Kraamweek met kraamtranen van Roosje

Dit is het vervolg op Het bevallingsverhaal van Roosje.

Rond de klok van 6.45 waren we weer lekker thuis en mocht grote broer eindelijk zijn zusje zien. In het begin wist ie niet zoveel wat ie er mee aan moest. Spannend vond hij het natuurlijk wel maar echt in de buurt komen, liever niet. Familie was ook inmiddels op de hoogte dat de kleine er was en m’n partner werd overspoeld met felicitaties.

Ondanks dat de kraamzorg goed voor je zorgt, heb je ook af en toe behoefte aan privacy. Helaas, als je net bevallen bent heb je dat niet echt meer. Ze staat er bij als je borstvoeding geeft en helpt waar nodig, en omdat je gehecht bent moet ze ook af en toe kijken of je daar geen ontsteking krijgt. Wel is het heel handig dat ze de badkamer etc. schoonmaakt, want die heeft vanwege de kwaaltjes de dweil niet veel gezien de laatste tijd. :s

Gelukkig hebben we geen grote familie, dus veel mensen kwamen er niet langs. Toch was het best vermoeiend allemaal en ben je toch wel weer blij als ze weg zijn. Uiteraard komen de opa’s en oma’s als eerste kijken en die stonden diezelfde avond al voor onze neus. Niet erg natuurlijk maar zo ’s avonds ben je al redelijk vermoeid en dan moet je ook nog eens gezellig gaan doen. Gelukkig bleven ze dan ook niet zo erg lang en kon ik al rond 9 uur weer naar bed.

De andere familieleden melden zich de volgende dagen en bijna iedereen heeft dezelfde opmerking naar de grote broer: “Mag ik haar meenemen, eventjes maar.” Uiteraard werden ze boos aangekeken door grote broer en kregen ze stuk voor stuk “NEE” te horen. Heerlijk zo’n grote broer die zijn zusje leuk genoeg vind om haar te houden.

Het is misschien wel leuk bedoeld, maar om nou van iedereen dezelfde vraag te horen, dat was een beetje overdreven. Ondanks dat het geen grote familie is, zijn ze altijd wel goed aanwezig. Ze komen op kraamvisite met hun kinderen en dat is heel gezellig, maar ik ben ook altijd weer blij als ze weg zijn. Dan keert echt de rust terug in huis. Het stukje -rustig doen want ze is net bevallen en de kleine slaapt- kennen ze helaas niet echt.

Ondanks dat je toch een stuk of 20 kaarten heb verstuurd, zijn er maar weinig mensen die langskomen. Voor de familie is het toch een soort verplichting, dus die komen wel, al doen sommigen het pas na een maand.

Qua vrienden hebben we eigenlijk niemand gezien of gehoord, behalve een kaart met gefeliciteerd. Ondanks dat ik de rust heerlijk vind, valt dat dan toch wel weer tegen. De eerste week is een beetje voor familie, maar daarna was het toch wel erg leuk geweest als er meer vrienden zouden langskomen. Ben er dan ook wel snel klaar mee en als ze dan na 1.5 maand nog willen komen, hoeft dat voor mij ook eigenlijk niet meer. Daar steunt m’n partner me wel gelukkig in, al zeg je dan uit beleefdheid: “kom maar”, omdat je ze toch wel soort van bevriend wilt houden.

Dit is natuurlijk de 2de keer dat ik beval en je gaat deze bevalling toch vergelijken met die van de 1ste. Heel stom en ik raad het eigenlijk aan om dit niet te doen. Bij de 1ste moesten we terug naar het ziekenhuis omdat hij last had van geelzucht. Hij moest onder een lamp en vanwege de kou in de couveuse. Dit was een flinke tegenvaller op dat moment. Nu hou je dit allemaal in je achterhoofd en ben je toch bang dat er nu ook wat gaat gebeuren.

Ondanks dat de bevalling goed is gegaan en ik snel weer thuis was, krijg je toch kraamtranen terwijl je dit niet wilt. Die kraamkranen houd je niet tegen met in je achterhoofd de vorige bevalling, de angst dat het weer fout kan gaan en het idee dat ik er alleen voor sta (terwijl dat niet zo is), omdat mijn partner die week erna gelijk weer ging werken.

Ook werd mijn zoontje heel lief opgehaald door opa en oma, zodat ie wat leuks kon doen met ze. En terwijl je weet dat hij het bij opa en oma echt leuk heeft, wil je eigenlijk niet dat hij weggaat, want hij hoort erbij.

Je voelt je op dat moment zo rot. Ik had als 2de kraamverzorger gelukkig een hele vriendelijke dame die me op de 2de traandag heel goed wist te kalmeren. Het werd een heel goed gesprek en ik voelde me daarna stukken beter. Mijn tip voor iedereen is dan ook, praat er over, dat lucht echt op.