Ik mag eindelijk naar huis en de tweeling is uit de couveuse

De dag is daar, ik mag zelf eindelijk naar huis! Ik ben zo kapot geprikt dat geen vat in mijn lichaam meer te prikken valt en de doktoren besluiten dat het toch beter is om over te stappen op pillen, wat ben ik hier blij mee! Mijn armen zien eruit alsof ik zwaar mishandeld ben, vol blauwe en gele plekken en alles doet zeer. Zelfs de anesthesist krijgt het niet voor elkaar om een infuus aan te leggen.

Na vier weken ziekenhuis lig ik weer in mijn eigen bed. Heerlijk! Alles liep op rolletjes, tot dat die stomme epilepsie weer terug kwam, wanneer stopt dit nou eens?!

Wat blijkt? Dat die rot hormonen invloed hebben op mijn medicatie wist ik inmiddels, maar nadat je bevallen bent? Daar had ik geen rekening mee gehouden, dom natuurlijk maar mijn gedachten waren echt even ergens anders en doktoren hebben er ook verder niks meer mee gedaan.

Inmiddels is mijn medicatie zo hoog, dat ik de hele dag een beetje high ben. Ik voel me verder wel prima, het is wel even wennen als je dosering zo hoog is. Maar gelukkig geen aanval meer gehad, mama is happy!

In het Flevo gaan de meiden nu elke dag nog steeds stapjes vooruit. Ze zijn van de week over verhuisd naar de Medium care (lees van de ene kant naar de andere kant van de zaal). Ook liggen ze inmiddels niet meer in de couveuse, de wel bekende glazen bakjes met die gaten erin, en zijn zelfs de warmtematrasjes al uit gezet. Dit zijn een soort waterbedjes voor baby’s die ze op temperatuur houden.

Onze meiden mogen inmiddels lekker kleertjes aan, al is maat 44 nog veeeel te groot, ze waren bij de geboorte 38 en 40 cm. Dus mama moest verplicht shoppen! Ze slapen nu in normale bedjes zonder verwarming. Voeding kregen ze eerst volledig via de sonde, maar inmiddels zijn onze powerchickies al zo ver dat ze de helft van hun fles zelf leeg kunnen drinken, en dat met 35 weken, Proud mama!

Gelukkig maar, want inmiddels hebben ze op de neonatologie een nieuwe kampioen sonde eruit trekken erbij, onze kleinste. Hoe eerder ze alles zelf kunnen drinken, hoe eerder die dingen eruit mogen!

Verder liggen ze nog wel aan alle apparatuur om te controleren hoe hun zuurstof is, hoe hun ademhaling is en hoe hun hartslag is. Soms hebben ze nog wel eens incidentjes zoals ze dat noemen. Dan vergeten ze even adem te halen, waardoor hun hartslag naar beneden zakt. Ze komen hier vaak zelf weer uit, maar soms hebben ze even een klein tikje nodig op hun rug of even hard blazen.

De eerste keer weet je niet wat je overkomt en heb je het idee dat je zelf een hartaanval krijgt, maar inmiddels kijken wij er niet meer raar van op. Het is natuurlijk de bedoeling dat dit helemaal verdwijnt, maar dit schijnt normaal te wezen bij prematuur kindjes. Ze krijgen coffeine toegediend om de longen te prikkelen en het zelfstandig ademhalen word gestimuleerd.

Als de incidentjes minder worden, wordt de coffeïne afgebouwd. Als ze 48 uur aanvalsvrij zijn gaan de plakkers eraf en de monitor uit. Dat wordt het volgende spannende moment!