Een grote Zucht

“Zucht”, ja ik geloof dat dat de beste titel is voor deze blog: “zucht”.

Als ik om me heen kijk naar mensen die proberen papa en mama te worden, lijkt alles te lukken en anders wel na een tijdje. Angstvallig hou ik mijn mond dicht en probeer ik ergens hoop te vinden dat het ons ook ooit gegeven is. Maar met de maand die verstrijkt, lijkt onze droom verder weg te zakken en een eeuwige droom te blijven.

Vanaf het moment dat manlief en ik samen zijn, zei hij: “Nu proberen een kindje samen te krijgen gaat niet lukken, ik voel dat ik pas vader wordt op mijn 40ste.” Ondertussen is de maand begonnen dat hij 40 jaar gaat worden en ben ik nog niet zwanger. Inmiddels proberen we dat al drie jaar. Wat gelukkig wel weg is, is de druk die op ons intiem samenzijn lag. We doen het alleen als er zin hebben, en gelukkig is de zin er een paar keer per week.

Na een aantal gesprekken met vriendinnen die een traject in het ziekenhuis hebben gelopen, ben ik er wel aardig van overtuigd dat dat niet iets is dat bij mijn relatie past. Het is heel heftig en heel intensief. Dat gaat manlief niet trekken. Maar wanneer weet je dat je het op moet geven? En hoe accepteer je dat een kinderwens voorbij is? Dat je verder moet/gaat met die onvervulde wens? Kan ik mezelf dan wel aankijken? Kan ik vrede sluiten met het leven dat ik heb? If I could make a wish…