De tweede ICSI poging met vier embryotjes

Bij de tweede ICSI poging hebben ze vier embryotjes moeten ontdooien om er twee te kunnen terug plaatsten. Weer 14 dagen onzekerheid, angst dat het weer zal mislukken, verlangen en hoop. Maar wederom kregen we het slechte nieuws te horen NIET ZWANGER.

Ik weet nog hoe ondersteboven ik steeds was na elke negatieve uitslag. Hoe ontzettend oneerlijk het aanvoelde, hoe intens verdrietig, omdat we hier zo naar verlangden.

Bij poging drie werden er drie embryo’s ontdooid om er twee terug te kunnen plaatsen. Weer die spanning en weer negatief nieuws.

We hadden nog maar één embryo in de diepvries zitten. Ik weet nog dat ik toen naar de fertiliteit belde om te vragen of we niet gewoon konden beginnen aan een nieuwe ICSI behandeling. Als het niet lukte met twee embryotjes, waarom zou het dan lukken met die ene embryo die nog overbleef, als die al het ontdooiproces zou overleven…? Maar het protocol schrijft voor dat je eerst alle embryo’s moet opgebruiken voor een nieuwe behandeling te mogen starten.

Deze poging kiezen ze om de embryo in mijn natuurlijke cyclus terug te plaatsen mits het maar eentje is. Als de embryo dan niet overleeft tijdens het ontdooien, heb ik niet onnodig hormonen in mijn lichaam gepompt.

Op de dag van de terugplaatsing ga ik met weinig hoop naar de fertiliteit. Ik hoor daar dat het een heel sterke blasto is en dat hij klaar is om in mijn buikje te nestelen. Toch heb ik deze keer weinig tot geen hoop. Ik ga dan ook de volgende dagen anders om met het hele gebeuren. Ik laat mezelf niet toe om te hopen en ga er al vanuit dat het toch niets zal zijn… Maar na een dag of negen begin ik me toch anders te voelen. En toen begon het te kriebelen.

Ik moest normaal wachten tot dag veertien om een bloedafname te doen. Maar heel mijn lichaam schreeuwde dat er iets gaande was. Dus ben ik een zwangerschapstest gaan halen in de apotheek. Ik weet nog goed dat mijn hart razend snel tekeer ging terwijl je vijf minuten moet wachten voor je de test mag aflezen.

En als bij een wonder tekende het positief. Ik kon het maar niet geloven… Ik denk dat ik die dag nog drie testen ben gaan halen. Maar alle bleven positief resultaat geven! We waren zo gelukkig, maar toch had ik in mijn achterhoofd, dit is nog maar het begin. Iedere bloedafname waarvan de waarden mooi door stegen gaven mij weer net iets meer geloof.

Tot de eerste echo, wat was dit speciaal! Ik was toen 7 weken en 5 dagen zwanger. Zo speciaal om de eerste keer dit wonder in je buik te zien en het hartslagje te horen. Je bent op slag verliefd, ik huilde van geluk. Ik was ontroerd en overrompeld door dit gevoel. De weken vorderden en de echo’s volgden met telkens een mooi groeiende baby.