A mighty mouse, a tiny mouse en een koe

Sinds onze kleine tweejarige geboren is, noemt mijn man hem Mighty Mouse, het is gewoon zo gegroeid en nu, nu we eindelijk de 12 weken grens voorbij zijn mogen we aan de familie aankondigen dat we een Tiny Mouse verwachten. Ons derde kindje. En tegelijkertijd dat we ons daarop verheugen krijgen we een brief van de Immigratie en Naturalisatie Dienst. Dat nog niet al onze gegevens compleet zijn voor en in ons dossier en we nog dingen na mogen leveren en dat we daar tot 29 augustus de tijd voor hebben.

Precies tot het einde van de Zomervakantie, 31 augustus gaat per slot van rekening de school voor de oudste, onze 9 jarige weer beginnen. En ineens is daar een donkere wolk over de vakantie. Ook al hebben we een prachtige brief gekregen, staat het er allemaal super uitgelegd en was ook de Immigratie Officier aan de telefoon echt super aardig.

Toch maak ik me opeens zorgen… Ons dossier is niet compleet. Kunnen we het wel compleet maken in de vakantie? Iedereen is toch op vakantie? Wie kan ik nu bereiken… en ik maak me opeens zorgen. Mijn man, de rust zelve, zegt: “Do not worry honey, we will be fine, they did not need to do this, but it is beautiful that they did.” Vertaald: “Maak je geen zorgen lieverd, alles komt goed met ons, ze hoefden dit niet te doen, maar het is prachtig dat ze dit doen.”

Hij vertelt me het verhaal wat hij recent in de krant had gelezen van een jonge vrouw uit Chili die teruggestuurd werd en ik moet gelijk, met zwangerschapshormonen ‘op schoot’ huilen. Dit soort verhalen wil ik helemaal niet horen. “Her story was totally different then ours”, zegt manlief, “Haar verhaal was heel anders.” Ik krijg het Spaans benauwd.

“Where is your trust?” / “Waar is je vertrouwen?”, vraagt hij nu. Ik weet het even niet. Ik zie alleen maar die donkere wolk. Wat als iedereen op vakantie is, we niemand kunnen bereiken en we gewoon niets kunnen aanleveren? “Than still it is in God’s Hands” / “Dan nog steeds is het in God’s handen”, zegt mijn man, die mijn gedachten lijkt te kunnen lezen. Ik bewonder oprecht zijn standvastigheid. Hij wankelt niet. Hij is dankbaar voor de kans die hem, en dus ons, gegeven wordt om nog meer informatie voor zijn dossier aan te mogen leveren en… loopt nu naar de vriezer om er een ijsje uit te halen. Alsof er niets aan de hand is.

Ik moet lachen... Ik zie waarschijnlijk beren op de weg en ik ben alleen maar bang om mijn man te ‘verliezen' net zoals ik ‘bang ben om de baby te verliezen’, terwijl daar eigenlijk 0,00 reden voor is. Ik kan niet slapen. Maar dan droom ik: “Ik beweeg hemel en aarde voor jou, maar jij moet jou deel doen.” Echt waar papa?, denk ik als ik wakker word. Hoe dan?

En tegelijkertijd denk ik, die woorden heb ik ergens gelezen… Volgens mij op school een keer, op de wc. Ik weet het niet meer… maar wauw, wat een mooie woorden en ik geloof oprecht dat ze niet alleen maar voor mij gelden, maar voor een ieder van ons die wil zien en wil horen, en bovenal zijn of haar deel wil doen.

“When we do OUR best, we can trust God to do THE REST”, is mijn man zijn favoriete slogan als het gaat om zijn coachen voor de waterpolo van de oudste of het huiswerk voor school!

Van ons kleintje in Nederland geboren toen mijn man nog niet in Nederland was, hij kwam twee weken later pas aan, moet nog een DNA test aangeleverd worden van een geaccrediteerd instituut. Een Wattes? Waarom zijn alle andere papieren dan niet genoeg? Ik begrijp het even niet.

Er is niemand bereikbaar… en die laboratoriums die allemaal op de lijst staan, van geaccrediteerde laboratoria zeggen me allemaal 1 ding: “Sorry mevrouw, maar wij voeren dit soort testen uit op runderen?” Op runderen??? Ik dacht, ik hoor niet goed, mijn man is toch geen koe? Maar goed. Ik ben blij dat de IND haar werk doet. Ook al raakt het me nu persoonlijk en ook al ben ik na 10 telefoontjes met hetzelfde antwoord echt bang dat ik niemand vind.

Dan beland ik opeens bij een Laboratorium en Databank in Duitsland. Ook een nummer van de lijst. Gelukkig spreek ik Duits, maar ik denk ineens hoe doen al onze buitenlandse mede land bewoners die geen Duits spreken dit? Mijn man spreekt geen Duits. Een engelstalig iemand is daar niet aanwezig in de vakantie… en lang verhaal kort, de mevrouw stuurt me naar het ziekenhuis waar grappig genoeg ons jongetje geboren is en waar ik nu ook weer hoop te bevallen in februari. Opeens klinkt het vertrouwd en ik krijg nieuwe hoop.

Ik gebruik ondertussen Skype om iedereen te bellen, want ik heb mijn belminuten er volledig doorheen gejaagd met al die ..tig telefoontjes en als ik het Laboratorium van het bewuste Ziekenhuis aan de Telefoon krijg vertelt een lieve dame me, dat er in Nederland nog maar drie instanties zijn die dit doen en nee helaas zij niet. Maar ze geeft me wel het 085 telefoon nummer van het laboratorium die het wel doet. Grappig genoeg had ik dit bewuste lab een dag eerder ook al gebeld, maar ze waren gesloten. Er stond een notitie in mijn agenda, maar ik was nog niet zover.

Ik bel ze op en lees voor uit de brief van IND. Een DNA verwantschapstest hebben we nodig… en ja voor vader en kind en niet voor een rund of ander dier. En ja deze Laboratoria is erkend door de IND en geaccrediteerd. We moeten alleen ‘even’ extra 630 euro overmaken, langskomen voor de test, wachten op het rapport dat toegestuurd wordt met de post naar IND en ons en dat was het dan. Appeltje-Eitje! En Ja, voor de 29ste gaat waarschijnlijk ook nog lukken! Een Wonder!

Helaas wordt dit niet vergoed, want het gaat hier niet om een erfelijke ziekte DNA-onderzoek of iets gerelateerd hieraan. Hoe mooi eigenlijk, denk ik, als ik in gesprek ben met de vrouw van de verzekering om het na te vragen. Dit soort testen zouden eigenlijk ook helemaal niet gedaan hoeven worden, omdat God gewoon familie maakte om bij elkaar te zijn. In één huis, niet op twee verschillende continenten en niet verscheurd.

Ik maak de afspraak… en denk aan de woorden die ik laatst nog tegen de oudste zei: “Faith without works is death.” / Geloven zonder werken is dood. Ik heb geen idee hoe we dit gaan betalen? 385 euro heb ik in mijn potje van / voor de eigen risico bijdrage voor de ziektekostenverzekering. Als ik de telefoon neerleg zeg ik tegen mijn man: “Let’s pray.” We bidden er samen voor. “Vader U weet wat we nodig hebben en in dit geval is dat een WONDER!” We sturen een paar berichten naar onze dierbaren om ons heen en binnen NO TIME!!! Doet God een Wonder en het volledige bedrag is al betaald! HOE DAN??? Ik moet natuurlijk huilen. Het is allemaal even teveel.

En dan, dan stuurt een lieve vriendin opeens een koe met een foto. Op het moment van het sturen van de foto wist zij nog niet eens wat er speelt, maar ik zie ineens dat gele ding in het oor van de koe en het nummer XXX (uit privacy overwegingen laat ik het nummer even weg) … Spontaan moet ik weer huilen… dat is de area code van ons eiland. Daarmee bel ik mijn schoonfamilie met Skype en mijn vriendinnen die ik nu opeens allemaal zo ontzettend mis… en tegelijkertijd is dit een knipoog voor ons, ten midden van al die telefoontjes over runderen…

Als ik het onze vriendin later vertel zegt ze: “Ana, that is a miracle! Er zijn vele koeien op de boerderij bij mij en dan zijn de kalfjes nog niet eens meegerekend!” Samen lachen we en huilen we! Zo een klein detail, dat zo mijn hart raakt, en een God die zo betrokken is bij alles wat zijn kinderen, en zijn koeien aangaat!

We doen de DNA test een paar dagen later en kunnen ook daar onze ogen niet geloven… de vrouw die de test afneemt draagt ‘toevallig’ schoenen met Hummingbirds (kolibrie) erop… ik geloof mijn ogen niet zeg ik stilletjes tegen mijn man… alsof alles geleid is. Ik weet dat het het allemaal is… maar het is zo mooi.

Omdat ik denk “IK MOET DIT THUIS VERTELLEN” vraag ik de laborante of we een foto mogen maken van haar voeten. Dit is onze nationale vogel en deze vogeltjes hadden we in onze tuin elke dag en oh… IK HOU VAN KOLIBRIES!!! En één van onze vriendinnen noemt onze baby sinds ze weet dat ik in verwachting ben ‘little hummingbird’ en zij en haar man brachten ons op de dag dat ze ons kwamen feliciteren een kolibrie uit hout gesneden. Prachtig gewoonweg.

“U komt in ons plakboek”, zeggen we tegen de laborante. We hebben nog een mooi gesprek met haar, mogen de foto maken en gaan naar huis. Dankbaar. Want ofwel het vakantie is, ofwel het voor ons onmogelijk was, is nu toch alles geregeld en loopt het.

Als laatste mogen we nog een paar getuigenverklaringen verzamelen… Ook heel spannend. Zijn de mensen, met publieke functies die we moeten vragen, er wel? Of zijn ze op vakantie? Kunnen we ze bereiken en eigenlijk willen we helemaal niemand storen in de vakantie… En toch voor ons is dit ZO BELANGRIJK nu. Als we het niet volledig en compleet en naar wens van de Immigratiedienst aanleveren moet mijn man misschien wel terug…

Ik wil er niet aan denken… En als ik er wel aan denk, moet ik alleen maar huilen… Wrijf over mijn buik en in gedachten verzonken hoor ik mijn man opeens zeggen: “Shall we tell our Family?” / “Zullen we het de familie vertellen?” In alle commotie ben ik dat helemaal vergeten.

We besluiten er een soort van ‘vakantieraadsel’ van te maken voor de familie met de woorden:
Dat het zwart en wit is en in Februari bij ons hoopt te komen wonen. RA RA?!
Antwoord A. Een Nieuwe Cavia?
Antwoord B. Een Koe, heel praktisch voor de Familie Melkvoorziening in Corona Crisis tijden.
Of antwoord C. (en hier voegen we de nieuwste Zwart-Wit Echo van onze kleine Hummingbird bij) Een kleine baby… Wij verwachten een klein zoontje of dochtertje, een Brusje, een broertje of een zusje.

We genieten de hele avond en ochtend erna van alle felicitaties en even vergeet ik alles, wat ik volgens mijn man ook gewoon echt mag doen, maar het is net als zwanger zijn bedenk ik me dan. IK VIND HET ALLEMAAL ZO SPANNEND!!! En ik kan niet wachten tot ik de baby in mijn armen mag houden en nét zo kan ik niet wachten tot we weten dat mijn man gewoon hier mag blijven en aan het werk mag en wij gewoon een normaal gezinsleven op kunnen gaan bouwen.

De volgende dag ga ik zitten voor de verklaring die ik als echtgenote en moeder aan mag leveren c.q. af mag geven… En ik wil alleen maar dichten… mijn zorgen en verdriet ‘om zingen’ of ‘om rijmen’, wat er dan ook uit mijn pen komt, in een soort van ‘lied’. Ik realiseer me. Dit is mijn ding. Zo ‘zing’ ik de spanning van me af.

Opeens denk ik niet meer alleen aan onze situatie. We hebben voor Hetere Vuren gestaan. Voor Grotere Zeeën. En het kwam altijd goed. Misschien niet zoals we dachten of hoopten, maar het kwam goed en vaak zelfs beter als wij van te voren hadden kunnen hopen, dromen of ook maar hadden kunnen bedenken. En denk ik aan al die andere gezinnen. Aan de telefoon zeiden ze eerder dat er zoveel buitenlandse gezinnen in Nederland zijn… en mijn hart lijkt nu te bloeden.

Ik lees de brief die mijn man gekregen heeft nog een keer door en dan blijf ik hangen op één van de zinnen waar hij gevraagd wordt, onder andere, “Uit te leggen wat er in het leven van uw kind(eren) verandert als u geen verblijf in Nederland wordt toegestaan?”

Ik kan alleen nog maar schrijven… en uit mijn pen komen de woorden…

Als mijn man geen verblijf in Nederland wordt toegestaan.
Is dat voor u misschien met een stempel afgedaan.
Voor ons wordt dat een GROOT VRAAGTEKEN. Hoe moeten we nu in vredesnaam verdergaan?
Voor ons betekent dat een inslag ter grote van een meteoriet in ons hart.
Het betekent een abrupt einde aan een niet perfecte en ietwat hobbelige, maar ondanks alles, mooie start.
Het betekent pijn in een kinderhart.
Het betekent kinderen die het alleen met hun moeder moeten doen.
Kinderen die niet naar papa kunnen rennen voor het slapen gaan voor een goede nachtomhelzing of zoen.

Kinderen die geen verhalen meer kunnen vertellen “Look at what my daddy did!”
Kinderen die over zich heen krijgen nog meer sh*t!
Kinderen die beschermende armen en sterke schouders moeten missen.
Kinderen die dan niet meer met hun papa aan de rand van het beekje kunnen gaan vissen.
Kinderen die in tijden van crisis niet meer kunnen schuilen bij hun papa die alles weet.
Die bovendien hen ziet en nooit wat vergeet.
Die mama op handen draagt als zij zelf even te zwak is, omdat mama zwanger is en de kinderen nog een broertje of zusje krijgen.
Papa die zegt: “Spreken is zilver, maar nog beter is goud en te bidden en zwijgen.”
Als papa gaat,
belandt ons gezin misschien wel op straat.

Papa is het voorbeeld voor de kinderen van hoe zij later man kunnen zijn.
Papa is het voorbeeld die altijd zegt en bovendien leeft: “Eerlijk zijn!”
“En denk erom boys geen water bij de wijn!”
Als papa niet bij de kinderen kan zijn,
doet dit onnodig veel pijn.
Dan weet ik niet of wij hier nog langer in Nederland kunnen zijn.

Teruggaan is géén optie, want door de situatie van Venezuela en Amerika en het regime wat aan de andere kant en ‘boven’ onze Caribische eilanden heerst, elke dag op nieuw,
zal het zo zijn alsof we zouden leven als een vis met een bloedende kieuw.
Die dagelijks dreigt te sterven door de omstandigheden om hem heen.
Of zoals een soldaat die niet langer kan vechten door een geamputeerd been.

Zonder papa zijn wij incompleet en alleen. Dan is het net alsof we niet leven maar overleven.
Terwijl we nu zoveel aan de mensen om ons heen kunnen geven.
Als papa er niet is zullen de kinderen het koud hebben in de winter. Nog meer dan de eigenlijke graden,
Natuurlijk is er Whatsapp en Skype.
Maar is deze hele 5G en Corona gekheid goed voor onze Mensheid?
En is het goede vaak niet het beste wat de vijand ons geeft,
maar wil God ons niet geven een eeuwig leven en eeuwig ‘feest’?

Een vader herenigd met de kinderen en de kinderen met hem.
Is dat niet het scheppingsplan van de Grote IK BEN?
Adam en Eva en kinderen erbij,
misschien een hond of goudvis, een cavia, of een koe in de wei.
Iedereen blij.
Papa te moeten missen, zou betekenen, ver weg van ons originele design.
Het zou betekenen verscheurde harten en intens veel pijn…

Alstublieft Officier van Immigratie, besluit u voor het verblijfsrecht van de vader van mijn kinderen en van mijn man,
zodat hij gewoonweg bij ons zijn kan.

Lieve Mama, lieve Lezer, lieve Friend, ik wil dit persoonlijke gedicht en eigenlijk mijn ‘laatste’ pleidooi voor mijn man, gewoon van hart tot hart met jullie delen… Zoals ons gezin, en definitief anders, want elk gezin is uniek, maar zijn er velen! Simpelweg is dit waar wij op dit moment ‘doorheen’ gaan.

En waar we ook vandaan komen, hebben we uiteindelijk niet allemaal maar één ding nodig? Een liefdevol gezin. Dat wens ik jullie toe en tegelijkertijd wil ik zeggen dat ik dankbaar ben voor de IND van ons land… Zoals mijn man zegt, ze doen hun werk thorough! Zorgvuldig! Grondig en Goed, is denk ik de beste vertaling.

Ik weet dat hij gelijk heeft en ik ben er ook blij om. Het verscheurt mijn hart als ik hoor en lees dat er mensen zijn die misbruik maken van een situatie en van een systeem… Dat is echt niet goed, maar tegelijkertijd denk ik aan wijze woorden van Opa van vroeger… “Wie goed doet, goed ontmoet.”