De terugplaatsing van de embryo’s

Wat een goed nieuws! Na de punctie bleken er 8 eicellen bevrucht te zijn. Dat is meer dan waar we op durfden te hopen. Daarna krijg je wel een domper dat niet alle 8 de eicellen bewaard blijven. Ik weet niet meer precies hoe het is gegaan, maar volgens mij bleven er 5 eitjes bewaard en proberen ze de overige eitjes door te kweken. Daarover later meer…

Nu terug naar het goede nieuws. Bevruchte eitjes. En daarvoor mag er één teruggeplaatst worden. De beste dag om dat te doen was een zondag, dus daar zaten we dan, zondagochtend vroeg op weg naar het ziekenhuis. Best spannend!

Ik was best een beetje zenuwachtig voor de terugplaatsing, want had geen idee hoe dat precies in zijn werk zou gaan. Natuurlijk heb ik er ontzettend veel over gelezen, maar lezen is anders dan meemaken. Gelukkig mocht mijn vriend deze keer wél mee, dus konden we dit moment écht samen beleven. De locatie was alles behalve sfeervol en ook de steriele ruimte was verre van romantisch, maar toch voelde het bijzonder en leek het even alsof we met z’n tweeën op de wereld waren.

Misschien zouden we binnenkort wel met z’n drieën zijn. Ons verlangen was zo sterk en niet eerder waren we er zo dichtbij. De verpleegster liet ons de embryo zien die op dat moment uit 8 cellen bestond. Zij hield de vloeistof onder de microscoop en inderdaad… we telden 8 minuscule ‘luchtbelletjes’. Zouden deze cellen uitgroeien tot een volwaardige baby? We hielden elkaars hand vast toen de cellen vanuit het rietje ingebracht werden. En toen zat er een embryo in mijn buik.

En dan begint het eeuwige wachten weer. Na al die maanden proberen, na al die iui-sessies, zou het dan nu toch echt raak zijn? Ik probeerde van alles te voelen, maar voelde het ook anders dan de vorige keer? Ik besloot om mezelf niet al te gek te maken en te genieten van elkaar en van het mooie weer. We hadden een leuk weekend voor de boeg met een wandeling in het bos en een tripje naar Zeeland.

En dan toch een dubbele teleurstelling. Na een heerlijke wandeling in het bos merkte ik thuis dat ik toch gebloed had. Nog niet veel, maar het was er wel. Wat een domper. En dat was nog niet alles. Er lag een brief in de brievenbus. Een brief van het ziekenhuis. Ik opende de brief en las het meteen: de doorgekweekte eitjes bleken niet van voldoende kwaliteit, deze worden dus vernietigd. Ik weet niet precies meer hoe het er stond, maar het kwam aan. Wat als een mooie dag begon, eindigde met veel tranen.

Gelukkig zette mijn ongesteldheid nog niet echt door. Waardoor ik weer twijfels kreeg. Toch maar even een testje doen… Gewoon voor de zekerheid.