Mijn beste vriendin raakte zwanger van míjn man

Zwanger Opmerkelijk Vriendin zwanger van míjn man

Trudy (41):

Trudy deelt bijna alles met Francien, haar beste vriendin. Wanneer Francien gaat scheiden, kiezen Trudy en haar man Mark dan ook direct Franciens' zijde. Ze steunen elkaar door dik en dun. Maar het was nooit in Trudy opgekomen, dat Mark misschien wel érg ver ging in zijn steun...

Ze bleef achter met een onvervulde kinderwens

"Toen Francien ging scheiden, kwam ze bij mij en mijn man Mark uithuilen. Met z'n drieën hebben we op de bank een fles rode wijn leeggedronken en de hele nacht zitten praten. Francien was in de veronderstelling dat er geen vuiltje aan de lucht was binnen haar huwelijk. De aankondiging dat haar man Onno wou scheiden kwam dan ook als donderslag bij heldere hemel. Het ergste was nog dat Francien nu achterbleef met een onvervulde kinderwens.

Francien was 9 jaar jonger dan ik en haar grootste droom was om een gezinnetje te stichten. Zij en Onno hadden nota bene net de tweede IVF-poging achter de rug. Na die vreselijke scheiding kozen mijn man Mark en ik de kant van Francien. Ook de vriendschap met Onno, waarmee hij in dezelfde fietsploeg zat, werd rigoureus verbroken. Ondertussen werd de vriendschap met Francien juist steeds intiemer."

Ik had niets om me zorgen over te maken

"Ook tussen mij en Mark leek er wat te veranderen. Hij was steeds vaker afwezig en erg druk met zijn werk. Achteraf misschien naïef dat ik toen niets heb gemerkt, maar na bijna 20 jaar huwelijk vertrouwde ik Mark eigenlijk blindelings. We waren in hetzelfde dorp opgegroeid en kenden elkaar eigenlijk al bijna ons hele leven. Zo gingen we naar dezelfde basisschool en ook op de middelbare school kwamen we elkaar weer tegen. Daar kregen we verkering, en eigenlijk zijn we vanaf toen nooit meer uit elkaar geweest.

Maar nu we bijna 20 jaar en 2 puberzonen verder waren, leek het vuur een beetje uitgeblust. Het kwam steeds vaker voor dat Mark niet thuis was voor het avondeten. Hij zei dan dat hij op de zaak wat gegeten had toen hij moest overwerken. Als hij dan thuiskwam, was hij moe en wilde hij naar bed. Ook was hij opeens verdacht vaak met zijn telefoon in de weer. Ik besprak het met Francien. Zij zei nog dat er zeker niets aan de hand was. Mark was een trouwe hond, het was gewoon druk op zijn werk en ik had niets om me zorgen over te maken."

Emotioneel gezien was hij onbereikbaar

"Maandenlang kabbelde het zo voort en werd ook de frequentie waarop we seks hadden steeds minder. Ik voelde me tekortgedaan in onze relatie en besloot dit alles bespreekbaar te maken met Mark. Misschien konden we er samen even een weekje tussenuit, weg van alle werkstress. Even lekker echt samen zijn, zonder de kinderen. Helaas reageerde Mark daar afwijzend op. Dat kon nu echt niet, nu die belangrijke zakendeal bijna rond was. Daarna zouden we het vieren met een korte vakantie, beloofde hij.

Die korte vakantie kwam er niet. Ook niet toen die zakendeal rond was. Ook niet toen zijn werk in rustiger vaarwater terechtkwam en hij meer tijd had om met zijn gezin door te brengen. Hij was dan fysiek aanwezig, maar emotioneel leek hij heel ver weg. Onbereikbaar. Ik besloot het nog een paar weken te geven. Daarna zou ik serieus met Mark in gesprek gaan en eventueel op relatietherapie aandringen."

Was het misschien die receptioniste met haar hoerige make-up?

"Zover kwam het niet. Op een avond hingen we op de bank voor de televisie. Ineens ging Mark rechtop zitten en zette de televisie met de afstandsbediening uit. Hij moest iets bekennen, zei hij. Hij kon het niet langer voor zich houden. Hij was vreselijk verliefd geworden op een andere vrouw. Het was alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Dus tóch. Ik zat vol vragen en vuurde die achter elkaar af op Mark. Wie was het? Was het die jonge stagiaire, die sinds kort bij hem op de afdeling was komen werken? Of de receptioniste misschien, met haar hoerige make-up? Of een van de vrouwen uit zijn fietsploeg, in hun strakke wielerpakjes?

Mark gaf geen antwoord. Ook niet op alle andere vragen die ik had. Of ik niet voldoende mijn best had gedaan. Een te oude kop gekregen had. Of hij me niet meer aantrekkelijk vond, met mijn hangborsten en die zakken onder mijn ogen. Het was gewoon gebeurd, was zijn respons. Ineens voelde hij zich enorm aangetrokken tot die andere vrouw. Hij twijfelde, over wat hij moest doen. Met haar verdergaan, of ons huwelijk nog een kans geven. Als ik dat nog wilde, tenminste. Die avond pakte Mark zijn spullen en verdween. Hij zou bij een vriend logeren, hij had tijd nodig om na te denken over wat hij wilde."

Die mannenstem herkende ik

"Ik belde Francien om te vertellen wat er gebeurd was, maar ze nam niet op. En dat terwijl ik juist iemand had die begreep waar ik doorheen ging. Twee dagen lang liep ik thuis tegen de muren op. Ik leefde op de automatische piloot met onze twee zonen, die ook niet begrepen wat er aan de hand was en waar hun vader uithing. Onze oudste zoon Fabian was zelfs heel boos op zijn vader.

De tweede dag kocht ik een fles wijn en besloot ik naar het huis van Francien te gaan. Ik had mijn beste vriendin nodig, nu meer dan ooit. Toen ik aanbelde bij haar huis deed Francien de deur op een heel klein kiertje open. Ik dacht nog dat ze net onder de douche vandaan kwam. "Het komt nu echt niet uit, Truud," zei ze met een verschrikt gezicht. Ik lachte nog en fluisterde: "O, je hebt bezoek. Spannend!" Op het moment dat ik me omdraaide, hoorde ik een mannenstem vanuit Franciens' huis roepen: "Kom je nog, schatje?" Ik verstijfde. Die mannenstem herkende ik. Dat was de stem van Mark."

Ik stuurde nog 1 appje: dat hij de scheiding mocht gaan regelen

"Ik draaide me weer om, duwde Francien opzij en stormde haar huis binnen. Daar lag Mark, in zijn boxershort, op de bank. Heel relaxed, alsof het verdomme zijn eigen huis was. Eerst begreep ik niet precies wat ik zag. Alsof het kwartje letterlijk even nodig had om te vallen. "Sorry", stamelde Francien. "We wilden het je eerder vertellen, maar het juiste moment was er gewoon niet." Ik geloofde mijn oren niet. "We zijn verliefd," vervolgde ze doodleuk. "En... we verwachten ook een kindje. Ik ben acht weken zwanger."

Ik begon te schreeuwen, zowel tegen Mark als tegen Francien. Ik heb haar tafel omgegooid, een vaas kapotgesmeten en bleef onophoudelijk schreeuwen. Ik herinner me niet eens meer precies wat. Daarna ben ik naar buiten gestormd, in een waas van tranen naar huis gereden en heb ik daar de rest van de avond onophoudelijk gejankt. Mijn leuke leven, óns leuke leven, was in een klap weggevaagd.

Ondertussen bleven zowel Francien als Mark me bellen, maar ik was niet in staat de telefoon op te nemen. Emotioneel gezien. Ik heb Mark nog 1 Whatsapp-berichtje gestuurd, namelijk dat hij de scheiding kon gaan regelen."

Het vertrouwen komt nooit meer terug

"De periode daarna was voor mij heel verwarrend en bovendien onwerkelijk. Soms voelde het alsof ik 24/7 in een nachtmerrie leefde. Ik zat vol vragen en het ergste van alles was dat ik mijn vertrouwen echt volledig kwijt was. Niet alleen was ik mijn man kwijtgeraakt, maar ook mijn beste vriendin. Mijn steun en toeverlaat. Kort daarna hoorde ik dat de relatie tussen Mark en Francien ook niet werkte en ze uit elkaar waren. Of dat een opluchting was? Niet echt, het leed was immers al geschied."

Hij verleidde haar toen zij kwetsbaar was

"Inmiddels heb ik met zowel Mark als Francien weer contact. Mark en ik zijn alweer een tijdje gescheiden. Hij wilde het nog samen proberen, maar ik heb hem daar vriendelijk voor bedankt. Als het vertrouwen eenmaal zo is beschadigd, komt dat niet meer goed. Het is dan beter er een punt achter te zetten. De vriendschap met Francien is natuurlijk ook niet meer wat hij geweest is. Haar excuus is dat Mark haar versierde op het moment dat ze op haar kwetsbaarst was: net na de scheiding. Ze voelde zich onaantrekkelijk, dik en afgedankt en Mark gaf haar het gevoel dat ze mooi en waardevol was. Ik heb ze beiden vergeven, maar het wordt natuurlijk niet meer zoals het was.

Francien is ondertussen bevallen van een prachtig jongetje, en ondanks alles wat er gebeurd is draag ik haar een warm hart toe. Ik hield van Francien, ze was mijn beste vriendin. Het klinkt gek, maar ik ben blij voor haar dat haar wens om moeder te worden uitgekomen is. Het is toch het kindje van twee mensen waarvan ik ontzettend veel gehouden heb. Ik pas zelfs soms op de kleine Tristan. Mijn omgeving verslijt me voor gek, maar ik geniet juist van de baby. Mijn eigen zonen zijn inmiddels redelijk zelfstandig en ik vind het geweldig om weer zo'n kleine spruit in mijn omgeving te hebben."