Ik moest me voorbereiden op een grote baby

Ik ben inmiddels wanhopig: “maar hij beweegt gewoon niet, dit voelt echt niet goed....echt niet”. De tranen rollen over mijn wangen. Dit is het vierde telefoontje, in nog geen week, naar de verloskundige.

De laatste drie keer werd ik voor mijn gevoel niet serieus genomen en steeds afgescheept met smoesjes als ik belde over het achteruitgaan van activiteit van onze zoon en daarbij elke keer vermelde dat ik voelde dat er iets niet goed zat. Ditmaal gelukkig geen: "Neem wat meer rust of het hoort er allemaal bij, de laatste loodjes." Nee, ik mocht naar het ziekenhuis.

Naar mijn idee begon het allemaal met een fout gestelde termijn. Achteraf is gebleken dat tijdens de 1e echo 15 dagen verkeerd gerekend was, waardoor ik niet 41 weken zwanger ben geweest, maar 43 weken!

De hele zwangerschap verliep goed, niets vreemds, al zagen ze bij de pretecho van 16 weken dat een flink mannetje was en zo ging het bij de 20 weken echo precies hetzelfde. Ik moest me voorbereiden op een grote baby. Maar natuurlijk was hij groot. Er zat immers weken verschil tussen!

Ik kreeg met 39 weken heel vreemde steken en het mannetje in mijn buik bewoog heel weinig. Dat kwam door ruimte gebrek vertelde de verloskundige. Ik nam het aan, ondanks mijn gevoel dat er meer achter zat.

Na het laatste telefoontje ging ik met een glimlach naar het ziekenhuis, ik werd, of eigenlijk wij werden nu echt geholpen. Wat niet wegnam dat ik het erg jammer vond niet thuis te kunnen bevallen. Dat was zo'n fijne ervaring geweest de vorige keer.

Eenmaal in het ziekenhuis controleerde direct de hartslag van de baby, eerst dacht de verpleegkundige 'm niet te kunnen vinden en bleef een poos zoeken. Weer zo'n angstaanjagend moment.

Gevonden! Zucht van verlichting, maar tot ieders schrik klopte het hartje traag en niet met regelmaat, ons mannetje moest gehaald worden! Hier was ik al die tijd bang voor geweest. Mijn gevoel dat het niet goed zat werd nu bevestigd.

Een spoedkeizersnede tot gevolg. Vastgebonden op een operatietafel hopend een huiltje te horen. Het leek een eeuwigheid te duren. Veel geduw en getrek en toen ineens hoorde ik de arts "Gefeliciteerd!" roepen. Ter controle is onze zoon Rav direct meegenomen en ik moest gedicht worden. 5 uur later had ik eindelijk mijn mannetje in mijn armen.

De arts vertelde dat mijn placenta en de navelstreng niet meer goed verbonden waren met elkaar en het nog maar vast zat aan een vliesje toen Rav in mijn buik zat. Hij heeft wie weet hoelang te weinig voeding en op een gegeven moment ook te weinig zuurstof ontvangen.

Hij had naarmate de tijd verstreek amper kracht en energie om te bewegen. De placenta was daarbij ook zo goed als op, een zwangerschap duurt normaal gemiddeld 40 weken en niet 43.

Rav zelf was ook helemaal uitgedroogd, tussen de plooien van zijn polsjes en enkeltjes zat opgedroogd bloed. Heel naar allemaal, maar wat een groot geluk dat Rav verder helemaal gezond was en best aan de zware kant: 4350 gram.

De keizersnede heeft er letterlijk en figuurlijk flink ingehakt. Wat een ramp om van de keizersnede te herstellen. Ik kon de eerste weken nauwelijks iets zelf, Rav optillen, zijn luiertje verschonen en in het wiegje leggen ging niet!

Bij alles moest ik hulp vragen. De pijn van de wond was ook enorm. Je wordt gedwongen om rust te nemen en te herstellen, maar doe dat maar eens met 3 kinderen en een man met maar een paar dagen verlof.

Met de verloskundigen hebben wij een hartig woordje gesproken. Uit dat gesprek is voor echter ons niets zinnigs gekomen. Er kwam juist nog meer boosheid door de lakse houding die zij nog steeds hadden. Het feit dat ze mij niet serieus hadden genomen, namen zij ook nu totaal niet serieus.

Ik heb deze praktijk bij al mijn vriendinnen afgeraden, het zou verschrikkelijk zijn als iemand dit ooit zo mee zou moeten maken.

We laten het verleden rusten en kijken vol goede moed naar de toekomst, Rav doet het in ieder geval geweldig!