Wat als je huwelijksnacht in het ziekenhuis belandt

Een grote bruiloft met alles erop en eraan hebben wij nooit voor ogen gehad. Ooit zouden we trouwen. Nu onze dochter de achternaam van mijn partner heeft ging het ineens wat meer kriebelen. Toch wel mooi, allemaal dezelfde naam. Na de echte stap nog een paar jaar te hebben uitgesteld, zijn we begin dit jaar 2020 in ontrouw gegaan bij de gemeente.

Beiden vonden we de snelle versie met een klein gemeenschap op dinsdagochtend voldoende. Daarna proosten met vrienden en familie op een fijne plek, leek ons een mooie manier om er toch een feestelijke draai aan te geven. Niet groots maar lekker informeel, zoals dat bij ons past.

Toen ik kort na onze verloving zwanger bleek te zijn, voelde dat zo speciaal. Trouwen met een dikke buik, dat waar de meeste vrouwen juist niet naar streven, leek mij het mooiste wat er bestond. Toen mijn zwangerschap in een miskraam eindigde, was dat dubbel slikken. Het klonk allemaal ook eigenlijk te mooi om waar te zijn. Tot ik opnieuw zwanger raakte. Ik kon het bijna niet geloven.

Daar stond ik dan, met een bescheiden buikje naast mijn twee grote liefdes. De beperkingen door het coronavirus ontnam ons geen vreugde. Al hadden we daar met zijn drieën (vieren) gestaan, voor mij was het één en al geluk. Met een klein groepje, onze getuigen en wij, zijn we op een prachtige zonnige dag getrouwd. Daarna hebben we een feestelijk taartje gedaan en voelden wij ons meer dan gelukkig.

Tot wij midden in de nacht bruut uit ons geluksgevoel werden getrokken. Mijn hele bed was nat en ik vloog overeind. Bloed, heel veel bloed stroomde langs mijn benen. Ik voelde een kramp en op de grond viel een grote bloedprop. “De baby” schreeuwde ik in paniek. Ik ben de baby verloren!

Na de verloskundige te hebben gebeld zijn we direct naar de spoed verwezen. Onze dochter uit haar slaap gehaald en zo snel mogelijk richting ziekenhuis gegaan. Ik kon niet huilen van de schrik. Ik voelde mij slap en was zo bang voor wat mij te wachten stond in het ziekenhuis.

We kregen een kamer en onze dochter hadden we maar even achter de iPad gezet. Slaperig zat ze naar het scherm te turen, met af een toe een glimlach om wat kikker en zijn vriendjes beleefden. Voor mij begonnen de onderzoeken. Kijken, meten, luisten en een echo.

En tot onze verbazing, onze kleine mini op het scherm. Tevreden in voldoende vruchtwater. Een mooi hartje klonk even later door de kamer. Hoe moest ik dit geloven, na alles was ik verloren was?

Uiteindelijk ben ik een enorm stolsel verloren. Wat ik voor vruchtwater aanzag bleek wondvocht te zijn. Langzaam voelde ik mijzelf weer ademen. Onze kleine meid zat er nog. Wat een geluk. Met duidelijke instructies mochten wij naar huis. Tegen de ochtend stonden wij totaal van ons stuk weer thuis. Helemaal blij durfde ik niet te zijn, maar ik voelde veel dankbaarheid. Onze bruiloft kreeg gelukkig geen zwart randje.

Omdat ik veel bloed was verloren was mijn HB flink gedaald. Met ijzertabletten de komende maanden zou dat weer omhoog moeten kruipen. Een nieuwe bloeding is niet uit te sluiten. Mijn placenta ligt nog wat laag en er was ook nog steeds een hematoom te zien. Een lastige onzekerheid om mee door te moeten gaan.

Iedere dag verder is er één dichter bij onze mini. Zolang zij lekker in mijn buik blijft zitten en groeien is het goed. Daar gaan we voor. We zijn nu met zijn allen getrouwd en gaan dus ook met zijn allen door.