Ik wil zwanger worden - een moeilijke start met endometriose

In mijn vorige blog schreef ik dat we niet langer zouden wachten op het perfecte moment. Vol enthousiasme begonnen we aan de eerste poging. We waren zo positief ingesteld. Bij ons zou het in één keer lukken! Maar helaas, mijn zwangerschapstest was super wit.

We begonnen aan ronde 2. Ditmaal met ovulatietesten. Gewoon voor de zekerheid. Mijn cyclus is regelmatig en ja hoor, rond dag 14 had ik netjes mijn ovulatie. Dit keer zou het echt lukken, dachten we. Helaas, weer een negatieve test. Ik begon nerveus te worden, maar las op het internet dat het wel een jaar kan duren voordat je zwanger raakt. We waren pas net begonnen, dus het zou vast goed komen allemaal.

Na ronde 2 bezocht ik de huisarts, omdat ik mij zorgen maakte om mijn hevige menstruaties. Ze verwees mij door naar de gynaecoloog. Mijn man ging mee naar de afspraak om mij te steunen. De gynaecoloog was erg zakelijk en kortaf.

Ik kreeg een inwendige echo en alles zag er goed uit. Geen cystes of andere verontrustende dingen. Ik zag mijn baarmoeder op het scherm. Leeg. Maar ik was zo opgelucht dat alles er goed uit zag. Voor de zekerheid moest ik toch een bloedtest doen tijdens mijn menstruatie.

Ik was er zo zeker van dat er niks aan de hand was, dat mijn man niet eens mee hoefde. Terwijl hij op het werk was, vertelde de gynaecoloog mij de uitslag van de test. Heel zakelijk en formeel zei ze dat mijn CA 125 gehalte hoog was en dat dat een predictor kan zijn voor endometriose. (site van endometriose)

Endometriose kan ook leiden tot verminderde vruchtbaarheid, dus ze drong erop aan mij verder te laten onderzoeken in het ziekenhuis. Ze was kil, zakelijk, en heel kortaf. Nog geen vijf minuten later stond ik op straat. Huilend. Alleen. Ik belde mijn man op en vertelde het nieuws. Ik was ontroostbaar.

De dag van de uitslag was een zwarte dag. Al sinds mijn dertiende lig ik elke maand krom van de menstruatiepijn. Waarom gaf mijn vorige huisarts mij slechts de pil om mijn cyclus plat te leggen? Waarom was ik niet verder gaan googelen? Misschien dat ik dan eerder had geweten dat ik endometriose heb.

De maandelijkse pijn was niet eens het ergste probleem. Ik wilde zwanger worden. Gaat dat nu nog lukken? Door het gebrek aan informatie (de gynaecoloog had niet eens de moeite genomen om uit te leggen wat endometriose is) werd google mijn beste vriend.

Ik las dat heel veel vrouwen met endometriose eerst een verkeerde diagnose krijgen van hun huisarts. Het duurt vaak jaren voordat vrouwen er achter komen dat ze endometriose hebben. Vaak ontdekken ze het pas als zwangerschap uitblijft.

Aan de ene kant vind ik het een late ontdekking, omdat ik al sinds mijn dertiende krom lig van de menstruatiepijn. Aan de andere kant probeer ik pas kort zwanger te raken en weet ik al vroeg in 'het zwanger- worden- traject' dat ik endometriose heb.

Ik ben doorverwezen naar het ziekenhuis voor verdere onderzoeken. Mijn man (lief dat hij is) wil vanaf nu altijd mee om mij te steunen. De gynaecoloog die ik nu heb, is veel menselijker. Ze toont emotie in haar gezicht, leeft met je mee, legt alles goed uit. Ik voel me op mijn gemak bij haar.

Ze heeft me uitgelegd dat de endometriose niet in mijn eileiders hoeft te zitten. Als het niet in mijn eileiders zit, kan de bevruchting en innesteling plaatsvinden. Er staat nu een HSG (hysterosalpingogram) gepland om te controleren of mijn eileiders doorgankelijk zijn.

Als ze onvoldoende doorgankelijk zijn, krijg ik een laparoscopische operatie waarbij ze sneetjes maken in mijn buik en met kleine camera's kunnen zien hoe ernstig de endometriose is. Intussen moet mijn man een sperma onderzoek laten doen.

Ik heb de klap inmiddels al verwerkt. Ik realiseer me nu dat ik alsnog kinderen kan krijgen. Als de endometriose erg is, kan ik via IVF proberen zwanger te worden. Er zijn vrouwen die veel ergere ziektes hebben. Ik heb tenminste nog opties.