Van de een op de andere dag veranderde ons hele leven: een vroeggeboorte

In de de 30e week van mijn zwangerschap vind ik bloed in het toilet. Meteen moeten we naar het ziekenhuis en daar verdween onze hoop op een goede verdere zwangerschap. Het felrode plasje bloed dat ik met schrik in het toilet vond, blijkt te komen uit de placenta. Deze ligt compleet voor de uitgang en veroorzaakt de bloeding.

Nu zijn er verschillende vormen van een voorliggende placenta. In dit geval is het een placenta praevia totalis. Hier ligt de placenta dus niet gedeeltelijk, maar totaal over de baarmoedermond, letterlijk de uitgang dus. De gynaecoloog vertelt kalm dat dit een ernstig geval is en ook een groot probleem is. De placenta zal namelijk ook niet meer verschuiven.

De gynaecoloog meldt dat ik moet rekenen op een keizersnede. Dit valt voor mij echt koud op mijn dak. Dit wil ik niet! Ik wil ‘het zelf doen’. Helemaal na de spoed-keizersnede van onze andere zoon nog vers in het geheugen. Maar dat moet ik van me afzetten, zelfs al is de zwangerschap nog niet zo ver, de kans op een normale bevalling wordt nihil. Ik heb het er even zwaar mee en krijg een zakdoekje aangereikt voor de zoveelste tranen uit mijn blijkbaar oneindige tranendal.

Het medisch circus is met deze opname echt begonnen, letterlijk! Met alles wat daarbij komt kijken aan angst, controles, onderzoekjes, rust, rust en nog meer rusten, gillende sirenes, longrijping en hoop, en huilen. En dan met 31,5 week breken mijn vliezen. Angst en vrees nemen mijn totale leven over.

Eerst in het ziekenhuis, daarna thuismonitoring en vervolgens weer in het ziekenhuis, ik werd er gek van. Ik zat er doorheen, ik was er klaar mee. Van mij mocht ons meisje komen. Van ons vertrouwen in een goede afloop was niet veel meer over… Onze angst werd bevestigd met 32 weken zwangerschap. De zuster ging bijna wisselen van dienst, ze wilde nog even een CTG (hartfilmpje van de baby) maken.

Ik had niet zo’n fijne nacht gehad, veel harde buiken. De bloedingen bleven ook maar doorgaan, dat felrode bloed deed mijn hart continu stilstaan, wat een verschrikkelijk beeld, dat uiteindelijk ook in mijn netvlies is gebrand. De harde buiken had ik die dagen wel meer, ze kregen ritme en ik hoopte eigenlijk dat de weeën zouden starten. Dit keer zouden ze deze namelijk niet meer stoppen en zouden ze haar gaan halen.

Om een lang verhaal flink in te korten… haar hartslagje ging tijdens deze CTG hard achteruit en binnen een mum van tijd lag ik op de OK. Ze gingen haar halen, eindelijk! Maar het was te laat… Anne is nog voor haar geboorte overleden.

Dit is mijn ellendige ervaring een Placenta Praevia. De bloedingen kunnen de baarmoeder onrustig maken. De placenta kan losraken. Je kunt weeën krijgen en je hebt grote kans op vroeggeboorte. Ook kan de groei van je baby achterblijven. Dit was bij mij dan weer niet het geval.

Verdriet, gemis en frustraties hebben inmiddels mijn leven overgenomen. Ik leef nu voor mijn gezin maar er is een deel weggevallen wat niet meer terug te halen is, een toekomst volledig verwoest.