IVF we gaan ervoor

Na vijf IUI-pogingen besluiten we teleurgesteld dat dit niet ‘de’ manier is. De dokter geeft ook aan dat de kans om met behulp van IUI zwanger te worden steeds kleiner wordt. Hij stelt IVF voor. Dat hadden we natuurlijk al verwacht.

Grappig hoe we twee jaar geleden tegen elkaar zeiden dat we niet zóver zouden gaan. Nu lijkt de stap naar IVF eigenlijk heel klein. We willen graag een kindje en als IVF ons daarbij kan helpen, dan gaan we daarvoor. Gelukkig krijgen we geen lange bedenktijd (wel als we dat zouden willen) en mogen we gelijk beginnen.

Als ik dacht dat het hormoonpakket van de IUI-behandelingen uitgebreid was, dan had ik dat van de IVF nog niet gezien. Een grote boodschappentas vol met spuitjes, ampullen, nog meer spuitjes en alles wat ervoor nodig is om de spuitjes te zetten.

Ik krijg een uitgebreide uitleg hoe ik alles moet gebruiken en hoe IVF in zijn werk gaat. Tegen het spuiten zie ik niet echt op, wel tegen de punctie. Daar heb ik niet echt prettige verhalen over gehoord. Maar zover is het nog niet. Eerst zorgen dat mijn lichaam met behulp van de hormonen voldoende eitjes aanmaakt.

Waar de IUI-behandeling nog enigszins met mijn cyclus meebewoog, leg ik met de hormonen van IVF alles plat. Mijn cyclus wordt niet volledig overgenomen door de medicatie. Het is al even geleden, dus ik weet niet eens meer precies in welke volgorde ik wat gebruikte, maar ik weet wel dat ik weer geen last van de hormonen heb gehad. Hoewel ik meerdere spuiten per dag moest zetten, voelde ik me nog steeds gezond, fit en ‘in control’. Mijn buik daarentegen was bont en blauw, maar ach… who cares?

Het ene hormoon legde mijn cyclus plat, terwijl het andere hormoon zorgt voor de groei van extra follikels. Waar ik bij IUI niet meer dan 3 rijpe follikels mocht hebben voor de behandeling, mogen dit er bij IVF zoveel mogelijk zijn. Toen de follikels groter werden, voelde ik ze ook echt in mijn buik.

Ik deed drie keer per week aan hardlopen, maar tegen het einde van de hormoonbehandeling was dit niet fijn meer; die eitjes voelden als een zak knikkers in mijn buik. Het voelde niet prettig (fysiek en mentaal) om te hardlopen. Dus dat heb ik tijdelijk op een laag pitje gezet. Niet wetende dat het heel lang zou duren voordat ik weer hard kon lopen…

Volgende keer… het vervolg!