Als zwanger worden ineens niet vanzelf gaat

Vanaf mijn pubertijd weet ik al dat mijn hormonen niet helemaal zijn zoals het zou moeten. Ik menstrueerde amper. Na onderzoeken bleek dat mijn hypofyse (de hypofyse maakt deel uit van het hormonale stelsel en speelt daarin een centrale rol) niet helemaal werkte, zoals zou moeten. Voor toen niet erg, moeder worden lag nog zo ver weg voor mij. Maar zodra ik een kinderwens had, adviseerde ze terug te komen. Het is niet leuk, maar er is van alles mogelijk. Echt waar.

Voor ons was het een grote verrassing toen ik spontaan zwanger raakte van onze dochter. Wat een geluk. Helaas was er voor ons tweede kindje wat meer voor nodig. We belandden met onze kinderwens bij de fertiliteit poli. De medische molen ging van start en dat bleek een stuk minder romantisch dan je bij een kinderwens wilt voelen. Veel onderzoeken en echo’s maakte van mijn onderkant een medisch object. Het koste mij soms best moeite om het medische en intieme gescheiden te houden.

Na de onderzoeken mocht ik beginnen met ovulatie inductie (opwekken van de eisprong). Het opwekken van de eisprong kan met verschillende medicatie. Het eerste half jaar hebben ik Clomid gebruikt. Een pilletje dat de eiblaasjes doet groeien. Het juist afstemmen is niet zo simpel en kan zelfs per cyslus verschillen. Daarom eindigt er nog wel eens een ronde in afbreken.

Wanneer er teveel eiblaasjes ontstaan is zwanger worden niet verantwoord. De kans op een meerlingzwangerschap is dan te groot. Een flinke domper om voor niets hormonen te hebben gebruikt en een ronde te moeten overslaan.

Het traject vraagt veel van je, lichamelijk en mentaal. Vooral omgaan ver teleurstelling is echt pittig. Na iedere ronde moet je jezelf bij elkaar rapen om met goede moed verder te gaan. Zonder hoop is het fertiliteit traject te zwaar. En die hormonen kunnen ook een loopje nemen met gevoel. Niet makkelijk alles bij elkaar.

Clomid was voor mij niet het juiste medicijn. Het afstemmen was lastig en de bijwerkingen te heftig. Ik stapte over op het spuiten van Gonal-f. Dat was even anders dan een pilletje slikken. Dit hormoon moest ik zelf in mijn buik spuiten, totdat er een eiblaasje groot genoeg is om te springen. Dan volgde er een spuit met Ovitrelle voor de eisprong en daarna moesten wij zelf aan de slag. We noemde het ‘commando klussen’.

Vaak lukte het ons om toch romantisch te blijven, maar soms was het ook echt een commando. Helemaal na een aantal rondes zonder succes, want je gaat altijd bij jezelf afvragen. Hebben we wel genoeg gevreeën en op het goede moment? Gedachtes die ik voor dit traject nooit heb ervaren. Het is een onnatuurlijk gevoel.

Helaas werd iedere ronde met een menstruatie opgevolgd. Op een gegeven moment kon ik de fertiliteit wachtkamer niet meer zien. Ik kende iedereen die daar werkte en had nooit gedacht dat het zolang zou duren. “Wat is er mis met mij?” spookte ’s nachts door mijn hoofd. Geen van de onderzoeken had een groot medisch probleem aan het licht gebracht. Ik had nu steeds een eisprong. “Waar blijft onze positieve test?”

Nadat er bij een echo een cyste werd ontdekt en weer een ronde werd gecanceld waren we toe aan pauze. Na de pauze zijn wij gestart met IUI en eindelijk waren daar de twee streepjes. Zwanger! Maar helaas. Op de eerste echo bleek er alleen een leeg vruchtzakje zichtbaar te zijn. Wat een domper.

Mijn lichaam had de miskraam niet door en bleef in de zwanger modus. Met een curettage is de zwangerschap bij 8 weken afgebroken. Een emotioneel verschrikkelijk moment, maar het gekke was dat ik ook een soort kracht voelde. Ik was zwanger. Mijn lichaam kan het en ineens voelde een zwangerschap heel dichtbij. Het voelde ook gewoon zo heerlijk, die weken dat ik zwanger mocht zijn. Ik wist weer waar ik het voor deed.

Mijn gevoel klopte. Tijdens de corona crisis stond het gehele traject stil en op dat moment ben ik zwanger geraakt. Op de natuurlijke manier. Wat een geluk! Mijn blijdschap was gereserveerder dan de keer daarvoor. In mijn hoofd zei ik, zo’n positieve test zegt niets. Eerst maar met de echo zien wat er zit. Met 6 weken had ik een vroege echo en was er direct een hartje te zien.

Een inimini in mijn buik met knipperend hartje. Ik ben zwanger! Nu durfde ik het te geloven. Naast het vruchtje was helaas wel een donkere vlek met bloed te zien. Niemand kon mij vertellen hoe dat zou verlopen. Het kon een begin zijn van een miskraam of een gesprongen vaatje in de aanleg. Het enige wat we op dat moment met zekerheid wisten, dat er ook een vruchtje met hartslag te zien was.

En dat we daar vooral ons gevoel op moeten proberen te richten. Wat spannend allemaal en toch lukte het mij om met een geluksgevoel het ziekenhuis te verlaten en daar mijn dochter en man te omarmen. Vanaf nu zijn we met zijn viertjes, zo bijzonder.