Vertrouwen is de sleutel voor genieten | ikbenZwanger

De roze wolk. Een gevoel dat veel gekoppeld zit aan zwanger zijn. Het plaatje van een zorgeloze zwangere vrouw, hand in hand verstrengeld met haar lief. Met hun onuitwisbare glimlach bevinden ze zich op een andere planeet. Zwevend boven de rest van de wereld, hebben ze genoeg aan elkaar…

Een geluksgevoel dat ik ken van momenten, maar zeker niet als vanzelfsprekend ervaar. Ik weet hoe heerlijk het kan voelen, maar ik durf er niet aan toe te geven. We zijn namelijk deze zwangerschap flink op de proef gesteld.

Een heftige bloeding bij 7 weken zwangerschap spoelde de mooie echo van een week daarvoor uit mijn hoofd en hart. Een plas helder bloed midden in de nacht duwende mij met een harde klap van de roze wolk. Ondanks ik in mijn vorige zwangerschap ook een bloeding heb moeten doormaken, geloofde ik er niet in dat het nog goed zat.

Toch verscheen er de volgende ochtend een mooi kindje op het echo beeld. Ik kon het niet geloven. Helaas was er ook een hematoom in mijn baarmoeder zichtbaar. ( Een hematoom is een bloedstolsel in de baarmoeder buiten de vruchtzak. Het hematoom veroorzaakt bloedverlies. ) Het kon twee kanten opgaan, kregen we te horen. Niemand kon er echt een uitspraak over doen.

Het bloedverlies ging van helderrood over in bruin en dat was een goed teken wist ik. Helaas is het daar niet bij gebleven en volgende rond de 8 weken een nieuwe bloeding. Weer was de echo goed en ging het bloedverlies over in bruin oud bloed. Nog steeds zat er naast ons kindje een hematoom. De echoscopist vroeg zelfs of ik zwanger was van een tweeling.

Zolang het hematoom bleef en niemand mij kon zeggen hoe het zou lopen, vond ik genieten lastig. Moest ik mij gaan hechten aan dit kindje? Deed ik mijzelf daar niet teveel verdriet mee wanneer het toch mis zou gaan? Maar met het groeien van het kindje, zakte het gevaar. De gynaecoloog vertelde dat vanaf 12 weken de placenta de voeding overneemt en onze mini dan vaster zit. De kans dat een bloeding ons kindje dan meeneemt is dan veel kleiner.

Tot die 12 weken heb ik veel echo’s gehad. Dit zorgde voor een korte geruststelling, het bleef een moment opname. Zo kropen wij door het eerste trimester. Langzaam gingen we er meer en meer in geloven. Op een gegeven moment kon ik de bloedingen zelfs gebruiken, door de gedachten dat dit wel een heel sterk kindje moest zijn.

Ik ontdekte dat vertrouwen de sleutel voor genieten is. Hoe meer ik durfde te vertrouwen, hoe meer ik kon hechten en dus ook genieten. Nu ben ik 13 weken zwanger en het hematoom is een stuk kleiner geworden. Onze kindje daarentegen is al een echt mini-mensje. Ons mini-mensje. We genieten.

Nog steeds bekruipt mij soms de angst dat er een nieuwe bloeding komt of het om een andere reden niet goed zit. De woorden van mijn man: “Het zit echt goed lieverd”, gevolgd door een kus op mijn buik, halen mij uit de zorgen en brengen mij weer richting genieten. Natuurlijk blijft het spannend en is een roze wolk te rooskleurig om als normaal te moeten voelen.

Maar durven te genieten ervaar ik als hele fijne energie. Alles gaat weer leven en de dagen kruipen niet voorbij. En als mooiste, ik durf naar de toekomst te kijken. Straks als ik mijn kindje heerlijk kan voelen en naar wanneer onze mini er is. Genieten kun je dus leren, ook als je flink op de proef bent gesteld. Misschien is genieten dan wel nog intenser. Dat zou kunnen.