Ja hoor daar gaan we weer - blaasretentie na ruggenprik

Deze blog is een vervolg op Het horrorscenario bleek werkelijkheid.

Weer een katheter erin en twee dagen extra opname. Tja, dat zat er dik in, dacht ik met een fake smile naar de gynaecoloog. Hij probeerde alles goed uit te leggen en me gerust te stellen. Als je hierna, wanneer de blaas weer tot rust komt en krimpt, weer kan plassen komt het goed. Ik probeerde te luisteren, maar mijn gedachten dwaalden af.

Ik heb dit eerder gehad. Toen werd ik ten einde raad, na drie jaar blaasklachten, eindelijk doorgestuurd naar een uroloog. Deze riep meteen zeker weten dat het kwam van de verkeerd geplaatste ruggenprik. Direct onderzoek naar de nierfunctie gehad, doordat er teveel urine achterbleef, leren katheteriseren. Ik zag het weer allemaal even voorbij flitsen. De beste man had haast en voor ik het wist lag ik daar weer met katheter en partner. Hij aaide me lief en zei: “Gelukkig hebben we een gezond ventje.” Ik zuchtte: “Ja, je hebt gelijk.” Incasseren en weer door.

De twee dagen stonden in het teken van eerste badje, veel knuffelen en weer die luiers... Andere zoon eruit deze erin. Het voelde niet meer onzeker. Die babygeur, net Zwitsal, bijna verslavend gewoon. De dagen leken best lang zonder bezoek.

Toen mocht de katheter eruit en ik naar huis. Ik begon op mijn strepen te staan en wilde nu een soort van zekerheid dat ik plassende met controles naar huis ging. Na drie keer plassen met controle blatterscan voor residu, was het daar het moment, naar huis. Blij maar toch wat ongerust gingen we. Zoon in berenpakje de Maxi-Cosi in.

Thuis was alles versierd en mijn zoontje was zo blij. We hebben hem plat geknuffeld. Het leek best goed te gaan met plassen… tot dag twee. Ik begon te twijfelen. Voelde ik nou druk op mijn blaas? Plaste ik wel goed uit? Ik had de hele dag het gevoel dat ik moest plassen, soort van ontregelde prikkel. Ik probeerde mezelf gerust te stellen. Als ik kon plassen zou het goed komen, toch?

Daar was de buikpijn, ik voelde me niet goed, ik bedoel echt heel erg beroerd, en belde de verloskundige. Deze zei: “Ibuprofen en even liggen.” Na een half uur ging het niet meer, echt niet meer. Een déjà vu, dit was zeker blaasretentie en ik moest NU naar het ziekenhuis. Ik eiste naar het ziekenhuis dichterbij dan waar ik moest bevallen i.v.m. corona. Een half uur redde ik echt niet meer. Ik mocht en kon amper de trap af.

Mijn pa bracht me met rolstoel naar urologie. Partner bleef bij de kinderen. Ik wilde gekatheteriseerd worden, want ik herkende dit gevoel uit duizenden. Helaas. De verpleegkundige was boos. Waarom was ik hier terwijl ik elders bevallen was? Al met al, na praten als brugman, keek ze en schrok.

Was die bolling mijn blaas? Ja duh muts schiet op. Het lukte haar niet en haar collega werd opgeroepen. Ik hield het niet meer en was zo woest. Ik begon te huilen van onmacht. Daar vloeide mijn urine door de katheterslang, de druk ging weg. Het bleek 1.7 liter en ze bood haar excuses meerdere malen aan. Daar was ik weer terug bij af, vijf dagen aan de katheterzak. De tranen vloeiden. Daar ging mijn onbezonnen kraamtijd opnieuw.

Urineretentie is een ophoping van urine (plas) in de blaas zodat je zelfs met een volle blaas niet meer kan plassen of alleen kleine beetjes uit plast. Retentie betekent vasthouden. Als je pijnstilling door narcose of een ruggenprik hebt gehad, kan het voorkomen dat je de prikkel om te plassen niet goed voelt.

Klachten bij urineretentie zijn: buikpijn, pijnlijke zwelling in de onderbuik en niet of druppelsgewijs plassen.