Waar is mijn kind heen?

Mustafa geeft Lina de fles. “Melia, ze ademt niet meer!” zegt Mustafa in paniek. “Ze wordt blauw en ze is slap. Druk op de bel!” Ik druk op de bel, maar lach naar Mustafa: “Doe niet zo gek. Geef haar aan mij Mustafa.” “Dit gaat niet goed Melia, ik ga met haar naar de zuster rennen”, schreeuwt Mustafa tegen mij.

“Doe normaal”, zeg ik rustig tegen hem. Ik zit nog onder de morfine. Mustafa legt haar neer en begint haar heel lichtjes te schudden. “Ze reageert echt niet, Melia.” Ik hoor de angst in zijn stem. Ik probeer uit bed te komen, maar dit lukt nog niet. Dan begint Mustafa haar te reanimeren. Na 5 keer begint ze te hoesten en spuugt ze haar melk uit.

Eindelijk komt een zuster. Als we haar alles vertellen, zegt ze dat dit erbij hoort. “De volgende keer pak je haar maar aan haar beentjes vast en hang je haar op zijn kop”, is het advies wat de zuster geeft. We vragen om een kinderarts.

Zes uur later, midden in de nacht, komt een arts binnen. Lina slaapt inmiddels op mijn borst en blaast constant belletjes met haar neus en mond. Ze hoest heel veel.

“Wie van jullie is verkouden?” vraagt de arts aan mij. Mustafa is aan het slapen en wordt met geen mogelijkheid wakker. Lina krijgt neusdruppeltjes en de volgende ochtend zal er weer een kinderarts langs komen. Om 7 uur in de ochtend komt de kinderarts langs. Lina blaast nog steeds belletjes en haar voeding komt er steeds uit. Dit is normaal krijgen we te horen. Ze is verkouden. En weg is de arts.

Rond 10 uur komen mijn ouders. Mijn moeder had ik om 8 uur al gebeld of ze kleertjes is maat 44 kan halen voor Lina. Mustafa heeft de zuster gesmeekt goed op Lina te letten, want er klopt iets niet. Mustafa gaat samen met mijn vader Lina aangeven bij de gemeente.

Dan komt de zuster mijn wond verzorgen. Mijn moeder geeft Lina een flesje. Lina begint te hoesten. De zuster kijkt naar Lina en naar mijn moeder. Ze loopt heel rustig naar ze toe en laat mij open en bloot liggen. “Oma, loop even mee met mij met Lina”, zegt de zuster. Ik zie niet wat er aan de hand is. Ze lopen naar de gang.

Achteraf hoor ik van mijn moeder dat Lina naar het noodkamertje werd gebracht. De noodknop werd ingedrukt en allemaal artsen en verpleegkundige stormden naar binnen. Lina werd gereanimeerd en direct naar de neo gebracht.

Het noodkamertje zit tegenover mijn kamer. Maar ik kan het bed nog niet uit en weet niet wat er gebeurt. Ik weet niet eens waar mijn kind is. Ik hoor mensen roepen op de gang. Ik druk op de bel. Er komt niemand. Per toeval komt de schoonmaakster binnen. Ik vraag: “Waar is mijn kind?” De schoonmaakster antwoordt: “Ik ben de schoonmaakster. Ik zal even voor je informeren.”

Na een aantal minuten komt een verpleegster. “We zijn druk bezig”, krijg ik als antwoord en weg is ze. Opeens komt er een arts binnen: “Lina is naar de neo gebracht. Ze wordt onderzocht.” Ik roep in paniek: “Wat is er gebeurd? Waarom? Ik wil naar mijn kind. Kan de katheter eruit?” De arts loopt weg. Een lieve zuster brengt mij met bed en al naar de neo. Mustafa komt ook. Ze zijn uren bezig met Lina. We weten nog niks.

Mustafa heeft nog een afspraak bij een arts voor zichzelf. Daar gaat hij heen. En dan komt er een lieve vrouwelijke arts binnen. Ze vraagt: “Melia, waar is de vader?” Ik vraag verbaasd: “Hoezo?” Ze zegt: “Omdat jullie dit beiden moeten horen.”

Ik bel Mustafa. Hij neemt niet op. Dan belt mijn moeder Mustafa. Hij klinkt geïrriteerd. De arts neemt het gesprek over: “Jullie dochter wordt overgeplaatst naar een academisch ziekenhuis. Wij kunnen haar niet helpen. We vermoeden een oesophagusatresie (slokdarmafsluiting). We gaan haar overplaatsen. Er komt een babylance (ambulance speciaal voor het vervoer van baby's) aan.”

... Wil je weten hoe dit verder gaat? Volg Meliaaa, dan krijg je de volgende blog in je mail.