Zo kwetsbaar - so vulnerable - ben je als je zwanger probeert te raken

Zo kwetsbaar voel ik me. Een week lang vond ik overal gouden hartjes, van papier. Een collegaatje was jarig en toen we haar een cadeautje gingen brengen met ballon vol met confetti hartjes dacht mijn kleine tweejarige: "Hartjes Out" en hij prikte de ballon stuk. En tada, alle hartjes overal. “Mooi mama, Mooi”, zei hij en keek ZÓ blij, mijn kleine blije aardbei.

Ik ging naar bed en bad echt: “Oh Heer, geef me toch een droom, deze onzekerheid maakt me helemaal gek.” Ofwel ik zelden echt droom, droomde ik nu van 1 tampon, met een beetje bloed. Ik werd wakker en kon wel huilen: “God U bent zo goed, maar ik wil helemaal geen bloed.”

Het was 28 mei en ik mocht naar Zwolle met de trein. Voor het eerst weg van man en kinderen en ik zou een vriendin helpen trouwjurken passen. Nou ja niet helpen passen, maar te kijken hoe ze staan. HEERLIJK, ik kijk er zo naar uit, en allemaal herinneringen komen omhoog van mijn eigen bruiloft!!!

Op dezelfde dag had ik een afspraak om mijn hart uit te zingen in Zwolle dat het “Over is, with the barrenness in this land.” Na afspraak 1, op weg naar afspraak 2 (trouwjurken passen), vond ik opeens een hartje. Gewoon zomaar, op een drukke straat, van rozenblaadjes… En ik hoorde die liefdevolle zachte stem. “Het is echt.” Met het hartje in mijn handen, kijk ik naar de Hemel en zeg: “Really God, is this You?” Ik koester het hartje.

Mijn lieve vriendin vraagt me gedurende de dag of ik haar wat te vertellen heb en doelt op een zwangerschap, maar ik gooide het onderwerp heel gauw om. Ik heb er nog met geen mens over gepraat. Ik voel me kotsmisselijk de hele dag, wat natuurlijk ook gewoon van alle spanningen kan zijn. Ondertussen heb ik al wel 100x de ‘ik ben zwanger’ website bezocht en mezelf ook aangemeld als nieuwe blogger, maar ik merk dat de ‘felicitatie wensen’ als ik wel zwanger ben en de ‘balen als niet wensen’, me zo raken…

Voor ons die zwanger proberen te raken is het zoveel meer dan balen… Het is net alsof je met je hart en al je hoop op schoot zit… En dan komt er een olifant de kamer binnen die in één keer die hoop, dat verlangen, die wens, kapot stampt. En je moet eerst dan maar weer alle stukjes van je hart bij elkaar zien te vinden. Om wanhopig van te worden.

En als wel…? Mijn gedachten lijken wel een achtbaan. In ons kleine huurhuisje… Hoe gaan we daar plek creëren voor kindje nummer 3? Oh ik ook altijd met mijn grote mond, nou ja het komt zoals het komt. 3 mei was mijn eerste dag van de laatste periode, of was het nu 5 mei…? Oh nee, op 3 mei was het alleen, maar hele lichte spotting en op 5 mei golven waar je u tegen zegt. Zo duidelijk NIET ZWANGER aan het begin van vorige maand.

En hoe tel je dan de dagen naar je meest vruchtbare dagen? Wil ik überhaupt nog wel tellen? Ik had zo een heerlijke menstruatie app. Die heb ik er eerst maar uitgegooid, om gek van te worden dat ding. Geloof ik nu dat ding of geloof ik mijn Schepper? Op de zwangerschapstest die ik nog in de kast heb liggen, stond een postcode van de verzender van de onlinewinkel 2645… en ik weet niet waarom mijn oog daarop viel… maar het was net alsof diezelfde Stem zei “Het is echt” nu ook zei: “Op 2… juni (6e maand) worden 4 (gezinsleden) 5 …”

Oh Dear God in Heaven, beeld ik me dit nu allemaal in of is het echt waar?

Afgelopen vrijdag dacht ik dat mijn periode begon, maar het bleef alleen maar een heel klein beetje op mijn tampon, net als in mijn droom. Gisteravond verloor ik heel zacht roze een paar druppeltjes, nadat ik een intense pijn in mijn linker zij had gevoeld tijdens het strijken. En vandaag is het 1 juni, geen wolkje aan de lucht.

Morgen wil ik zo graag een zwangerschapstest doen… Die ene test die ik in de kast heb liggen met de bewuste postcode… Als ik uitga van 3 mei zijn er dan 30 dagen voorbij… Als ik uitga van 5 mei… 28 dagen. Zo Spannend… en ik voel me zo kwetsbaar…

En uit het helemaal niets zegt mijn 8 jarige, die in de tuin heerlijk tweede Pinksterdag aan het genieten is: “He mom, do you remember the stork that flew over us as we biked back from the village?” (“He mam, weet u eigenlijk nog die Ooievaar die we zagen vliegen toen we terug kwamen van het dorp?”)

“Yes son... I remember”, zeg ik en stilletjes denk ik: “I wish he would land here… right in our backyard... he/she is so welcome to stay and build a nest.”

Hoe mooi eigenlijk... Gisteren pas dacht ik eraan… een innestelingsbloeding was het misschien. Dat hoop ik. Ofwel als ik daar alle websites op nalees, was dat dan wel weer laat. Maar hoe mooi, in het woord innesteling, zit ook het woord nest...