De eenzame gang naar het ziekenhuis

Het is dinsdag. Ik voel me misselijk van de zenuwen. Manlief is ook aan het werk en stuurt me een succes-berichtje. Omdat het land in de ban is van het Covid-19 virus, moet ik alleen naar het ziekenhuis. De doorverwijzing is tot stand gekomen omdat mijn man en ik met regelmaat een contactbloeding hebben wat ontzettend onze intimiteit remt.

Ik kan terecht op de vruchtbaarheidsafdeling. Daar zit een vrouwelijke gynaecoloog die me verder kan helpen. Tevens kan ze me ook antwoorden geven op de vraag: “Waarom ik in de tijd dat we probeerden samen zwanger te worden, het niet gelukt is?”

Manlief durf ik niet te vertellen dat de wens vanuit mij nog altijd even groot is. Manlief vertelde gisteren nog doodleuk tegen een vriendin dat hij geen baby wil: “Waar moeten we die dan kwijt? Nee.. geen baby. Onze oudste heeft nu alle aandacht nodig.”

Aan mijn vriendin zie ik dat ze zijn woorden slikt als zoete koek. Ze appt me daarna: “Klare taal van je man... je krijgt misschien geen baby met hem, maar je hebt wel een goede vader voor je zoons.” Au...

Ziet ze het dan echt niet? Manlief is enorm bang om te falen. Alles is zijn leven kreeg hij in z’n schoot geworpen. Alles draait hij naar zijn hand zodat hem nooit blaam treft. Hij werd gedumpt door zijn ex. Zwaar depressief was hij ervan. Voor het eerst in z’n leven bepaalde iemand anders dat ’t over was. Zijn ouders gaven aan; dat is hem nog nooit gebeurd. Daar weet hij niet mee om te gaan.

Tot twee keer toe maakte hij z’n ex zwanger zonder dat dat zijn bedoeling was, twee keer binnen een maand. Dus dat het bij ons niet lukte, lag volgens hem aan mij. En dus vond hij ’t wel best om de handdoek in de ring te gooien, in plaats van samen kijken waarom het niet lukt.

Omdat de vraagtekens bij mij bleven en ik graag antwoorden wil hebben op mijn vragen, ben ik blij met mijn bezoek aan het ziekenhuis. En stiekem blij dat hij niet mee mag, want dan kan ik alles rustig bespreken en alle vragen stellen zonder dat ik na hoef te denken.

Ik zit in de wachtkamer, een kwartier te vroeg, en voel me opeens heel alleen. Gelukkig is het kwartier voorbij en mag ik naar binnen. De gynaecoloog is een erg lieve vrouw. Ze stelt me gerust en na een praatje gaan we aan de slag. Ik lig ik de stoel en terwijl ze de echo maakt, zeg ik: “Misschien zie je wel een baby…”

“O, zou dat kunnen?” Ze glimlacht en kijkt: “Geen baby... wel een eisprong die net geweest is of die net eraan komt.” Yes! Gisterenavond hadden we sex... en ik zal zorgen dat we morgen weer sex hebben... Ze knikt en glimlacht. Nadat ze heeft gezien dat ik nog wat eitjes heb, sluiten we het gesprek af met alle opties die ik nog heb en wanneer ik uitslagen krijg.

Binnenkort heb ik een telefonisch consult voor de uitslagen; ik hoop dat ze een goed Sinterklaascadeau geeft en dat de uitslagen allemaal negatief zijn. En dat ik haar dan kan vertellen dat zij HET uitverkoren eitje zag en goed aangemoedigd heeft...