Een Boterham met kaas en ei maakt BLIJ

Het is midden in de nacht, net 2 uur geweest en ik betrap mezelf erop dat ik een boterham sta te smeren en met plakjes kaas sta te beleggen en dat ik er dan nog een gekookt ei op doe en zout. Ik moet lachen als ik denk: “Een boterham met kaas en ei maakt blij!” Wat heeft een zwangere mommy nog meer nodig? Een nek massage! Een voet massage! Een pedicure, dat zou echt niet slecht zijn. Eigenlijk zou dat deel moeten zijn van de ziektekostenverzekering vergoeding voor zwangere moeders. Dat zou ik echt een goed idee vinden.

Ik was in het zwembad met de kinderen. Elke dag, want het was zo snikheet. Ik geloof niet dat er ooit een jaar geweest is, in de tijd dat ik kinderen heb, dat ik eerder naar het water wilde dan de kinderen. Of zwembad of zee, waar ook ter wereld! Heerlijk, afkoelen, onderdompelen en niets wegen!

Kennen jullie deze film ‘What to expect when you are expecting’ met onder andere Jennifer Lopez? Te grappig deze film, en ik herken mezelf totaal in Wendy. En totaal niet in de ‘schoonmoeder’.

Maar oh, hoe is zo’n dagje zwembad confronterend. Ik ben net in het tweede trimester van de zwangerschap aanbeland en nu al rond en uitgeput en dan zie ik andere zwangere mommy’s die op hun laatste loodjes en daagjes lopen en tegelijkertijd op stiletto hakken en in bikini binnen komen lopen. Hun buik prachtig, hun haar en nagels prachtig, hun bikini prachtig en oh… Meer dan ooit tevoren, denk ik: “Waar ben ik aan begonnen deze zwangerschap met overgewicht in te gaan?”

Het is zo zwaar. Ik moet denken aan een oud en wijs gezegde dat ik eens hoorde. “God never gives us more than we can carry.” / “God geeft ons nooit meer dan we kunnen dragen.” Maar wij onszelf wel denk ik. Ten eerste, ik ben geschapen en geboren zonder overgewicht. Maar over alle jaren en zwangerschappen heen, heb ik zelf de kilo’s eraan gegeten.

Recent las ik een artikel dat in de laatste 15 jaar het aantal mensen met overgewicht extreem gestegen is in Nederland. Dat we vroeger cola uit blikjes dronken en nu uit cola flesjes. Dat onze porties groter zijn geworden, maar ons eten veel meer behandeld en ver weg van wat goed is voor ons lichaam.

My oh my, ik ben nog niet eens op de helft en ik kan al niet meer. Voel me onzeker in deze zwangerschap. Waarom ben ik ook niet op een streng dieet gegaan na de tweede? Inmiddels 2 jaar geleden. Geen excuus meer om te zeggen ‘ik ben net bevallen’. Ik eet gewoon graag. Ik kook graag. Ik eet als er stress is. Oh ik word moe van mezelf.

Toch dan terwijl de kinderen allemaal spelen, zie ik zo een prachtig zwangere mommy op me af komen en ik raak met haar aan de praat. Over haren verven en nagels lakken gedurende de zwangerschap. “Ik heb het allemaal gewoon gedaan”, zegt ze. Gek he, opeens ontstaat er rust in mijn hart. Prince William zijn Kate Middleton verfde haar haar NIET, las ik, gedurende de zwangerschap en ik tot nu toe ook niet.

Haha, en ik merk dat elke keer als ik in de spiegel kijk, ik gefrustreerd ben van het zien van grijze haren. Ik weet nog toen ik zwanger was van de eerste, ik was net 26 en ik was met mijn man in een hotel en had me voorgenomen die avond heerlijk gebruik te maken van de wellness… Toch dan, daar was tie, ik keek in de spiegel en zag mijn eerste grijze haar! Ik werd gek, ik word mama, NIET GRIJS!!! Dit kan NIET!!! En nu 36 en 10 jaar later… zonder verf in mijn haar, zie ik een grijze landingsbaan ontstaan!

Wat moet ik hiermee aan… Oh, ik lijk de hele zwangerschap met golven en vlagen wel onzeker! Deze week ook weer… Kan ik mijn haar wel verven? Kan ik mijn nagels wel lakken? Kan ik mijn baby knellen door de extra ‘zwembanden’ die ik draag? Wat een goede vraag.

De verloskundige lacht als ik de vraag aan haar stel. “Nee Ana, dat kan niet, je baby heeft extra stootkussentjes naar buiten toe zeg maar, maar zit binnen in helemaal veilig. Natuurlijk is het extra vet niet goed voor je eigen organen, maar het kan voor de baby geen kwaad.”

Pff wat een opluchting, het laatste wat ik wil is de baby in knellen, maar afvallen gedurende de zwangerschap is geen optie zegt de diëtiste, wel zo min mogelijk aankomen. Met mijn nieuwe, door de lieve diëtiste zorgvuldige geplande en uitgestippelde, menu plan zou ik zo min mogelijk moeten aankomen en toch krijgt de baby alle voedingsstoffen binnen die de baby nodig heeft. Dat is dan de theorie.

Die boterham met kaas en gekookt ei stond er niet bij, maar daarvan word ik wel heel blij. Het liefst nog mayonaise erbij… maar goed omwille van mijn lieve baby laat ik die definitief weg. Ik doe net alsof de boter onder de kaas mayonaise is, ook wit.

We hadden twee logeercavia’s de afgelopen week en de kinderen hadden een zak met vakantie zonnebrillen gekregen. We bedachten dat het een leuk idee was om van de cavia’s ook vakantiefoto’s te maken. Die we dan konden sturen naar hun baasjes, zodat ze zouden weten dat het goed met hun lieve Noa en Beau (zo heetten hun cavia’s) gaat.

Het eindresultaat (zie foto) bracht me ineens op een idee. Twee zien meer dan één. En ik dacht, het is zo waar! Dat wat ik niet weet, vraag ik aan mijn verloskundige… expert op het gebied van verloskunde. Maar vaak moeten we een drempel over om dingen te vragen. Of zoals in het zwembad. Hoe heerlijk is het om met andere zwangere mommy’s te delen en van elkaar te leren. Maar als we ons geïntimideerd voelen kunnen we ze ook mijden. Hoezeer wens ik dat we ons soms van onszelf bevrijden. I Need that!

“Momenten van niets doen geven je alles”, had een andere mommy op haar arm getatoeëerd staan en ik dacht I LOVE IT! Zo een cadeautje aan ‘zoiets’ herinnerd te worden op een onverwacht moment. “Ik struggle op het moment echt met what I cannot see”, zei ik ’s avonds tegen mijn man. Ik weet ook niet waarom, maar ik merk dat ik het echt doe. Ik kan mijn babytje niet zien en ik weet niet of het goed met mijn babytje gaat… Is de misselijkheid EINDELIJK over, de emotie achtbaan lijkt nog te blijven bestaan.

En toen stormde het INEENS, totaal ONVERWACHT… We zaten net nog in het zwembad als ik het ineens op mijn heupen krijg en vanbinnen echt hoorde: “Ga naar huis Ana.” De kinderen bij elkaar verzameld, zaten we al op de terugweg op de fiets. Tegen een andere mama zei ik nog: “Misschien betrekt het zo. Ik weet ook niet waarom ik het zo sterk op mijn hart heb, nu opeens te gaan.”

Ze keek nog op haar weer-app. Een ding wat ik niet heb en ze zei nog: “Geen vuiltje aan de lucht.” Ik kon alleen maar Zijn stem van binnen volgen en net onze straat in fietsende begon het te regenen en te hagelen! Hagelen??!! Really? Nu?? dacht ik nog, het is 35+ Graden! En ik stuurde de oudste vooruit. “Ga naar huis schat. Haal met papa alle tuinkussens binnen. Mama komt eraan met je broertje.”

Het kleintje was in slaap gevallen na het zwembad en heerlijk hobbelend in zijn fietszitje achterop. Hoe harder ik fietste hoe meer het kindje heen en weer bewoog, en ik wilde racen, maar kon niet én hem tegelijkertijd afdekken van de hagel én racen. De oudste racete vooruit op de mountainbike en eenmaal thuis en binnen zei hij: “I got to go back mom, I lost my flip flop” / “Ik moet terug mam ik heb mijn slipper verloren.”

Ik zei: “Lieverd, er gaat nu helemaal niemand meer naar buiten.” We zagen daddy worstelen met de windvlagen en onze vliegende parasol en we waren echt net op tijd binnen. Hij, helemaal doorweekt, iets later ook. De parasol, weliswaar gebroken, maar ook binnen. De Hemel leek wel los te barsten. Regen, Hagel, Onweer, windvlagen. We hoorden overal sirenes.

En opeens realiseer ik me… ik kan niet zien waar de sirene’s zijn en wat er gebeurd is, maar God ziet het wel, ik kan niet eens verder denken als de oudste zegt, “mom can we pray for that other family in the swimming pool and for my flip flop? ”, “mam kunnen we bidden voor die andere familie in het zwembad en voor mijn slipper?” Natuurlijk zeg ik en zoals bij ons gebruikelijk, maken we een kringetje en bidden voor het andere gezin. Even later piept mijn telefoon, “We zijn net thuis hoor, net binnen voor het losbarstte. Thank God!” “YES INDEED THANK GOD”, schrijf ik haar huilend terug.

“Oh God, ik zou niet weten wat ik zonder U zou moeten”, huil ik nu. Het gaat zo tekeer buiten en alles van de afgelopen dagen gooi ik er nu maar uit. Zorgen over nagellak en grijze haar camouflage. Zorgen over overgewicht en het in knellen van de baby. ALLES!!! Oh wat lucht dat op! Als de storm een paar uur later voorbij is en we echt letterlijk takken voorbij zien drijven in de straat, drijven ook in mijn hart alle zorgen, net als die takken, WEG, omdat ik gewoonweg alles nu aan mijn Hemelse Vader heb afgegeven. Oh God, U bent de God van Leven! Dank U dat we alles, ALLES, maakt niet uit, hoe groot of klein, hoe belangrijk of onbelangrijk aan U mogen geven.

We gaan naar buiten en zien gelijk waarom we de sirenes hoorden. Er is een boom van wel 100 jaar oud omgevallen op de hoek van de straat en een gaslek ontstaan. We kijken in onze eigen tuin, en hoewel de bladeren van de struiken en boompjes en vines aan flarden hangen, zijn alle komkommers, peren, meloentjes, pepers en frambozen er nog. Ook bijzonder. De vruchten zijn gebleven. De oudste gaat op zoek naar zijn ene slipper, maar die is nergens te bekennen.

Tot dan… de volgende morgen, ik loop maar even bij de ‘oude buurtjes’ langs om te vragen of ze de storm goed zijn doorgekomen. Ja, Gelukkig wel. We inventariseren bij elkaar, of er iets kapot of kwijt is. En ik denk ineens aan de slipper. Als ik het ze het vertel, vertelt de buurman, 80 plus en elke dag nog 5 kilometer lopend, dat hij bij zijn dokter was voor controle in de morgen en een witte slipper zag liggen gedurende zijn wandelgang en nog dacht: “Hoe is het mogelijk dat iemand zo een goede slipper weggooit?”

Die dokter is aan de andere kant van de stad denk ik nog en we moeten lachen om de verloren slipper. Maar geen seconde denk ik ook maar aan dat dat eventueel de ‘bewuste slipper’ zou kunnen zijn van mijn lieve oudste. Het is veel te ver weg. Wel zegt de buurman nog dat hij dacht dat die slipper ook wit was, net als die van zoonlief. Maar heel eerlijk, ja we hebben weliswaar gebeden, maar dit is toch veel te ver weg, dit kan nooit, en ik neem geen moeite, doe helemaal niets om de slipper van mijn zoontje te zoeken.

Dan breekt de volgende dag aan en terwijl ik nog bezig ben ontbijt te maken, hoor ik een schreeuw in de tuin: “Mom, you will not believe this!” / “Mam, u gelooft dit niet!” en hij rent naar binnen met in zijn handen een slipper! Ik denk er nog helemaal niets bij, want ja hij had één slipper, maar dan zegt hij nu uitjubelend: “Mom God brought my flip flop back, just as we prayed.”

Hij rent naar de gang, pakt de andere slipper en voor mij staat nu mijn kind met twee slippers aan zijn voeten. Ons huis vult zich met vreugde. Ik vertel hem van de buurman en zeg dat ik denk dat hij het was, en ja hoor! Het liet hem niet los en hij is vanmorgen, tijdens zijn 5 kilometer wandelgang dezelfde route langsgelopen en heeft de slipper gevonden en bij ons over de schutting gegooid. De vloed, de hele stroom water, moet de slipper mee hebben genomen, want het is echt en exact de slipper van mijn zoontje.

We moeten allemaal lachen en de oudste vertelt over zijn gebed en hoe God geantwoord heeft en zijn slipper terug bracht. Waarlijk! Prachtig! Zo Simpel… maar wat een mooi voorbeeld. Als ‘verloren’ slippers al teruggebracht worden, dan hoeveel meer wij, als wij verloren zijn en niet weten wat te doen. Wij zijn zoveel belangrijker dan een slipper of schoen.

Oh Lieve mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, deze week en met heel mijn hart wens ik je toe dat je weet en niet vergeet: Dat je belangrijk bent! Dat God alle details, van jou, maar ook van je gezin en van je baby, ziet en kent! En dat Hij, als Hij een verloren slipper terug kan brengen, (en ja ik weet dit was de buurman, maar we willen echt Zijn Hand in dit alles erkennen, omdat er niemand is zoals Hij, die ons zo kan verwennen), dat Hij ook jou (of je slipper) terug kan brengen.

Waar je ook bent, hoe ver je ook bent ‘afgedreven’ wat je ook hebt ‘verloren’, mag je weten dat je voor die Liefdesrelatie bent geboren. Een Vader en Zijn kind! Een allerbeste vrind!

Mag het afkoelen deze week! That would be GREAT!