Een Tripp Trapp voor je bevalling zou best handig zijn

De Tripp Trapp kinderstoel, wie kent hem niet. De stoel die meegroeit. Inmiddels staan er bij ons 3 rond de tafel. Zo schrijvend aan mijn blogs pak ik vaak de Tripp Trapp. Het zit wel lekker actief op zo’n stoel. Voor mijn kinderen soms iets te actief. Vooral de oudste kan haar billen geen minuut op die stoel houden en zo wordt er geregeld een Tripp Trapp-klap gemaakt.

Mijn ervaring is dat wanneer een kind kan lopen de stoel een stuk minder interessant wordt. Met ’s avonds, tijdens het eten, als hoogtepunt. Een soort stoel is lava verschijnt er in mijn ooghoek tot ik voor de zoveelste keer een elleboog tegen het bord zie gaan. 1 seconde later duikt onze hond erop om vervolgens de rol van stofzuiger op zich te nemen.

Een opvallend ding moet ik er even aan toevoegen. Dit hele schouwspel speelt zich niet af wanneer er pannenkoeken op tafel verschijnen. Een bord met pannenkoeken zal nooit op de grond belanden. Ook de stoel lijkt ineens een magneet. Ze kan het dus wel.

Terug naar wat dat Tripp Trapp plankje onder mijn billen oproept. Mijn gedachten gingen terug naar het moment dat ik onze dochter op de wereld heb gezet. Nou ja, ik? Helemaal zelf was het helaas niet...

Toen onze oudste geboren werd, belande de vacuümpomp eerder op het hoofd van onze dochter dan een liefkozend kusje. Wat een traumatisch apparaat is dat. Ons kindje onbeschadigd op de wereld zetten is niet gelukt. Met een plop op het hoofd en grof getrek van een mannelijke gynaecoloog is ze geboren.

De eerste woorden na de geboorte waren van de verpleegkundige “O, een beetje een punt op de bol, maar dat komt allemaal wel weer goed.” Vervolgens werd er een mutsje overheen geschoven en begon ik mij af te vragen wat er was gebeurd. Ons meisje had een punthoofdje met daarop 5 krassen, zodat er bloed kon worden afgenomen tijdens de bevalling. Een schoudertje dat niet meer werkte en zo moe dat drinken amper ging. Welkom op de wereld. Wat hebben ze jou allemaal aangedaan?

Dat ik er met deze prestatie nog niet was, daar kwam ik snel genoeg achter. Als een deelnemer van Kamp van Koningsbrugge stond de volgende uitdaging alweer op mij te wachten. De laatste uurtjes slaap waren zeker een etmaal geleden, maar de missie zat er nog niet op. Een placenta dat niet los wilde komen volgde en daarna werd er een oorlogswond gedicht wat meer dan een uur nodig had. De roze wolk was ver te zoeken.

Na dit alles verdween er steeds wat meer zorg uit onze kamer tot we daar ineens lagen, alleen wij met zijn drietjes. Ik zag een wit koppie van mijn man, dat snel op het kussen plofte. Ik uitgeput en tegelijk vol adrenaline wachtende tot de paracetamol wonderen ging verrichten. Moe pakte ik mijn haar bij elkaar en voelde dat er op mijn achterhoofd minstens 6 dreadlocks hadden gevormd. Ai, dat wordt flink kammen of knippen morgen, nee.., niet weer knippen.

Dat het diep ik de nacht was, dat wist ik. Maar van de precieze tijd had ik geen idee. Met uitgestrekte arm redde ik net het nachtkastje niet waar mijn telefoon op lag. Ik liet het erbij en luisterde naar het regelmatige ademen dat de kamer vulde. Mijn man sliep. Ik draaide mijn hoofd naar de andere kant op en daar lag ze. Onze dochter. Wat is ze mooi.

Een heel klein lief baby’tje, strak ingestopt onder een wit dekentje met diertjes. Ze droomde. Ik zag dat aan haar oogjes die ligt trillend bewogen. Een klein kreuntje ontsnapte tussen haar lipjes vandaan. Ze piepte en ademde drie keer heel snel achter elkaar. Daarna stopte het even om vervolgens weer regelmatig verder te gaan. Ze lijkt zo tevreden. Heel even sluiten mijn ogen. Ze is er.

Iets later stapte de ochtenddienst binnen. Een nieuwe dag. Ik had inmiddels de klok gevonden, iets over half 7 was het. De klok was tactisch op de muur achter mijn hoofd geplaatst. Waarschijnlijk is het beter als een barende vrouw niet weet hoelang ze bezig is.

Wij bevonden ons in een soort jetlag status. We hadden hooguit 2 uur onze ogen dicht kunnen doen. Toch reageerde de vrolijke zuster met enige verbazing op het antwoord dat de beschuit met muisjes voor ons nog wel even mochten wachten. Maar op de geboorteafdeling moeten ze daar niets van weten. 10 minuten later werd er een foto van ons gemaakt, met in onze handen een beschuit met roze muisjes.

Die foto heb ik nog vaak bekeken. Daar lig ik, naakt onder een opgetrokken deken. Een bleek koppie kijkt met doffe ogen richting het fototoestel. Mijn kapsel alsof daar minsten 4 weken een muts op heeft gezeten. Op mijn gezicht een gemaakt lachje. De hap van mijn beschuit kreeg ik amper weg. Waar was mijn geluksgevoel?

Vanaf het moment dat ik onze dochter in mijn armen kreeg en mocht aanleggen om te drinken, voelde ik voor het eerst een moedergevoel. Wat heerlijk. Haar babygeur snoof ik in een lange inademing naar binnen, regelrecht mijn hart in. Die zachte haartjes en lieve knuistjes, ik kon er uren naar kijken. Helemaal verliefd.

Het fijne gevoel werd brut verstoord door de arts. Er was namelijk wel een wond en om die zo goed mogelijk te laten helen was daar de klapstoel. Een harde ondergrond zou namelijk bevorderlijk zijn voor het herstel. Daar zat ik op mijn tandvlees bijtend op de bezoekersklapstoel naast mijn bed. Thuisgekomen bleek de gestoffeerde eetkamerstoel de hardste die we hadden.

De Tripp Trapp voor onze dochter kochten wij pas 3 maanden later. Maar terugkomend op mijn onderwerp: Wat was het handig geweest als ik die stoel eerder in huis had gehaald. Een perfecte “knip-trap”.

Ik kan er nu gelukkig wel om lachen. Maar soms zit er ook nog kwaadheid om hoe het allemaal is gegaan. Hoe ik mij voelde tijdens de bevalling en daarna op die klapstoel. Mijn moedergevoel had een flinke knip gehad, waardoor ik geen mooi begin heb mogen ervaren.

Lees nog meer briljante hacks met je Stokke Tripp Trapp kinderstoel DIY.