Na zoveel angst om dit mooie wonder niet te verliezen

Zoals ik eerder vertelde is mijn zwangerschap vooral omgaan met de angst om dit mooie wonder niet te verliezen, het is dan ook met een klein hartje dat we naar de 20 weken echo gaan. (Daar begon alles mis te gaan met mijn zoontje.) Met een bang hart in de wachtzaal tot het onze beurt... Op de echo bleek dat alles super in orde was met ons kleine MEISJE! We weten nu ook dat we een kleine poppemie verwachten.

Ook de volgende weken en maanden blijven spannend, vol angst, stress, maar ook wel genietend van de dikker wordende buik en de super actieve meid...

Dan bereiken we onze eerste mijlpaal 28 weken. De gynaecoloog is al iets geruster. Mocht ik nu toch weer het HELLP syndrome krijgen, weegt ons meisje ondertussen ruim boven 1 kilo. Daarmee zijn de overlevingskansen toegenomen ten opzichte van ons zoontje. Iedere week erbij nu is een mooie extra.

Mooie mijlpaal 34 weken!

Wederom een nieuwe mijlpaal bereikt, 34 weken! Vanaf nu kan ik in het regionaal ziekenhuis bevallen. Ons dappere meisje is nu voldoende ontwikkeld, dat ze haar hier op medisch vlak kunnen opvangen. Wij super gelukkig, maar nu kriebelt het bij mij wel om aan 37 weken te geraken en een voldragen baby op de wereld te kunnen zetten.

En dan beslist ons kleine meisje om i.p.v. vrijdag met een geplande keizersnede te komen, kiest ze zelf om op donderdag met een niet geplande keizersnede te komen. Ik had om de vier minuten contracties, dus er was geen mogelijkheid meer om te wachten tot de dag nadien... Om 18u45 werd ons wonder Jaylinn geboren. Ze woog 3kg300 (7 pond) en was 50 cm lang.

Onwaarschijnlijk, de pak ongerustheid, die van mij afviel. Het euforische gevoel dat ze er eindelijk veilig en wel was... De liefde die je voelt onbeschrijfelijk .... !

De rest van het verhaal is voor de volgende keer...