Klaar, nu ben ik aan de beurt!

Vier jaar na het verliezen van onze zoon begin ik stilaan alle hoop op een kind te verliezen en beslis dat ik nood heb aan verandering.

Ik verander van dienst op mijn werk (naar een minder fysieke en psychologisch zware dienst in het ziekenhuis), ik start met een nieuwe hobby die mij veel plezier geeft en probeer het gewoon effe allemaal van mij af te zetten. Ik geniet van mijn nieuw werk, mijn nieuwe hobby, heb ook mijn uitdaging in sport gevonden en stel mezelf voor nu even voor mezelf te zorgen…

Tot ik, nog geen twee maanden na al die veranderingen in mijn leven, iets voel veranderen in mijn lichaam. Ik weet nog goed dat ik tegen mijn man zei dat ik me precies zwanger voelde. Maar dat kon toch niet? Wij vrijen al tien jaar zonder anticonceptie en ik ben nog nooit zwanger geraakt. Dus ik besteed er verder geen aandacht aan.

De dagen die volgen krijg ik steeds meer het gevoel. Dus ik haal een zwangerschapstest die ik de volgende dag ‘s morgens wil doen om dit gekke idee uit mijn hoofd te kunnen zetten. Maar in plaats van een negatieve test af te lezen, zie ik twee fel gekleurde streepjes staan. Ik sta eventjes aan de grond genageld!

Mijn gevoel was dan toch juist… Ik maak mijn man om 6 uur ‘s morgens in allerijl wakker. Hij gelooft zijn ogen ook niet. We zijn beiden blij, maar verstomd. Dit kan niet! Dat wij dit geluk mogen hebben! Dezelfde dag laat ik nog mijn bloed testen en ja hoor, we zijn zwanger.

Dan komt het eerste spannende moment bij de gynaecoloog. Maar ook daar enkel goed nieuws. Een mooi kloppend hartje te zien en ik blijk 6 weken en 1 dag zwanger. We zijn heel voorzichtig blij en leven van week tot week. Van echo naar echo.

Ondertussen zijn we 18 weken en 3 dagen zwanger. Een spannende weg staat ons nog te wachten. De zwangerschap is heel dubbel. We zijn ontzettend gelukkig, daar geen twijfel over, maar de angst is zo ontzettend groot… Zo’n overweldigend gevoel. Bij ieder pijntje, ieder gevoel die niet herkend wordt, sla ik in paniek. En er zijn ook de mooie momenten, zoals het bewegen van de baby, die ik al heel vroeg voel. De hoop die deze baby ons geeft.

Ik denk dat ik me voor het eerst in vier jaar een beetje voel leven van binnen… Mijn hart voor het eerst in vier jaar net iets minder pijn doet… Ik voor het eerst een zwangere vrouw of kleine baby kan aankijken zonder vanbinnen in te storten… Ik voor het eerst terug kan wakker worden en niet tegen de dag op te zien… En vooral voor het eerst weer zo kan genieten van de liefde van mijn man, de liefde voor dit nieuwe wonder in mijn buik, en weer een beetje vrolijker naar mezelf kijk.