Het is zo moeilijk om te wachten op mijn POPCORN

Onze tweejarige is zó grappig! Ik was aan het douchen en omdat mijn bloeddruk deze laatste weken, voor het eerst, veel te hoog was voor mijn doen, moest ik opeens praktisch heel rustig aan doen, maar ook de deur van toilet en badkamer niet meer op slot draaien voor het geval ik onwel word, etc. Iets wat ik het liefst NIET doe met een kleintje, die denkt dat elke douchebeurt een actie is waarmee hij brandweerman Sam is en de doucheslang een Firehose.

En ja hoor, grrr, net onder de douche, genietende van het warme water! Daar stond mijn kleintje, trok het douchegordijn open, en wees op mijn dikke buik en belly button (mijn navel). “Open the door Mommy”, zei hij. Ik dacht eerst, hij bedoelt dat hij de deur heeft geopend. Toch dan, opnieuw intens wijzend naar mijn belly button, herhaalde hij het: “Open te door mommy and baby come out.” Ik moest zo hard lachen.

“The Belly Button is niet de deur lieverd waar de baby door naar buiten komt. Baby G zal pas komen als de baby helemaal klaar is. Je moet nog even wachten.” Toch daar nam hij geen genoegen mee. “Why can baby not come out NOW?!” “Omdat we nog even moeten wachten lieverd”, kon ik alleen maar herhalen, “net als dat jij even moet wachten tot mama klaar is met douchen okay? Dan ben ik er weer.” Mompelend “Belly Button is no door” verliet hij helemaal teleurgesteld de douche.

Mijn kleine lieverd met al zijn mimiek. Ik moest denken aan één van de ziekenhuiscontroles. Hij was ondertussen eendjes wezen voeren met onze vriendin en toen we elkaar bij de ingang /uitgang weer zagen, vroeg hij “baby come out?” en vanuit zijn buggy probeerde hij onder mijn jas te kijken. We moesten allemaal lachen. “Nee lieverd, de baby did not come out yet.” Oh wat is wachten toch moeilijk. Zeker als je klein bent en verlangt naar je kleine brusje.

En toen… ik noemde ze ‘The Heavenly Cleaning Troops’. Helemaal verdeeld over de week besloten 3 vriendinnen me te zegenen met het poetsen van ons huisje. Corona heeft zo zijn voordelen, i.p.v. één grote wervelwind in 1x, kreeg ik nu op verschillende dagen hulp. Een naaister voor de gordijnen boven die ik nog op maat wilde hebben, maar wat ik zonder naaimachine en know how van naaien, niet voor elkaar kreeg.

En twee andere ladies. De één die de keuken helemaal voor haar rekening nam, en de ander die de ramen en lamellen van binnen en van buiten schoonmaakte, de toilet en de plinten etcetera. Wat een zegen! Ik kan met mijn dikke buik niet meer bukken en in alle hoekjes komen. Zo gek kan ik het niet bedenken, of de ladies, ieder op hun eigen beurt, zagen de nood en deden zonder vragen simpelweg wat nodig was. Wat een genieten voor deze mom to be, again! Wat is het heerlijk, al die verdeelde zorg en aandacht over één van de laatste weken. Voor huis en hart. Het doet zo goed. En oh wat hou ik van een schoon huis.

Dankbaar voor deze week en terugblikkend met mijn man naar alle bergen die verzet waren deze week, naar werkelijk alle dingen die ik van mijn lijstje kon afstrepen. Switchte we naar onze favoriete topic sinds ons immigratie verhaal. “Do you Believe?” “Geloof je?” Het met hem hebbende over de mensen om ons heen die ziek zijn op het moment, vroeg mijn man ineens om popcorn...

Nou dit is normaal echt een weekend dingetje, met onze boys en een familiefilm. Maar nu zaten we met zijn tweetjes… en heel eerlijk gezegd, was ik dolgelukkig dat ik net zat. “Serious?” keek ik hem aan. “Nee,” antwoordde hij nu, “maar kijk er eens naar. Stel, ik wil NU popcorn. Wat is daarvoor nodig?” Moe van de cleaningdays zonder middagdutje, volgde ik hem niet helemaal.

“Okay Ana, look at it this way. Stel, ik wil nu popcorn. Als jij die nu moet gaan maken, zoals je dat doet met de boys, dan hebben we eerst mais nodig. We hebben de gietijzeren pan nodig. Als de olie heet is, dan doen we de korrels erin, en we moeten wachten tot ze poppen. Dan afhankelijk van of de boys of ik ze salted of charamelized hebben willen, duurt dat ook nog even en ondertussen ben ik al twee keer naar de Aldi gefietst, heb een kant en klare zak gehaald, die ik alleen maar in de magnetron hoef te doen voor 2 minuten en de popcorn is klaar, eten maar!”

“Die uit die magnetronzak zijn niet te eten!” Ik keek hem nu verwonderd aan, “en jij vind die al helemaal vreselijk.” “To say the least” (dan druk je het nog gering uit), ging hij verder. “Het is heerlijk om te zien hoe de boys genieten, als je, als ze gekozen hebben voor de charamelized versie (een eetlepel rietsuiker komt er dan aan te pas, i.p.v. het snufje zout), er ook nog cranberries doorheen hebt gedaan.”

“Maar wat heb je er voor nodig, wat moet je ervoor doen?” Hij vroeg om een expliciete omschrijving en ondertussen realiseerde ik me, he tries to make a point, and I guess I get where he is going. En dus ging ik het door, stap voor stap: Okay, bij de Jumbo halen we de zak met maiskorrels, vaak die van 1 kilo, maar we gebruiken een kwart van de zak, max, per keer.

Dan een fles Zonnebloem-olie of Coconut Olie het liefst, bij de Aldi. Die staat vaak al in het keukenkastje, maar als die net leeg is, ja dan moeten we die ook even kopen. Snufje zeezout of bruine rietsuiker, zijn altijd in huis, maar okay, als één van de twee jars leeg is, dan moet ik ook die nog even halen. Zeezout haal ik bij de Plus en Fairtraide Brown Cane Sugar bij de Lidl. Haha, ik ben Nederlander en let op de kleintjes en weet precies waar ik wat haal. En cranberries, ook vaak in huis, maar okay, die van Trader Joe's ook bij de Aldi.

“Al met al ben je dus een eeuwigheid bezig met fietsen om zelf popcorn te maken, terwijl ik in 1 keer een zak kan kopen om in de magnetron te doen die in 2 minuten klaar is?” aldus vraagt mijn man. Ik moest lachen en kon alleen maar zeggen, “Ja”, en dacht, maar ondertussen hebben we heerlijk een frisse neus gehaald, de kinderen hebben waarschijnlijk onderweg eendjes gevoerd, in een speeltuin gespeeld en weet ik niet al wat meer.

Hij vervolgde: “Waarom willen wij een quick fix? Waarom zouden we ‘iets eten’ wat niet goed voor ons is? We hebben een magnetron ja, maar we weten ook dat die straling niet goed voor ons is. Maar ik ben op de fiets naar de Aldi veel sneller en veel goedkoper uit, dan jij met alle andere. En toch ga je ervoor?” Ik kon alleen maar “ja” antwoorden.

Hij zei: “Goed, kijken we naar kanker, en dat er een chemotherapie gedaan wordt, terwijl er geen garantie is dat deze aanslaat. Of dat we na een x aantal behandelingen ontdekken dat deze helemaal niet aanslaat en het ondertussen toch niet beter gaat… en nu niet alleen de kanker- maar ook de goede cellen stuk zijn gemaakt. Wat nu als we niet als enige oplossing chemotherapie kiezen, maar met vasten en gebed gecombineerd? Zeg maar zoals mais en olie en zeezout.”

Ik werd enthousiast… oh wat hou ik van en ben ik dankbaar voor de artsen en al het verplegend personeel, maar mijn God is ook zo real! Ik ben dankbaar dat ik in het ziekenhuis ga bevallen. Hoe die bevalling er ook uit gaat zien. Maar tegelijkertijd, zegt mijn man altijd “a doctor has a licence to practise, but I know of One who truly Heals… Jesus Christ, He does not practise.”

Oh hoe ken ik zelf de genezende kracht van vasten en bidden gecombineerd… maar is dat wat ik wil doen? Wil ik die extra inspanning leveren? Naar de Lidl, en de Aldi en de Jumbo en de Plus. Leid ik mijn leven of laat ik mijn leven leiden? Wat, of beter gevraagd, Wie is mijn eerste resource?

Ik weet nog heel goed hoe mijn eerste keer vasten en bidden was, waarin ik veel leerde. Tot dan toe kwamen mijn gebeden niet verder dan het plafond, maar door Jezus Christus, heb ik toegang tot The Throne Room gekregen. Ik vergeet het nooit meer. Ik woonde in Den Haag op loopafstand van Kijkduin. Ik genoot ervan zo dicht bij het strand te wonen. Maar de dag brak aan dat ik me realiseerde; ik kende de duinen en de zee, maar met The One die ze had gemaakt, daar had ik helemaal niets mee.

Ik had hartproblemen en was veel te jong voor zulke problemen, maar nog meer had ik een gebroken hart. Ik wist het alleen niet. Waren er op de middelbare school, ‘Zip Your Lip’ acties voor Afrika, dan deed ik NIET mee. 24 uur niet eten voor Afrika. Zijn ze helemaal gek geworden?! Afrika heeft hun problemen ik de mijne, maar mijn eten ga ik echt niet opgeven. Zonder eten sterf ik.

Waarlijk, ik was zelfingenomen, egoïstisch en arrogant, ver weg van God’s beschermende Hand. Niet dat Hij hem niet uitstak, maar ik was een master in ontglippen en mijn eigen god zijn, so to say. Zonder Chanel make-up ging ik niet op straat, oh alsof het leven daarom gaat. Gezondheid kunnen we niet kopen, zoals een Précision Creme van Chanel. The One I truly needed was Immanuel. Ik wist het niet. Ik kende Hem niet. Totdat...

Ik droomde, “Ik wil dat je vast, en Ik zal je laten zien dat alles wat je nodig hebt Water en Brood is. Het Levende Water dat Ik je wil geven en Het Ware Brood, Elk Woord uit Mijn Hand.” Op dat moment had ik niet eens een Bijbel, ik had boeken van Dalai Lama- Wegen naar Happiness, ik had een Koran, mijn huis stond vol Boeddha beeldjes en ik was gek op Pilates aan het strand en yoga met vriendinnen. Ik geloofde in de Kracht van de Zon. Niet in de Mensen Zoon.

Totdat ik mijn eerste Bijbel kreeg in deze week. Van een random lady. Een Engelse Bijbel. De eerste drie dagen zonder eten dacht ik dat ik stierf, maar ik dacht ook, wat heb ik te verliezen? Of ik sterf door mijn levensstijl en hartproblemen en dan kom ik zeker in de Hel. Of ik geef deze Stem, die ik op dat moment echt vreesde, een kans en luister maar beter. De intensiteit van mijn droom overwon.

En ik realiseerde, vasten is voor mij een reinigen tot in je kern en terugkeren naar de Ware Bron, omkeren van zonden, en het binnentreden van Zijn Kingdom. Echt als een kind aan de hand van de Vader. Boeddha zag ik opeens als zo een verrader. Een mond maar kan niet praten. Ogen maar kan niet zien. Oren maar kan niet horen. Voor eenieder heeft de Hemelse Vader de uitnodiging om om te keren van zonden en opnieuw te worden geboren.

Na een week zonder voedsel en alleen maar kruidenthee en water, voelde het alsof ik kon vliegen. Haha! Mijn hartproblemen waren, naar onderzoek een maand later, bij de artsen instantly voorbij. Ik kon het niet geloven. Hij genas mij. Ik realiseerde me, nog belangrijker dan dat ik genezing vond, dat ik vergeving had gevonden. Dat ik mijn masker had afgedaan, in en door en om Jezus Naam. Het woord Breakfast, zag ik zoals ik het nog nooit gezien had. Break Fast. Ik brak mijn vasten na een week en at als eerste een sinaasappel. Tot op vandaag de dag smaakt een sinaasappel nooit meer hetzelfde. Ik hou van Oranje!

Wij zeggen dat we op God wachten en Zijn ingrijpen, maar waarlijk, wacht Hij niet veel meer op ons? Wij vinden het moeilijk om te wachten… op ‘onze popcorn’ en doen dus maar een quick solve, instant popcorn (of wat dan ook) uit de microwave… maar zijn we Safe?

Lieve Mama, Liever Lezer, Lieve Friend, een lang verhaal vandaag, en ik denk dat ik het vandaag afrond met een vraag: Weet jij / u hoezeer geliefd jij / u bent? Weet jij, weet u, dat de Vader je kent?

Graag zou ik vandaag ‘huiswerk’ meegeven… Zou je / u stilletjes alleen in je kamer, of in het bos of de duinen, willen vragen: God van Leven, wilt U mij laten zien hoeveel U van mij houdt? En als U het mij laat zien, mogen mijn ogen, mijn oren en mijn hart, dan open zijn en mag mijn leven nooit meer hetzelfde zijn.

Wilt U mij leiden? Wilt U mij van… (wat dan ook)… bevrijden?
Wilt U mij helpen om te keren van daar waar ik nu niet bulls-eye schiet?
Wilt U mij helpen te zien wat U ziet?

In Jezus Naam. Amen.

Ik bid voor jou / u, en voor jouw / uw Geboorte en Genezing en Herstel, en de mijne.
Ik bid dat we, aangaande alles, geduldig mogen wachten op Zijn Perfecte Tijd!
All will be well Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Meid!
Hij wacht op jou en Hij heeft zoveel moois voorbereid.

Veel liefs en geniet, er ligt zoveel moois in het verschiet.