De allereerste echo

Joost komt thuis. Ik sta me net af te drogen. Ik zie hem nog staan in de deuropening van de badkamer. Ik kom haast niet uit mijn woorden en stamel: "Ik ben zwanger, echt waar." Ik laat de test met overduidelijke + zien. Joost is overdonderd, en we zeggen eigenlijk niets, we omhelzen elkaar alleen maar. Ik heb geen idee hoe lang we zo hebben gestaan.

"Ik dacht het al toen je steeds misselijk wakker werd eerlijk gezegd…" En zo zitten we even later op de bank. Met z’n tweeën. We hebben opeens een groots gezamenlijk geheim. Wanneer gaan we het vertellen aan onze familie, en hoe moet het nu verder, ik moet gecontroleerd worden en op intakegesprek bij de verloskundige enzo.

We zijn simpelweg gelukkig. Een gelukzalig gevoel hangt als een warme deken over ons heen. Over 2 weken komen mijn ouders terug, dan gaan we het vertellen. En als het een beetje mee zit, weten we dan ook iets meer details.

Zo vul ik zondagavond het digitale inschrijfformulier in op de website van Eva van Hoorn, de verloskundigenpraktijk hier in Hoorn. Het is de donderdag erna, als ik word gebeld door de verloskundige.

Het is de donderdag erna, als ik word gebeld door de verloskundige. "Het is een beetje kort dag, maar we hebben vanmiddag om 15:00 een plekje, dan kunnen we als het meezit ook meteen even een eerste echo maken en heb je meteen al wat meer zekerheid." De eerste weken kan het natuurlijk zomaar misgaan.

Overrompeld maar wel heel blij ga ik dus even later op pad. De verloskundige is ontzettend aardig en stelt vele vragen, ik stel ook vele vragen. Vooral over de malariatabletten die ik heb genomen. De verloskundige stelt me gerust.

Malaria krijgen is altijd erger, op de bijsluiter staat dat je het niet mag nemen omdat er "verschillende" testresultaten bij dit medicijn waren. Het hoeft dus helemaal niet schadelijk te zijn.

Terwijl we zitten te praten komt de echoscopiste binnen met de mededeling dat ze 5 minuten heeft. De verloskundige loopt mee door de gang naar het andere kamertje. "Ik vind dit heel leuk, want normaal ben ik nooit bij de echo’s, dus voor mij is dit ook speciaal. " Aldus de verloskundige.

Ik lig op de bank en krijg een klodder koude gel en het apparaat op me. De echoscopiste (Lia, die later de verloskundige bleek te zijn die mij op de wereld heeft gezet) begint te verklaren. "Dit is je blaas, dit is je buikwand, en dan hier…", wijzend op een zwart ovaal op het scherm, "zien we een zak met vruchtwater."

Ik ben zo verbaasd dat ik als een gehypnotiseerde naar het scherm kijk. In het zwarte ovaal zit ook wat witte / lichtgrijze massa. De echoscopiste zoomt in. "En dan zien we hier", wijzend op een paar knipperende pixels "het hartje. Het ziet er goed uit. Eventjes opmeten… 13 mm." Er wordt een fotootje afgedrukt van dit beeld als "bewijsmateriaal" en ik krijg te horen dat ik 7,5 weken zwanger ben.

Een koffieboontje. Met knipperende pixels. Een nieuw mensje in aanbouw, in mijn buik. Ongelofelijk. Dat vind ik nog steeds. Als ik erover nadenk, en als ik dit zit te typen, het is onvoorstelbaar.

Over 4 weken krijg ik dan de 12 weken echo. De baby is dan gegroeid en ze kunnen preciezer bepalen hoelang ik zwanger ben.

Ik krijg nog een berg folders en informatie mee van de verloskundige en zit even later met een grijns van oor tot oor op de fiets. Alles is dus blijkbaar in orde, ik ben al 7,5 weken zwanger. Dat is al bijna twee maanden!

Als we ’s avonds op de bank zitten, keuvelen we over "hoe" we het gaan vertellen aan onze familie. Voorpret. Hoe zouden ze reageren? Het is voor beide ouders het eerste kleinkind, hoe speciaal is dat…