Bevalling niet verwerkt - PTNS neurostimulatie blaas

Ik liep door het park weer op weg naar het ziekenhuis. Inmiddels was het de dertiende week PTNS en mijn plaslijst loog er niet om. Op mijn vrije dagen ga ik gemiddeld 13 tot 16 keer per dag naar het toilet en plas hierbij een gemiddelde van maximaal 200 ml. Een normale plas is minimaal 350 ml.

Eenmaal aangekomen en geïnstalleerd vroeg de urologisch verpleegkunde naar de ingevulde plaslijst. Ze keek ernaar en haar gezicht sprak boekdelen. Dit was nog de vierde lijst in 13 weken, waarbij je eigenlijk gewoon 24 uur bijhoudt hoevaak en wat je uitplast. Zelf vond ik, op het verbeterde gevoel na behandeling van een paar dagen, ook niet echt een permanente verandering voelbaar.

Nadat ik klaar was ging ik met lood in mijn schoenen naar haar werkkamer. Het hoge woord kwam eruit. U kunt wel een minder plasprikkel gevoel hebben, maar het leidt niet tot voldoende resultaat. Resultaat als in maximaal 8 keer naar het toilet en grotere hoeveelheden rond de 300-350 ml.

U bent uitbehandeld en kunt verder nog blaasprikkel remmende medicatie slikken of botox inspuiten. Blaas remmende medicatie, remt letterlijk de prikkel, maar kan hierdoor ook leiden tot slechter plassen. Botox legt de spanning blaas op lagere level, waardoor deze soort van makkelijker leegloopt. Echter bij teveel spuiten, kan er incontinentie ontstaan. Wel tijdelijk, maar wel iets om mee te nemen bij keuze. De uroloog neemt contact met u op.

Het duizelde me. Ik kon nog net bedankt uitbrengen en liep zo snel mogelijk naar buiten. Eenmaal in het park begon ik keihard te huilen. Ik was boos, verdrietig en wanhopig tegelijk. Was dit het nou? Bijna 40 jaar en de toilet mijn nieuwe vriend. De tranen bleven maar komen. Mijn hele tweede zwangerschap gevochten. Eerst lage bloeddruk, toen op 34 weken zwangerschap nadat ik eindelijk gehoord werd zwangerschapsdiabetes, auto in de prak gereden door flauwte, te grote baby en uiteindelijk tweede 'geplande' keizersnede.

Daarna zijn al mijn vooraf bedachte doemscenario's uitgekomen. Weer zoals bij de eerste twee keer retentieblaas, weken met katheterzak, bekkenfysiotherapie, PTNS en nu dan aan de medicatie als laatste redmiddel. Nee, ik moest niet zielig gaan doen. Velen doen een moord voor een gezonde baby en kreeg er twee na mijn 35ste. Toch bleef ik zitten op dat bankje in het park. Ik voelde me zo overmand door emoties, die ik kennelijk had weggestopt.

Opeens ging mijn mobiel. Ik schrok en nam op, daar klonk de stem van mijn partner. Het was inmiddels anderhalf uur later en normaliter was ik binnen 45 minuten weer thuis. Ik wilde hem alles vertellen, maar kwam niet verder dan 'ik kom eraan' en hing op.