk ontspande zij zich. Ergens snap ik het wel, want het is natuurlijk ook raar als je een echo gaat doen terwijl het helemaal niet nodig is.

Gelukkig mochten we nog wel even naar onze kleine jongen kijken. Hij sprong in het rond. Wat ik niet voelde. Hij lag met zijn rug naar mijn buik. Zijn hartje heb ik ook horen kloppen, wat ook helemaal goed was. Helemaal niks aan de hand dus!

Toen we aan het afronden waren gaf de verloskundige aan dat ik mij geen zorgen hoefde te maken. Het thuisfront werd ook ingelicht. Bij het weggaan gaf de verpleegkundige, die erbij had gestaan, mij nog wel een hart onder de riem. Ze zei dat ik altijd gewoon mocht bellen bij elke onzekerheid. Ik denk dat ze zeker wilde weten dat ik niet - uit angst voor nog een situatie als deze - toch niet zou bellen als het wel belangrijk zou zijn. Dat vond ik wel erg fijn, want dat zou misschien wel kunnen gebeuren. Uiteindelijk ben ik blij dat alles goed is. En nu voel ik de kleine weer lekker schoppen.